Nýjir kvótagreifar? En nú í "olíuauðlindum" þjóðarinnar ?

Hverjir eru þarna á ferðinni?

Augljóslega ekki íslenskur almenningur eða ríki hans.

Er ríkisstjórnin að koma hér upp nýjum olíuaðli? 

Fari svo að hér við land finnist einhverjar olíuauðlindir.

Þá á allur ábati af henni að renna óskipt í ríkissjóð íslensku þjóðarinnar.

Enn eitt klúður þessarar ríkisstjórnar ef hún er búin að koma upp fyrirfram einhverjum olíugreifum?!

Og þó að ofangreint ætti ef til vill ekki við um þennan einstaka þjónustuaðila.

Hverja er hann að fara að þjónusta.

Og hverju er búið að lofa þeim aðilum?

Eða semja um hvað? 

Augljóslega gera slíkir aðilar sér vonir um að maka krókinn yfirgengilega á þessari mögulegu auðlind þjóðarinnar. 

Ef að sendillinn þeirra er að panta sér skip fyrir yfir sjö þúsund miljónir.   

 

Dýrasta skip Íslandssögunnar

Margt vantar ennþá í ökunámið.

Hjólbarðar hafa í mörgum tilfellum skilið á milli lífs og dauða. 

Gott mynstur á hjólbörðum skiptir ekki aðeins máli í snjó og hálku. 

Mynstrið, og dýpt þess, skiptir gífurlegu máli á malarvegum.

Það er ekki teljandi munur á að aka á mjög slitnum hjólbarða í hálku eða á malarvegi.

Of hefur tíska leitt til þess að allt of breiðir hjólbarðar eru undir bílum miðað við þyngd þeirra.

Það leiðir ekki einungis til meira slits á stýrisendum, og stýrisvölum, auk þess að gera bílanna erfiðari í stýringu.

Bílar á of breiðum dekkjum fljóta fyrr upp úr snjóslyddu og upp úr vatni á mjög blautum vegum.

Þá missa hjólbarðarnir samband við yfirborð vegarins og bíllinn verður stjórnlaus þar til hraðinn minnkar þannig að samband náist á ný.  

Stórhættulegt getur verið að hafa mismunandi loftþrýsting í hjólbörðum bæði gagnvart hemlun og stýringu.

Sama er að segja um að mismunandi gerð af hjólbörðum séu á sama ási bílsins.  T. d. að framan. 

Útfjólubláir geislar sólarinnar og óson eru helstu óvinir gúmmísins í hjólbörðum.

Áhrif þeirra ásamt bensíngufum brjóta gúmmíið smásaman niður þannig að fyrst byrja hliðar hjólbarðanna að springa litillega meðfram felgunum.

Þegar sprungurnar hafa myndast fer hjólbarðinn að skemmast hraðar.  Gúmmí og trefjalög fara að fúna.

Þegar þar eru komið fara hjólbarðarnir smá saman að verða hættulegir og tími kominn til að huga að skiptum. 

Sé rifa kominn inn að vírunum í hjólbarðanum ryðga þeir hratt og hjólbarðinn er í rauninni ónýtur og stórhættulegur. 

Hjólbarðar eru merktir með framleiðsluári og tímabili og sums staðar, t. d. í Þýskalandi, má aðeins nota hjólbarða í tiltekinn árafjölda.

Hjólbarða sem byrjaðir eru að springa, meðfram felgunum, á alls ekki að nota að framan nema á hægfara tækjum með gúmmíslöngu að auki. 

Á stærri bílum er góð regla að hafa nýja, eða nýlega, hjólbarða að framan og færa hina á afturása og ljúka notkun þeirra þar. 

Fyrr á árum voru alltaf sérstakar gúmmíslöngur innan við hjólbarðanna en notkun þeirra minnkar sífellt.

Nú er loftventillinn yfirleitt á felgunni sjálfri þannig að hjólbarðinn verður að vera loftþéttur.

Þá reynir á að ryð sé ekki innan á felgubrúnunum því þá fer að leka með þeim þannig að dekkið er sífellt loftlausara en hin. 

Í dag eru hjólbarðar miklu betri framleiðsla en var fyrir nokkrum áratugum.

Flutningabílstjórar gerðu þá ráð fyrir að springa myndi einu sinni, til tvisvar, í hverri ferð út á land. 

Nú er það undantekning.  Þá voru hjólbarðarnir bæði úr lélegra efni en einnig eru vegirnir vissulega betri nú. 

Á hjólbörðum eru einnig merkingar um leyfilegt hraðasvið þeirra og leyfilega þyngd. 

Ekki má til dæmis nota vinnuvélahjólbarða á tæki sem ekið á hraða langt umfram hraða vinnuvéla.

Gífurleg þróun er enn í framleiðslu á betri hjólbörðum.

Það nýjasta sem snýr sérstaklega að okkur Íslendingum eru svokallaðir harðskeljahjólbarðar. (Fleiri kalla það harðskeljadekk eða harðkornadekk).

Með tilkomu þeirra er alger óþarfi að hafa nagla í hjólbörðum þeirra bíla sem ekkert fara út fyrir þéttbýli.

Almennt hafa menn of mikið traust á nagladekkjum og snjódekkjum yfirleitt.

Fæst leiða að því hugann hver litið viðnám er við veg með hálkulagi á miðað við þurrt yfirborð vegarins. 

Í svokallaðri fljúgandi hálku, hálku með vatni á veginum, má eiginlega segja það lyginni líkast að bíllinn sé yfirleitt á veginum.

Og það þó að ekið sé á bestu gerð af harðskeljahjólbörðum eða negldum hjólbörðum. 

Að þessum sannindum oft, því miður, þeir sem einnig eru í hliðarvindi í viðbót við hálkuna.

Í slíkum aðstæðum eru snjókeðjur það eina sem er í rauninni öruggt.  Naglar eru það ekki og alls ekki í beygjum, halla eða hliðarvindi. 

Nýlegir bílar eru einatt búnir gríðarlega fullkomnu stöðugleika og spólvarnarkerfi og hefur það ábyggilega bjargað mörgum. 

Engu að síður erum við einatt að aka á fáránlegum hraða á þjóðvegunum hérlendis þegar snjór og hálka er á þeim.  

Á síðustu áratugum hafa menn fundið upp á því snjallræði að hleypa úr hjólbörðum í miklum snjó í fjallaferðum. 

Í þeim tilfellum er það því kostur að vera á stórum og belgmiklum hjólbörðum. 

Þeir geta að sama skapi verið hættulegir við akstur yfir ár ef hjólbarðarnir eru sérstaklega stórir miðað við þyngd bílsins. 

Banaslys hafa orðið hérlendis þar sem örlitlir jeppar á risastórum hjólbörðum flutu upp í ám sem aðrir jeppar fóru klakklaust yfir. 

Það er ágæt þumalfingursregla að bíll breytist í bát þegar vatna nær upp undir miðjar hurðir. 

En fyrr ef risastórir hjólbarðar eru undir frekar litlum jeppa. 

Man efir því, í Þórsmörk í gamla daga, að eigendur Suzuki jeppa voru að bera í þá grjót áður en þeir lögðu yfir Krossá.  

„Dekk eru ekki bara dekk“

Sigmundur Davíð er næsti forsætisráðherra.

Gildir þá einu hvort að hann myndar stjórn með Sjálfstæðisflokknum eða vinstri flokkum.

Enn hafa nokkrir sjálfstæðismenn ekki áttað sig á því að ekki þýðir að bjóða okkur upp þá Bjarna, Illuga og Guðlaug Þór.

Þeir eru sjálfir í þeim hópi. 

Hrunið fór algerlega framhjá flestum landsfundarfulltrúum og ýmsum þeim sjálfstæðismönnum sem tóku þátt í prófkjörum.

Sjálfstæðismenn á landsbyggðinni tóku til á framboðslistum flokksins.

Það gerðu þeir ekki á suðvesturhorninu er halda að hægt sé sé að bjóða upp hrunverja, eins og að hér hafi ekkert hrunið.

Eins og að við kjósendur séum minnislausir hálfbjánar.

Ekki er það þó að sjá í skoðanakönnunum þar sem um helmingur sjálfstæðismanna ætlar ekki að kjósa flokkinn sinn. 

Sem þeir líta ekki á sem flokk sérhagsmuna, spillingar og þeirra vinnubragða sem hér voru stunduð fyrir hrun. 

Þeir Bjarni og Illugi voru á leynifundi með Jóni Ásgeiri Jóhannessyni, nóttina sem Glitnir var yfirtekinn.

Guðlaugur Þór er styrkþegi Jóns Ásgeirs, eins og frú Jóhanna og fleiri, og alls konar hrunfyrirtækja annarra.

Við almenningur viljum ekki hrunverja, eða sendimenn þeirra, í neinum opinberum embættum framvegis.

Hvað er svona flókið í þessu sem menn skilja ekki?   

 

Framsókn með mest fylgi

Þökkum þér Össur.

Full ástæða er til að þakka Össuri Skarphéðinssyni utanríkisráðherra og öðrum starfsmönnum utanríkisþjónustunnar fyrir þetta afrek.

Samkvæmt upplýsingum breska sendiráðsins í Ankara er sjaldgæft að útlendingum sé sleppt þar úr haldi fyrir réttarhöld.

Veturliða Þór Stefánssyni lögfræðingi og sendiráðunaut í sendiráðinu í Kaupmannahöfn ber að þakka fyrir hans frammistöðu í málinu.

Sendiráðið í Kaupmannahöfn er sendiráð okkar gagnvart Tyrklandi og marka má af fréttum að þarna sé Veturliði á ferðinni í Tyrklandi. 

Hr. Sélim Sariibrahimoglu lögmanni og aðalræðismanni okkar í Tyrklandi ber auðvitað einnig að þakka þennan árangur.

Báðir þessir menn ættu að fá fálkaorðuna sé hún þeim einhvers virði.

Sjálfur er ég ekki í neinum vafa um að sérstök koma íslensks sendiráðunauts til Tyrklands, hefur vegið afar þungt í þessari niðurstöðu. 

Einnig kann að vera að hærra settir menn hér heima hafi haft samband við starfsbræður sína ytra en það fáum við eðlilega ekki að vita um. 

En í löndum þar sem stjórnkerfið er spillt, og vanþróað, er mikið snobbað fyrir erlendum sendimönnum og  ráðamönnum. 

Og það ber hiklaust að nota í þágu Íslendinga í slysatilfellum sem þessu. 

Engu að síður en mál Davíðs Arnar ekki hálfnað.

Íslenska utanríkisþjónustan þarf, fyrir hönd þjóðarinnar, að leggjast á viðeigandi aðila í stjórnkerfi Tyrklands.

Boða þarf tyrkneskum yfirvöldum að til réttarhaldsins komi háttsettir sendimenn og fjölmiðlamenn sem við munum bjóða til Tyrklands.   

Eða hvaðeina annað til Að leysa megi þetta mál með sýknu eða eingöngu greiðslu sektar en ekki fangelsisvist.

Og brottrekstri Davíðs Arnar úr landinu ef þeim liði þá betur.

Hefur einhver heyrt af því hvort búið er að handtaka sölukonuna sem seldi hinn meinta forngrip?

Leysi Össur þetta mál farsællega má hann, þegar hann hættir í pólitík, verða sendiherra okkar í Brussel.

Þar sem honum þykir jú skemmtilegast að vera.

Jóhönnu fær hann með sem túlk og sáttasemjara.  

Davíð laus úr fangelsi í Tyrklandi

Ekki var hann nú sannfærandi.

Engu var líkara en að Bjarni væri að flytja ræðu einhvers annars.

Ræðan var ágæt en bæði ræðan sjálf og "sannfæringarkraftur" Bjarna var svona eins og hann væri að lesa hana fyrir Framsóknarflokkinn.

Sigmundur Davíð virtist þó að minnsta kosti trúa því sem hann var að segja. 

Eins og venjulega fyrir kosningar, þá lofar Framsóknarflokkurinn að gera allt fyrir alla. 

Og setur okkur svo rækilega á hausinn eftir kosningar af því að ekki var til fyrir kosningaloforðunum.  

Katrín Jakobsdóttir virtist líka trúa því sem hún sagði, en samt ekki alveg.   Henni líður ekki alveg sem best. 

Hún veit mætavel að ríkisstjórnin sveik fólkið í landinu.

Sveik það til þess að sækja um aðild að Evrópusambandinu.

Sveik þá sem fluttu úr landi.

Sveik þá sem stóðu í matarröðinni.

Sveik þá sem urðu atvinnulausir.

Allt fyrir það alþjóðlega bankaauðvald sem á, rekur og ræður öllu í Evrópusambandinu.

Og ekkert gaman að tala fyrir stjórnmálaflokk með Steingrím J. Sigfússon í aftursætinu. 

Þennan sem samdi af sér, aftur og aftur, í samningum við hið alþjóðlega peningavald sem reyndi að knésetja okkur. 

Allt of mikið var satt og rétt af því sem þau sögðu Margrét Tryggvadóttir og Þór Saari. 

Þau hafa þó sýnt það á kjörtímabilinu að þeim er ekki treystandi fyrir horn, því miður. 

Töluðu um svikin loforð og töpuð tækifæri ónýtrar ríkisstjórnar sem þau hafa samt haldið stólunum undir. 

Guðmundur Steingrímsson hélt skínandi ræðu um nákvæmlega ekkert, sýndi þó engin töfrabrögð sem var það eina sem vantaði.  Kannski var kanínan veik. 

Árni Páll bað um frið á þjóðarheimilinu og lofaði svo friðarspillinn Jóhönnu Sigurðardóttur.

Sérkennilegt að heyra formann Samfylkingarinnar biðja um frið.

Flokkur sem með 29% fylgi ætlaði að nauðga okkur með öllum ráðum inn í Evrópusambandið.

Þó að meiri hluti þjóðarinnar kærði sig ekkert um það.

Flokkur sem ætlaði að láta okkur borga icesave skuldina, og allt sem Evrópusambandið bað um, þó að þjóðin vildi það ekki.

Flokkur sem klauf þjóðina svoleiðis í herðar niður að í stjórnmálunum hafa menn barist á banaspjótum allt kjörtímabilið.

Og minnstu munaði að þjóðin færi til þess líka en með alvöruspjót, axir og skildi eins og á Sturlungaöld.

Enginn gerði tilraun til að gera grein fyrir stöðu þjóðarbúsins og framtíðarhorfum þess. 

Enginn gerði tilraun til að gera okkur grein fyrir því hvort við ættum fyrir skuldum.

Líklega af því að engin þeirra skilur upp eða niður í því.

Er það sannfærandi? 

„Heimilin eiga að vera í fyrirrúmi“

Mikið var að Össur rumskaði.

Því ber auðvitað að fagna að lögfræðingur úr utanríkisþjónustunni sé á leið til Tyrklands.

Sá er sendiráðunautur (counsellor) sem er tign sem er næst fyrir neðan aðalræðismann (consul-general) sem nú þegar er með málið í Tyrklandi. 

En för hans sýnir vonandi tyrkneskum yfirvöldum að við höfum sérstakan áhuga á þessu fáránlega máli.

Eða frekar að sýna okkur þjóðinni, svona rétt fyrir kosningar, að eitthvað sé verið að gera.

En Össur sá sér ekki fært að senda sendiherrann enda bara um einstakling úr hópi okkar almennings að ræða.  

Ef þetta hefði verið einhver ESB óþarfinn hefði hann nestað út heila sendinefnd með sendiherra í broddi fylkingar.   

Sjálfur gat þessi ónytjungur farið alla leið til Apaflóa í Afríku til að afhenda þar fjarskyldum ættingjum sínum sjúkraskýli. 

Já einmitt um það leiti sem okkar eigin sjúkrahús voru að gefast upp vegna ónýtra tækja.  Þetta er ekki auli nema það sjáist á einhverju.  

Þessi uppákoma í Tyrklandi nú, er svipuð, en þó skárri, og í hryllingsmyndinni Midnight Express. 

Í leiðbeiningum breska sendiráðsins í Ankara er dregin upp hroðaleg mynd af Tyrklandi í þessu tilliti.

Búast má við að bíða í þrjá til sex mánuði í fangelsinu eftir að dómsmál verði tekið fyrir.

Búast má við að málsmeðferðin fyrir dómi taki sex til átján mánuði.

Áfrýjun tekur meira en 12 mánuði.

Útlendingum er sjaldan sleppt gegn tryggingu, fram að málsmeðferð fyrir dómi. 

Fangar eiga rétt á fjórum heimsóknum í mánuði frá fjölskyldu sinni. 

Þremur þar sem þeir ræða við gestinn í gegnum síma og horfa á hann í gegnum gler.  Eins og í myndinni Midnight Express.

Og einni heimsókn í mánuði þar sem þeir ræða við gestinn, þar sem fanginn og gesturinn sitja sitt hvoru megin við borð.

Tær viðbjóður. Ég er ekki að fara að endurskoða þá afstöðu mína að fara aldrei til Tyrklands. 

Davíð Örn er ekki hryðjuverkamaður, morðingi né var hann tekinn með heildsölupakkningu af sterkum fíkniefnum. 

Hans glæpur var að fara til Tyrklands og kaupa sér minjagrip af innfæddum aðila sem óáreittur bauð ferðamönnum slíka gripi.

Hvert okkar ætti þá ekki að vera í fangelsi ef að það er ekki lengur þorandi án þess að afla sér vottorðs frá yfirvöldunum?

Sjá "prisoners-pack" frá breska sendiráðinu í Ankara hér: 

http://ukinturkey.fco.gov.uk/resources/en/pdf/3723724/prisoners-pack-pdf

Vonandi tekst utanríkisþjónustunni að ná árangri í málinu. 

Sem yrði þá frábært og þá myndum við smyrja Össur sem þjóðardýrðling og sýna túristum í Þjóðminjasafninu.      

„Líður illa í prísundinni“

Börn barin með járnrimlum í tyrkneskum fangelsum.

Þann 3. ágúst 2012 ritaði Eren Buglalilar grein um stöðuna í tyrkneskum fangelsismálum.

Þar segir hann frá því að nefnd á vegum Evópuþingsins hafi farið til Tyrklands til að athuga þau mál.

Og hafi gert skýrslu þar sem fram kom að börn í tyrkneskum fangelsum væru barin af lögreglumönnum, hermönnum og fangavörðum.

Þau væru barin með prikum og járnrimlum, auk þess að vera vistuð bæði köld og nakin.

Þar sem þau væru í hættu á að verða nauðgað auk annars harðræðis.

"...A group of investigators from the European Parliament came to Turkey and prepared a report on the issue. The report found that the children were "beaten by police, soldier[s] and [guards] with hard objects, sticks and iron bars," "kept waiting naked in the cold," and subjected to "rape and harassment."..."

Í skýrslunni sjálfri segir að börnum hafi verið nauðgað.  

Tveimur vikum eftir að tyrkneski blaðamaðurinn Özlem Agus ritaði um þessi mál, var hún komin í fangelsi.

"...One final note on this issue: the journalist, Özlem Agus, who uncovered the atrocities against children was arrested in March, two weeks after her report was published..."

Tyrknesk fangelsi eru mismunandi slæm.

Um þau verstu sagði forseti tyrkneska lögmannafélagins, í Sanlinurfa héraði, að þau væru ekki skepnum bjóðandi:   

"...

"...The Chair of the Urfa Barr Association Írfan Güven once wrote:

"In Urfa Prison the conditions are so inhumane that they qualify as torture.

There is a severe neglect of duty.

Even animals cannot survive in this prison in the hot weather of Urfa."  ..."

Í greininni kemur ennfremur fram að árið 2002 hafi verið 59.429 fangar í fangelsum Tyrklands. 

En árið 2008 hafi þeir verið 103.000 og á árinu 2012 hafi þeir verið 132.000. 

Fangelsin séu alls 377 og ríkisstjórnin áformi að byggja 121 fangelsi í náinni framtíð. 

Sjá greinina hér: http://mrzine.monthlyreview.org/2012/buglalilar030812.html

Fjallað um mál Davíðs erlendis

Utanríkisráðuneytið fær ellefu þúsund miljónir á ári.

Í samanburði við staurblönk sjúkrahúsin er Utanríkisráðuneytið fullkomlega óþörf stofnun á erfiðum tímum.

Engu að síður fær þetta handónýta skrímsli 11. miljarða króna á ári af almannafé.

Og nú þegar ungur faðir þriggja barna situr líklegast saklaus í ógeðslegu fangelsi. 

Þar sem hann er barinn, á von á að verða nauðgað eða drepinn.

Þá upplýsir sviðstjóri Utanríkisráðuneytisins að ráðuneytið sé ekki fyrir okkur íslenskan almenning. 

Hlutverk þess sé ekki annað í málinu en að útvega lögmann og fylgjast með. 

Er þá ekki hreinlega kominn tími til að leggja ráðuneytið niður sem fullkomlega óþarfa stofnun þegar eitthvað liggur við.

Utanríkisráðuneytið gæti sem best verið í einu herbergi í forsætisráðuneytinu.  

Samkvæmt heimasíðu Utanríkisráðuneytisins eru fjórir sendiherrar þar án nokkurra tilgreindra verkefna.

Er það til of mikils mælst að einhver þeirra fari þarna niður eftir til að sýna að okkur er alvara?  Mættu mín vegna allir fara.

Og sýna tyrkneskum yfirvöldum að við munum reyna að vekja eins mikla alþjóðlega athygli á framferði þeirra og við getum. 

Það eina sem þau mögulega skilja er að tekjur af ferðaþjónustu detti niður og eiga það hreinlega skilið. 

Davíð Örn er faðir, sambýlismaður, sonur og frændi. 

Gæti verið úr hvaða íslenskri fjölskyldu sem er.

Ekki maður sem sýnt hefur verið fram á að hafi ætlað sér að brjóta nein lög.

Og hafi einhver lög verið brotin skrifast það algerlega á tyrknesk yfirvöld. 

Við erum ennþá ekki það firrt Íslendingar að við látum okkur ekki varða um slíkt.

Nema Össur auðvitað sem telur sig og ráðuneytið ekkert eiga að gera frekar.

En að spjalla við aðalræðismanninn í Tyrklandi og fylgjast grannt með eins og það heitir í ráðuneytinu.

Fylgjast með hverjum andskotanum?  

Það er ekki einu sinni vitað í hvaða fangelsi Davíð Örn er vistaður. Í morgun var ekki einu sinni vitað hvaða lögmann hann hafði.

Össur Skarphéðinsson er sams konar gripur og Þorgeir Hávarsson.

Fær eitt tækifæri á ævinni til að gera samfélagi sínu eitthvað gagn. 

Og ætlar að klúðra því. 

Guðsvolaður aumingi er blessaður maðurinn.  

 

  

Davíð Örn enn í fangelsi

Ekki orð að marka Guðmund Steingrímsson.

Hann sagðist ætla að sitja hjá við atkvæðagreiðslu um vantraust þann 21. febrúar s. l.

Því lýsti hann yfir í morgunútvarpi Rásar tvö.

Nú í mars segir hann hins vegar nei við vantrausti.

Það er nákvæmlega ekkert að marka Guðmund Steingrímsson. 

Sem leiðir nýtt dulbúið útibú fra Samfylkingunni.

Tillaga um vantraust felld á þingi

Búið að berja Davíð Örn í fangelsinu.

Í frétt á forsíðu Fréttablaðsins í dag, segir Þóra Björg Birgisdóttir að hún hafi náð að hringja í mann sinn í fangelsið.

Davíð Örn Bjarnason náði að segja henni að hann hefði sætt barsmíðum í fangelsinu. 

Samtalið var slitið eftir um 20 sekúndur en Þóra Björg sagði Davíð að Utanríkisráðuneytið væri að vinna í málinu. 

Þar halda menn nú ró sinni þó að mögulega blásaklaus Íslendingur sé ranglega í ógeðslegu fangelsi.

Össur hefur ekkert ómarkað sig við að hringja í tyrkneska utanríkisráðherrann.

Og ekki hefur hann beðið forseta Íslands að hringja í forseta Tyrklands.

Það er það eina sem að gjörspilltir lægra settir embættismenn í svona löndum skilja. 

En það er jú búið að biðja ræðismann okkar í Ankara að líta á málið, áður en að Davíð Örn verður barinn meira. 

Og auðvitað heppilegt að hann sé lögmaður sem ætlar meira að segja að sjá til hvort að hann hringi ekki í saksóknarann í dag. 

Við eigum líklega að klökkna yfir þessum dugnaði Össurar þarna í ráðuneytinu.  Ætli hann sé vaknaður?

En það væri auðvitað stílbrot ef að Össur gerði einu sinni á kjörtímabilinu eitthvað að gagni. 

Varla hægt að ætlast til þess. 

En í ráðuneytinu eru sömu vinnubrögð hvort sem menn eru teknir fastir fyrir dópsmygl.

Eða kaupa minjagripi sem tyrknesk yfirvöld láta viðgangast að séu seldir ferðamönnum við ferðamannastaði.

Og engin varar fólk við, hvorki ferðaskrifstofan, tyrknesk yfirvöld eða innfæddur leiðsögumaður. 

Við eigum því ekki að venjast að þurfa að fara með minjagripi sem við kaupum í öðrum löndum. 

Í þjóðminjasafnið á staðnum til að fá vottað að skranið sé ekki stolnir þjóðardýrgripir. 

Þarna eru yfirvöld einfaldlega að leiða saklausa ferðamenn í gildru hver sem ástæðan er. 

Er það til að fá mútufé?

-----------------

Það nýjasta í málinu mun svo vera það að dómarinn sem er með málið er búinn að taka málið af lögmanninum; ræðismanni okkar í Ankara.

Þarna virðist fólk ekki ráða því hvaða lögmann það hefur.  

Og það næst ekki einu sinni í þennan nýja lögmann sem dómarinn ákvað að yrði verjandi Davíðs Arnar. 

Þetta mál stefnir hratt í að verða hörmulegt.

Össuri væri nær að sitja yfir máli þessa unga föður þriggja barna sem eiga framtíðina fyrir sér. 

Frekar en að húka niður í þingi við að verja ríkisstjórn sem á það ekki.

Össur ætti að fá einhvern til að múta dómaranum ef að það er það sem þarf. 

Hann getur bókað það sem útlagða sektargreiðslu í bókhaldi ráðuneytisins.  

  

„Lengsti morgunninn í lífi mínu“