Tímasetningin er samt sem áður pólitík.

Við sem höfum fylgst með stjórnmálunum lengi.

Vitum að nú eru allir að reyna að endurskrifa söguna, sjálfum sér í hag. 

Það er mannlegt eðli og ekkert við það að athuga frekar, nema bara að átta sig á því.

Og Jóni Baldvin Hannibalssyni, og fleiri krötum, líður auðvitað ekki vel vegna afleiðinga af  veru í EES. 

Og að hann og Alþýðuflokkurinn, nú Samfylkingin, hafi staðið fyrir því að opna hér allt upp á gátt.

Í einu stökki var samfélag hafta, og skömmtunar, orðið hurðalaust í fjármálum og gjaldeyrismálum. 

Og breyttist í hruninu í svokallað hurðalaust helvíti.

Fyrst voru kratarnir ákvaflega stoltir af því að hafa komið okkur svona snögglega.

Inn í þann nútíma í fjármálum sem fundinn var upp í London og þróaður áfram í New York.

Og varð þar að mesta sóðaskap sem mannkynið hefur nokkru sinni kynnst í sögunni.

Með velþóknun flutti ESB þessar sóðaaðferðir aftur til Evrópu þar sem þeim var fagnað við skál. 

Og varð að regluverki allra landanna í Evrópusambandinu um bankamál og fjármálin þar. 

Og kratarnir fluttu herlegheitin til Íslands í gegnum EFTA og EES samninginn og enn var skálað.

Aðeins Sviss afþakkaði þessar reglur, þar vissu þeir líklega betur. 

Og nú í fyrra var ljóst að Jón Baldvin og félagar ætluðu að koma, af sér, allri þessari hörmung.

Og á Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur sem hefði klúðrað þessum málum sem formaður Samfylkingar.

Vissulega gerði Ingibjörg Sólrún sjáanlega ekkert með viðvörunarorð Jóns Sigurðssonar. 

Sem hann samdi í stefnuskrá Samfylkingarinnar fyrir kosningarnar árið 2007.

Jón fjallaði þar ekkert um bankamál en sagði mjög skýrt að veislan væri búin hérlendis.  

En þetta er of ódýr söguskýring hjá Jóni Baldvin sem boðaði, um hana, námskeiðshald í nýárinu. 

Sem átti að vera hjá Samfylkingarfélagi Reykjavíkur, og varð af mikill titringur. 

Stuðningsmenn ISG ætluðu ekki að láta yfir sig ganga, slíkar söguskýringar JBH.  

Að þjóðarétti hafði Ísland skuldbundið sig með EES samningnum.

Til að setja hér engar lagareglur um bankamál nema þær sem ESB sendi okkur í gegnum EES.

Stjórn landsins í bankamálum í var, í stærstu atriðum, komin til ESB.

Íslensk stjórnvöld höfðu framselt þau völd úr landi með þeim fyrirvara að geta sagt EES upp.

Gátu mögulega stjórnað opnunartíma bankanna en líklega ekki einu sinni því.   

Það er því ekkert víst að Ingibjörg Sólrún hafi vitað af því.

Og ekkert víst að frænkan hafi gert sér grein fyrir því. 

Og kannski alls ekki ritstjórinn Þóra Tómasdóttir.

En ekkert er líklegra en að tímasetningin á þessu útspili sé engin tilviljun.

Nákvæmlega þegar Jón Baldvin ætlaði að koma hrunsökinni af sér á Ingibjörgu Sólrúnu.

Og það með sérstöku námsskeiði til allt færi nú rétt ofan í rétttrúaða ESB sinna.

Tilviljun? Því mun ég aldrei trúa. 

Engu breytir það um málið sjálft sem er þyngra en tárum taki.

Ég hef meðtekið minn hluta af afsökunarbeiðni JBH, til þjóðarinnar, að því leyti sem það er hægt.  

Og ætlaði ekki að fjalla frekar um þetta mál og alls ekki efnisatriði þess. 

Nema auðvitað spjall kratahöfðingja, á barnum, við mellurnar um evrópumál.

Slíka hreinskilni kann ég að meta og einnig að heyra skoðanir hins víðlesna heimsmanns. 

Þó ég deili ekki trú hans á gæsku auðvaldsins í Evrópu í garð Íslendinga og vilji því ekki í ESB.    

Gott fyrir þjóðina að vita hvaðan góðu ráðin koma, hvort sem þau eru um ESB eða evruna.

Og vita hvernig þetta skolast allt saman til hjá krötunum, frá mellunum á barnum og hingað heim.  

Og getur endað í öðru eins óráðsbulli og hjá þeim Össuri og Jóhönnu. 

Hélt annars að fjölskylda JBH hefði beðið okkur að ræða ekki fjölskylduþáttinn í málinu.  

Og skil því ekki þetta útspil þegar við vorum rétt að gleyma þessu bak við eyrað.   

Við sáum bréfin sem ekki verður breytt með grátstaf yfir annarri sorg eða sút.  

Þó að við skiljum mannlegan breyskleika og raunir við mismunandi aðstæður. 

Sumt er þar afsakað, og sumt ekki, og talar þar hver fyrir sig.   

Mannfyrirlitning í skrifum Þóru

Hann var það að minnsta kosti í gamla daga.

Einn vetur gekk ég heim af handboltaæfingum í Fram, í fylgd Sigurðar Einarssonar.

Þá var þetta einhver yndælasti og elskulegasti piltur sem maður þekkti. 

Sérlega hæverskur, skynsamur, lítillátur og kurteis.  

Hvað varð af þeim pilti vita menn svo ekki. 

Gamlir félagar hans sögðu að hann væri hættur að heilsa þeim.

Þessum Sigurði sem hann var sem unglingur og fjölskyldu hans.

Eru hér með sendar samúðar- og saknaðarkveðjur frá fleirum en mér.   

Sigurður lýsti sig saklausan

Ósannað að eignasala hefði breytt einhverju.

Saksóknari Alþingis hélt því fram að Geir Haarde hefði ekki einu sinni kannað möguleika bankanna. 

Á því að selja eignir sem með einhverjum óskilgreindum hætti, átti að minnka tjón ríkisins. 

Það hefur komið fram að Geir Haarde sat í frítíma sínum á kvöldin.

Og hlustaði á hreinskilnasta bankastjóra landsins á þeim tíma, Sigurjón Árnason. 

Útlista alla möguleika innan vetrarbrautarinnar og út í sólkerfið. 

Hagfræðingurinn Geir náði, að eigin sögn, ekki einu sinni að skilja alla þá möguleika. 

Sem hinn verkfræðimenntaði Sigurjón útskýrði með aðferðum stærðfræðinnar.

Frá raunveruleikanum og alveg út í útópíu.

Svo segir saksóknari að Geir Haarde hefði getað minkað tjón ríkisins, með því að hjálpa bönkunum meira.

Eftir að fjármálaráðherrann upplýsti að eina tjón ríkisins hefði verið vegna hjálpar Seðlabankans við bankanna.   

Hvernig á þetta að ganga upp? 

Geir verði sýknaður

Danska málið er ekkert sambærilegt.

Þegar danskur ráðherra var sakfelldur í Tamílamálinu, var það ekkert sambærilegt við mál Geirs Haarde. 

Algerlega var á hreinu að danski ráðherrann hafði brotið alveg nákvæmlega tilteknar greinar í lögum.

Hann braut innflytjendalöggjöfina og ekkert þurfti að leita með logandi ljósi að málinu.

Hvorki að nákvæmlega brotinu né lagagreininni sem það var heimfært til. 

Í máli Geirs Haarde hefur saksóknari hvorki getað tiltekið nákvæmlega tiltekið lögbrot. 

Og þar af leiðandi, og því síður, tekist að heimfæra það til refsiheimildar í tiltekinni lagagrein. 

EITTHVAÐ er lykilorð saksóknara sem hann ætlast til að dómarar finni svo fyrir sig.

Saksóknari hefur ekki í eitt einasta skipti getað tiltekið nákvæmlega hvað Geir Haarde átti að gera.

Og hvernig í staðinn fyrir eitthvað annað sem hann nákvæmlega gerði, eða gerði ekki.

Saksóknari segir alltaf að Geir hefði átt að gera eitthvað í staðinn fyrir að gera eitthvað annað.

Eða að Geir hefði átt að gera eitthvað í stað þess að gera ekki eitthvað.

Og loks átti hann ekki að gera eitthvað í staðinn fyrir eitthvað annað sem hann gerði þó.   

Það er nákvæmlega alls ekki svona sem nútíma refsiréttarfar á að ganga fyrir sig.     

Svo er ekki annað að sjá en að saksóknari hafi ekki náð að kynna sér málið.

Þegar hún talar um að gustuk hefði verið að borga að minnsta kosti stóra október gjalddagann fyrir Glitni.

Þá er eins og að hún viti ekki að annar risastór gjalddagi var, svo fljótlega, eftir áramótin þar á eftir.

Og að þessir gjalddagar voru svo stórir að Ísland réði hreinlega ekki við að bjarga þeim.

Ekki ef við hefðum einnig átt að eiga gjaldeyri til að kaupa mat, lyf, eldsneyti o. s. frv.

Þegar þar var komið var útilokað að hægt væri að bjarga Glitni með því að dæla í hann öllum okkar gjaldeyri.   

Málflutningur saksóknara í tísti

Farþegar eiga sjálfir að sjá um tónlistina og myndböndin.

Nokkur ár eru síðan ég hætti að sinna tónlistinni þegar ég hef ekið rútu, í skemmtiferðum, fyrir vini og kunningja.

Ástæðan er einfaldlega sú að ég ræð ekki við aksturinn, ásamt því að leita að geisladiskum og lesa á þá. 

Enda hvorki atvinnumaður í akstri eða tónlist og hef því vinsamlegast beðið farþeganna að sjá um þetta sjálfir. 

Hérlendis er vegakerfið þannig að maður hefur aldrei efni á því að líta af veginum. 

Í rauninni ekki á neinum bíl og alls ekki á þeim stóru og breiðu. 

Vegakerfið er vanbúið, einbreiðar brýr, akstursstefnur ekki aðskildar, sýsluvegir þröngir og stórhættulegir.  

Von er á holum í slitlaginu, hálkublettum, vindkviðum, hvörfum í malarvegum eða að vegkannturinn gefi sig.  

Svo er það blessað búféð, túristar á reiðhjólum auk allra þeirra sem eru alltaf einir í heiminum.   

Að mínu mati ætti að banna það í hópferðaakstri að ökumaður sinni nema einföldustu atriðum fyrir farþega.

Svo sem beiðnum um að stöðva við tækifæri, breyta hitastigi eða þess háttar. 

Fararstjórinn eða einhver farþeginn á að sinna öðrum erindum.

Hlaða farsímanna, útvega ruslapoka, handþurrkur eða spila þennan diskinn eða hinn.

Við aksturinn hef ég meira að segja verið beðinn, af farþega, að lesa með honum af landakorti.   

Í gamla daga var skilti í strætisvögnum þar sem bannað var að ræða við vagnstjórann.

Nema þegar vagninn var ekki á ferð.    

Eftir að hafa prófað að aka bæði litlum bílum og stórum, áttaði ég mig á þessum mikla mun.

Að fyrir stóru bílanna er ekkert auka svigrúm í vegakerfinu og heldur enginn tími fyrir annað en aksturinn.    

Og skil nú betur bannið í strætó, sem er alveg jafn nauðsynlegt nú, eins og þá.  

Í þessu alveg hroðalegasta rútuslysi í okkar heimshluta er ekki vitað hver var orsök slyssins.

Ekki víst að vídeódiskskiptin séu orsök slysins.

Lögreglan í Sviss er líka að láta kanna hvort bílstjórinn hafi fengið einhvers konar áfall.

Stýrisbúnaður og önnur atriði verða einnig rannsökuð í rútunni sem var ný eða nýleg.

Björgunarfólkið sem kom á vettvang fékk áfall á staðnum út af öllum börnunum og ástandi þeirra. 

Ég hef einnig flogið litlum flugvélum og siglt á litlum bátum.

Aksturinn hérna í umferðinni krefst miklu meiri einbeitingar en að fljúga eða sigla.

Það er aðeins á síðustu sekúndunum fyrir lendingu, og landtöku.

Þar sem maður þarf að vera eins einbeittur og alltaf við akstur.  

Í dag eru ungir ökumenn að semja og senda smáskilaboð, með akstrinum. 

Slíkri "færni" nær maður aldrei. 

Sýnir hvernig næsta kynslóð verður alltaf klárari en sú sem var á undan. 

Eða hvað? 

Hefur tölvuuppeldið komið inn einhverju ofmati hjá þeirri kynslóð? 

Eða skert raunveruleikaskyn og dómgreind?

Að skilja hvað GAME OVER þýðir, þegar maður er ekki að leika sér í tölvunni? 

Ökumaðurinn að skipta um mynddisk

Landsdómi er skylt að sýkna Geir Haarde. In dubio pro reo.

Allur var málflutningur saksókara, um sekt Geirs H. Haarde, í viðtengingarhætti. 

Hugsanlega hefði hann kannski mögulega átt að prófa þetta úrræðið en samt kannski hitt. 

Allt saman í slíkri hálandaþoku og mesta mögulega vafa. 

Það er grundvallarregla hérlendis og ein af undirstöðureglum réttarríkisins.

Að allan vafa skal meta sakborningi í hag og sýkna hann þegar ákæruatriðin eru ekki hafin yfir skynsamlegan vafa.

Aðeins eitt var víst að sögn saksóknara.   

Að Geir og stjórnvöld hefðu aldrei getað bjargað bankakerfinu.      

Saksóknari benti einmitt sjálfur á að Geir hafi í rauninni staðið sig vel.

Saksóknarinn fullyrti að skyldur Geirs Haarde hafi verið við íslenskt samfélag fremur en bankanna.

Og að Geir hafi eiginlega ekkert gert til að bjarga bönkunum. 

Í rauninni aðeins fylgst með, hvort þeir björguðu sér sjálfir, og þróuninni á alþjóðlegum bankamarkaði. 

Geir hafi ekki nýtt allt lánstraust íslenska ríkisins til að kaupa gjaldeyri til að lána bönkunum.

Geir hafi því forðast að gera þjóðina gjörsamlega gjaldþrota til allrar framtíðar.

Með því að koma því ekki í verk að lána allar eigur þjóðarinnar, og auðlindir, til bankanna.

Sem hefðu þá sogast ofan í svarthol og orðið að engu, eins og Geir útskýrði í ávarpi til þjóðarinnar.   

Af því að bönkunum varð ekki bjarga með neinum ráðum, eins og saksóknarinn fullyrti.

Þó hefði að mati saksóknarans verið rétt að lána eigendum Glitnis meira, t. d. fyrir afborguninni í október 2008.

Þessum sömu eigendum og skilanefndin sagði að hefðu tæmt peninganna innan úr bankanum.

Saksóknari Alþingis talaði eins og hún hefði gleymt því að bankarnir voru einkafyrirtæki en ekki ríkisbankar.

Forsætisráðherra hafði engar valdheimildir til að skipa bönkunum að minnka sig eða selja eignir.

Saksóknari sagði að ekki hefði verið við því að búast.

Að stjórnir bankanna hefðu viljað grípa til aðgerða sem hefðu leitt til taps fyrir stærstu hluthafa.

Hún sagði það sem sagt sjálf.

Að stærstu eigendur hefðu eðlilega ekki haft áhuga á að selja eignir bankanna á brunaútsölu á árinu 2008.

Öll vitnin voru sammála um að ekki hefði verið hægt að selja, eignir á því ári, nema á stórlega niðursettu verði.

Stjórn lögaðila er almennt ekki heimilt að gefa höfuðstól fyrirtækisins eða meira til.

En saksóknarinn lætur eins og forsætisráðherrann hefði mátt brunaselja eignir bankanna.    

Aðeins Sigurður Einarsson og Hreiðar Már töldu að hægt hefði verið að selja meiri eignir fyrir skaplegt verð. 

Og af hverju gerðu þeir það þá ekki sjálfir?

Svo kvartaði saksóknari yfir því að Björgvin G. Sigurðsson, viðskiptaráðherra, hafi ekki verið upplýstur.

Björgvin nýtti sér tækifærið þegar Jón Sigurðsson þjóðhagfræðingur lét af störfum hjá NIB.

Jón var til fjölda ára forstjóri Þjóðhagsstofnunar og í tvö ár fulltrúi norðurlandanna í stjórn Alþjóðagjaldeyrissjóðsins.

Var einnig viðskiptaráðherra, seðlabankastjóri og nú síðast bankastjóri Norræna fjárfestingabankans, NIB.

Vorið 2007 settist Jón Sigurðsson í bankaráð Seðlabanka Íslands á vegum Samfylkingarinnar.   

Þessi mesti toppmaður, í hagfræði, sem vinstri menn, og jafnaðarmenn, hafa nokkurn tíman átt.

Gerðist sem sagt formaður stjórnar íslenska fjármálaeftirlitsins, um áramótin 2007/2008, að beiðni Björgvins. 

Þar með vissi enginn ráðherra meira um stöðu bankamála á Íslandi, icesave, edge o. s. frv. 

Hafandi slíkan trúnaðarmann og ráðgjafa auk sérfræðinga viðskiptaráðuneytisins. 

Enda gerðu þeir Jón og Björgvin allt sem þeir gátu, á þessum tíma, til að bjarga stöðunni.

Eins og þegar þeir fóru, með fleirum, að hitta fjármálaráðherra Breta án vitundar formanns Samfylkingarinnar.

Þeir þurftu hvorki leyfi Ingibjargar Sólrúnar eða ráð hennar.  

Og ekki upplýsingar eða ráð frá Geir Haarde, umfram það sem þeir þegar vissu.   

Þá var Jón Þór Sturluson, hagfræðingur,  aðstoðarmaður Björgvins G. Sigurðssonar. 

Og hagfræðilegur ráðunautur Samfylkingarinnar og formannsins. 

Jón Þór Sturluson var í bankaráði Seðlabankans árið áður og var þar vel kunnugur málum. 

Í ræðum Björgvins G. Sigurðssonar, á þessum tíma, var alveg ljóst að hann var mjög vel upplýstur um gang mála. 

Og ekki þeim Jóni Þór, eða Jóni Sigðurðssyni, að kenna hvort Björgvin skildi nokkuð í þeim. 

Enginn dómari í Landsdómi, eða saksóknarar þar, eru þess umkomnir að gerast dómarar yfir Geir H. Haarde.

Kannski gerði Geir það allt saman einmitt viljandi að hætta ekki frekar, framtíð ríkisins og þjóðarinnar.

Og sé það svo er hægt að fullyrða að það hafi verið alveg nákvæmlega rétt mat hjá Geir.

Hefði verið farið í það tímalega að safna öllum mögulegum gjaldeyri, þegar lánstraustið var meira.

Og hann lánaður íslensku bönkunum, væri þjóðin fullkomlega og endanlega komin á vonarvöl.

Það sáu menn þegar Lehman Brothers bankinn fór á hausinn og allt bankakerfi heimsins riðaði til falls. 

Í dag getur engin sett sig í spor Geirs Haarde, á þessum tíma, og fullyrt að hann hafi gert eða ekki gert.

Eitthvað með saknæmum hætti.  

Sakfelling Geirs blasi við

Voru þetta ekki einkabankar? Enginn var kunnugri málum en Björgvin.

Saksóknari Alþingis talaði eins og hún hefði gleymt því að bankarnir voru einkafyrirtæki en ekki ríkisbankar.

Forsætisráðherra hafði engar valdheimildir til að skipa bönkunum að minnka sig eða selja eignir.

Saksóknari sagði að ekki hefði verið við að búast. 

Að stjórnir bankanna hefðu viljað grípa til aðgerða sem hefðu leitt til taps fyrir stærstu hluthafa.

Hún sagði það sem sagt sjálf.

Að stærstu eigendur hefðu eðlilega ekki haft áhuga á að selja eignir bankanna á brunaútsölu á árinu 2008. 

Öll vitnin voru sammála um að ekki hefði verið hægt að selja eignir á því ári nema á stórlega niðursettu verði. 

Stjórn lögaðila er almennt ekki heimilt að gefa höfuðstól fyrirtækisins eða meira til. 

Aðeins Sigurður Einarsson og Hreiðar Már töldu að hægt hefði verið að selja meiri eignir. 

Og af hverju gerðu þeir það þá ekki?

Björgvin G. Sigurðsson nýtti sér tækifærið þegar Jón Sigurðsson þjóðhagfræðingur lét af störfum hjá NIB.

Jón var til fjölda ára forstjóri Þjóðhagsstofnunar og í tvö ár fulltrúi norðurlandanna í stjórn Alþjóðagjaldeyrissjóðsins. 

Var einnig viðskiptaráðherra Alþýðuflokksins, seðlabankastjóri og nú síðast bankastjóri norræna fjárfestingabankans. 

Þessi mesti toppmaður í hagfræði sem vinstri menn og jafnaðarmenn hafa nokkurn tíman átt.

Gerðist sem sagt formaður íslenska fjármálaeftirlitsins um áramótin 2007/2008 að beiðni Björgvins G. Sigurðssonar.

Það með vissi enginn ráðherra meira um stöðu bankamála á Íslandi. 

Hafandi slíkan trúnaðarmann og ráðgjafa.

Enda gerðu þeir Jón og Björgvin allt sem gátu, á þessum tíma, sem þeir gátu til að bjarga stöðunni. 

Og skiptir þar engu þó að þeir hefðu þar aðrar skoðanir, eða aðferðir, en aðrir. 

Eins og þegar þeir Björgvin og Jón fóru að hitta fjármálaráðherra Breta án vitundar formanns Samfylkingarinnar. 

Þeir þurftu hvorki leyfi hennar eða ráð.  

Ekkert rætt um vandamál bankanna

Saksóknari segir að Geir hafi staðið sig vel.

Saksóknari Alþingis sagði við málflutning að skyldur Geirs Haarde hafi verið við íslenskt samfélag fremur en bankanna. 

Og hann hafi ekkert gert til að bjarga bönkunum, í rauninni aðeins fylgst með því hvort þeir björguðu sér sjálfir. 

Geir hafi því ekki nýtt ítrasta lánstraust íslenska ríkisins til að kaupa gjaldeyri til að lána bönkunum.

Þó sé ljóst að ekkert hefði getað bjargað bönkunum, að það hefði verið mögulegt sé ekki hægt að halda fram. 

Geir virðist því viljandi hafa forðast að gera þjóðina gjörsamlega gjaldþrota til allrar framtíðar.

Með því að neita að lána allar eigur þjóðarinnar og auðlindir til bankanna. 

Sem ekki var hægt að bjarga með neinum ráðum, eins og saksókarinn fullyrti. 

Þó hefði að mati saksóknarans verið rétt að lána eigendum Glitnis meira, t. d. fyrir afborguninni í október 2008.

Þessum sömu eigendum og skilanefndin sagði að hefðu tæmt peninganna innan úr bankanum.  

Og nú er þessi dama orðin ríkissaksóknari.

Guð sé oss næstur.

Hún er nú orðin vanhæf í öllu sem snýr að ákærum gagnvart Glitni og öllum þar. 

Ef ekki lagalega þá siðferðilega.   

Reyndar eru báðir saksóknararnir orðnir vanhæfir til að vera ríkissaksóknarar framvegis. 

   

Skilaði sér ekki í neyðarlögunum

Allir í belti nema tveir.

Rútuáreksturinn í Sviss er orðinn einn sá versti í sögunni.

Nánast án fyrirvara fer rútan yfir kantstein og þvert á steinvegg.

Þar sem heimilt er að aka á 100 kílómetra hraða á klukkustund.

Að yfir helmingur látist og flestir hinir slasist í rútuárekstri.

Gerist annars aldrei nema vegna hirðuleysis í notkun öryggisbelta.

Þarna var ekki um það að ræða öfugt við það sem reynslan sýnir.

Rútan var ný og því ekkert líklegra en að hún hafi verið búinn þriggja festinga beltum.

Það sést þó ekki á mynd af sætunum á heimasíðu rútufyrirtækisins.

Tveggja festinga öryggisbelti eru úrelt en vissulega margfalt betri en engin.

Ekki grunur um hraðakstur

Ökumanni er skylt að láta 15 ára og yngri vera í öryggisbeltum.

Hópbifreiðar, eða rútur, eru öruggustu tækin, fyrir farþega, í umferðinni.

Svo fremi sem þeir noti öryggisbelti.

Í svona framanákeyrslu deyja þá "aðeins" þeir sem sitja fremst.

Framendinn krumpast saman og tekur á sig þá neikvæðu hröðun sem mannslíkaminn þolir ekki.

Stundum deyr "einungis" ökumaðurinn sem vitanlega situr fremst en oft einnig neðst.   

Í veltum deyja einkum þeir sem hendast út úr bílnum af því að þeir eru ekki í öryggisbeltum.

Á þessum málum hafa verið gerðar ítarlegar rannsóknir af verkfræðingum, læknum og öðrum sérfræðingum.    

Í þessu slysi í Sviss, blasir við forkastanlegur misbrestur á notkun öryggisbelta.  

Þó með þeim fyrirvörum að þriggja festinga öryggisbelti eru talsvert betri en tveggja festinga.

Einkum varðandi höfuð og hálsmeiðsl.

Og að áreksturinn var mjög harður, rútan endar á þvervegg sem kalla mætti hönnunargalla í göngunum.  

Úr umferðarlögum nr. 50/1987:

IX. Um notkun öryggis- og verndarbúnaðar...

71. gr. ... Ökumaður skal sjá um að farþegi yngri en 15 ára noti öryggis- og verndarbúnað skv. 1.–4. mgr.

 

22 belgísk börn farast í rútuslysi