Bjarni er búinn að vera.

Því miður fyrir þann góða dreng sem Bjarni Benediktsson er. 

Þá er hann búinn að vera sem trúverðugur stjórnmálamaður.

Hann var farinn að daðra við aðild að ESB.

Hann greiddi atkvæði með icesave á Alþingi.

Hann var hjá Jóni Ásgeiri Jóhannessyni nóttina sem Glitnir féll.  Hvað var hann að gera þar?

Hann var umboðsmaður við ýmis konar fjármálagerninga sem ekki reyndist alls kostar heppilegt. 

Hann sat í stjórn stórfyrirtækja þar sem ýmislegt fór síður en skyldi.

Fyrrum forysta Sjálfstæðisflokksins hratt af höndum sér þeim  fjármálamönnum sem ekki gátu unnið við dagsljós. 

Á fundi í Borgarnesi tók Samfylkingin þá upp á arma sína við mikinn fögnuð í sal.  Og lauk þá einsemd þeirra í Öskjuhlíðinni.  

Bjarni Benediktsson er allt of tengdur ýmsu því sem miður fór í hruninu til að vera formaður Sjálfstæðisflokksins. 

Þeir einu sem ekki koma auga á þá staðreynd eru ellihrumir fulltrúar fortíðarinnar á Landsfundi Sjálfsstæðisflokksins.

Ef allt væri með felldu væri Sjálfstæðisflokkurinn nú með yfir 50% fylgi í skoðanakönnunum en þvert á móti minnkar það stöðugt. 

Fleiri eiga þar sök en Bjarni en hann á þar stærstan hlut eða öllu heldur endalaus umfjöllun um aðild hans að ýmsum málum.

Í fari stjórnmálaforingja á einfaldlega ekkert að vera til staðar sem fjölmiðlar geta velt sér upp úr. 

Það virðist hafa farið framhjá ótrúlega mörgum.

Að framvegis verða stjórnmálamenn að hafa algerlega hreinan skjöld. 

Annað er óþolandi. 

Og verður ekki þolað.

 

Fleiri kjósa Hönnu Birnu

Brotlegir auðmenn njóta forréttinda í réttarvörslukerfinu.

Íslensk löggjöf um fjármálabrot tekur mið af brotastarfssemi liðinnar aldar.

Mannréttindasáttmáli Evrópu, sem Ísland er bundið af að þjóðarétti, tekur einnig mið af brotum fyrri tíma.

Á síðasta áratug hafa hins vegar komið til réttarvörslukerfisins risavaxnari mál en löggjöfin miðaðist við.

Vísvitandi földu brotlegir fjármálamenn slóð sína í gífurlegri flækju fyrirtækja og eignatengsla.

Í skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis má líta mynd af krosseignatengslum úr íslensku atvinnulífi.

Myndin er svo flókin að til samanburðar eru stjörnumerkin í Vetrarbraut okkar ómerkilega einföld.

Markmið fjármálamannanna voru aðallega tvíþætt.

Annars vegar að blekkja fjármálamarkaðinn og búa til bókaða viðskiptavild sem engar eignir voru á bak við.

Þannig gátu fjármálamennirnir, með hverri fléttunni eftir aðra, fengið meiri og meiri lán til þess að kaupa alltaf fleiri og fleiri verðlítil fyrirtæki.

Og alltaf reyndu þeir að klípa út úr hverjum snúningi eitthvað fyrir sjálfa sig að stinga undan en til þess var jú allt spilverkið.

Hins vegar var markmiðið að gera yfirvöldum ómögulegt að hefja á þeim einhvers konar rannsóknir.

Óheiðarlegir fjármálamenn höfðu sumir auð fjár til að nýta sér langskólamenntaða sérfræðinga við að fela brotaslóð sína.

Með því að láta hana liggja um Ísland, önnur lönd og gerviríki bankaleyndar og stjórnleysis.

Legði einhver ríkisstofnun íslensks almennings, af vanefnum, í að rannsaka og reyna að koma höndum yfir brotastarfssemina.

Stóð ekki á brotlegum auðmönnunum að ausa út í málsvarnir.

Allt til þess að málsmeðferðin færi fram úr lögmæltum tímamörkum og yrði brot á mannréttindasáttmála Evrópu.

Þegar best hefur tekist til hjá lögmönnum fjármálamanna hafa þeir náð að kenna héraðsdómurum réttar lögskýringar.

Og andstætt ákvæðum laga um meðferð sakamála fengið að leggja fram fjórar greinargerðir í sama málinu, auk bókanna.

Venjulegur brotlegur launamaður verður að fara eftir ákvæðum laganna og getur einungis fengið að leggja fram eina greinargerð.

En málsmeðferðarlögin eru jú sniðin að brotum venjulegs fólks og fjármálabrotum fyrri tíðar.

Stórlega brotlegur launamaður fer í fangelsi af því að máli hans lýkur innan tímamarka laganna og mannréttindasáttmálans.

Stórlega brotlegur auðmaður sleppur við fangelsi af því að hann hafði ráð á að láta sérfræðinga flækja málin sín frá upphafi til enda.

Ranglega taldi Hæstiréttur sig nauðbeygðan til þess að skilorðsbinda fangelsisvist hinna ákærðu í þessu máli.

Af því að rannsókn og dómsuppsaga hefði tafist af sökum sem ekki væri ákærðu að kenna.

SEM ER RANGT. Öll hin umfjallaða brotastarfsemi var klæðskerasniðin tilraun til lagasniðgöngu svo ekki sé meira sagt.

Hér er réttlætinu snúið á haus eins og stundum áður þegar í hlut eiga Jón og séra Jón.

Hæstiréttur skammaði rannsóknaraðila og saksækjendur fyrir að halda sig ekki við tímamörk.

Hæstiréttur skammaði héraðsdómara fyrir að heimila bókanir og fjórar greinargerðir í málinu.

Í kröfum sínum í málinu heimiluðu auðmennirnir Hæstarétti að dæma hvað hann vildi.

Nema að dæma þá í óskilorðsbundna fangelsisvist.

Og að sjálfsögðu hlýddi Hæstiréttur.

Nema hvað.

------------------

Almennt er svona löng málsmeðferð brot á mannréttindasáttmála Evrópu.

En ákvæði hans eru úrelt að þessu leyti og öll önnur lagaákvæði sem eiga við sambærileg stórmál.

Það þarf að endurskoða það allt saman þannig að m. a. tímamörk séu önnur í svo stórfelldum og flóknum málum.

Ekki kemur til greina að slík almenn viðmiðunarmörk nái einnig yfir alþjóðlega brotastarfssemi stórfyrirtækja og auðmanna.

Sem vísvitandi flækja alla sína brotastarfssemi og tefja málsvarnir sínar allt saman hreinlega til að sleppa við réttvísina.

Okkur íslenskum almenningi er nákvæmlega sama þó að Ísland gerist brotlegt við óviðeigandi ákvæði mannréttindasáttmálans.

En dómstólar eiga ekki að hlaupa eftir almenningsálitinu á hverjum tíma.

En þeir eiga ekki að taka mið af lagaákvæðum sem augljóslega eiga ekki við samkvæmt eðli málsins.

Hæstiréttur lét ekki fjórar greinargerðir, í héraði, valda því að málsmeðferðin væri ógild.

Í reynd var Hæstiréttur að viðurkenna í verki að eðlilega eigi ákvæði laga um meðferð sakamála ekki alls kostar við í málinu.

En heykist svo á að vera sjálfum sér samkvæmur og viðurkennir ekki að þar með eigi tímamörkin heldur ekki við.

Þeir dómarar sem ekki skilja hvað eðlilegt er í svo stórum málum ættu að snúa sér að einhverju einfaldara.

Er minna tekur upp á höfuðið og því síður að þurfa að rifja það upp sem þeir áttu að læra í lögvísindanáminu í lagadeildinni.

Sumir slepptu því kannski og fóru aðeins í svokallaðar vísindaferðir sem entust þeim fram eftir vikunni. 

------------------

Með því að krefjast þess að fá að leggja fram fjórar greinargerðir í stað einnar, auk fjölda bókanna.

Eru hinir ákærðu, og lögmenn þeirra, einnig í verki að viðurkenna.

Að öll ákvæði málsmeðferðarlaganna geti ekki átt við í stórum og flóknum málum.

Þeir kröfðust þess að fá aukin réttindi og leggja fram fjórar greinargerðir í stað einnar.

En vildu alls ekki, að sama skapi, auknar skyldur eins og þær að þá ættu tímamörk laganna heldur ekki við.

Svo snilldarlega sem þeim tókst að kenna héraðsdómurum að þeir ættu að þarna að fá þessi rýmkuðu réttindi.

Áttu þeir sem verjendur vissulega að þykjast ekki skilja að það kallaði á auknar skyldur.

Verra að dómarar Hæstaréttar þorðu bara að látast skilja helminginn og varla það.

Til öryggis tóku þeir á sig rögg og hreyttu hnýfilyrðum í héraðsdómaranna af djörfung og dug.

Heyri hæstaréttardómarar minnst á Mannréttindadómstól Evrópu fá þeir venjulega yfir höfuðið.

Og gruni þá að eitthvert málið fari þá leiðina er þeim einatt öllum lokið í málinu.

Þetta má glögglega sjá í fjölda hæstaréttardóma og sömuleiðis í þessum.

Er líða tekur að dómsuppsögu í Strassborg er leitt að vita af búksorgum við Arnarhvál.

En gott er að vita til; að hvaðan menn kjósa að leita sér náðar og skjóta þar fyrir lokunni.

Gerist þeir ei þaðan hraksmán erlendra valdsmanna.

„Munur að heita Jón eða Jón Ásgeir“

Brotlegir auðmenn njóta forréttinda í réttarvörslukerfinu.

Íslensk löggjöf um fjármálabrot tekur mið af brotastarfssemi liðinnar aldar.

Mannréttindasáttmáli Evrópu, sem Ísland er bundið af að þjóðarétti, tekur einnig mið af brotum fyrri tíma. 

Á síðasta áratug hafa hins vegar komið til réttarvörslukerfisins risavaxnari mál en löggjöfin miðaðist við. 

Vísvitandi földu brotlegir fjármálamenn slóð sína í gífurlegri flækju fyrirtækja og eignatengsla. 

Í skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis má líta mynd af krosseignatengslum úr íslensku atvinnulífi.

Myndin er svo flókin að til samanburðar eru stjörnumerkin í Vetrarbraut okkar ómerkilega einföld. 

Markmið fjármálamannanna voru aðallega tvíþætt.

Annars vegar að blekkja fjármálamarkaðinn og búa til bókaða viðskiptavild sem engar eignir voru á bak við.

Þannig gátu fjármálamennirnir, með hverri fléttunni eftir aðra, fengið meiri og meiri lán til þess að kaupa alltaf fleiri og fleiri verðlítil fyrirtæki.

Og alltaf reyndu þeir að klípa út úr hverjum snúningi eitthvað fyrir sjálfa sig að stinga undan en til þess var jú allt spilverkið. 

Hins vegar var markmiðið að gera yfirvöldum ómögulegt að hefja á þeim einhvers konar rannsóknir.

Óheiðarlegir fjármálamenn höfðu sumir auð fjár til að nýta sér langskólamenntaða sérfræðinga við að fela brotaslóð sína.

Með því að láta hana liggja um Ísland, önnur lönd og gerviríki bankaleyndar og stjórnleysis. 

Legði einhver ríkisstofnun íslensks almennings, af vanefnum,  í að rannsaka og reyna að koma höndum yfir brotastarfssemina.

Stóð ekki á brotlegum auðmönnunum að ausa út í málsvarnir. 

Allt til þess að málsmeðferðin færi fram úr lögmæltum tímamörkum og yrði brot á mannréttindasáttmála Evrópu. 

Þegar best hefur tekist til hjá lögmönnum fjármálamanna hafa þeir náð að kenna héraðsdómurum réttar lögskýringar.  

Og andstætt ákvæðum laga um meðferð sakamála fengið að leggja fram fjórar greinargerðir í sama málinu, auk bókanna.  

Venjulegur brotlegur launamaður verður að fara eftir ákvæðum laganna og getur einungis fengið að leggja fram eina greinargerð.

En málsmeðferðarlögin eru jú sniðin að brotum venjulegs fólks og fjármálabrotum fyrri tíðar.  

Stórlega brotlegur launamaður fer í fangelsi af því að máli hans lýkur innan tímamarka laganna og mannréttindasáttmálans.  

Stórlega brotlegur auðmaður sleppur við fangelsi af því að hann hafði ráð á að láta sérfræðinga flækja málin sín frá upphafi til enda.

Ranglega taldi Hæstiréttur sig nauðbeygðan til þess að skilorðsbinda fangelsisvist hinna ákærðu í þessu máli.

Af því að rannsókn og dómsuppsaga hefði tafist af sökum sem ekki væri ákærðu að kenna.

SEM ER RANGT. Öll hin umfjallaða brotastarfsemi var klæðskerasniðin tilraun til lagasniðgöngu svo ekki sé meira sagt. 

Hér er réttlætinu snúið á haus eins og stundum áður þegar í hlut eiga Jón og séra Jón.

Hæstiréttur skammaði rannsóknaraðila og saksækjendur fyrir að halda sig ekki við tímamörk.

Hæstiréttur skammaði héraðsdómara fyrir að heimila bókanir og fjórar greinargerðir í málinu. 

Í kröfum sínum í málinu heimiluðu auðmennirnir Hæstarétti að dæma hvað hann vildi. 

Nema að dæma þá í óskilorðsbundna fangelsisvist. 

Og að sjálfsögðu hlýddi Hæstiréttur.  

Nema hvað. 

------------------

Almennt er svona löng málsmeðferð brot á mannréttindasáttmála Evrópu. 

En ákvæði hans eru úrelt að þessu leyti og öll önnur lagaákvæði sem eiga við sambærileg stórmál. 

Það þarf að endurskoða það allt saman þannig að m. a. tímamörk séu önnur í svo stórfelldum og flóknum málum.  

Ekki kemur til greina að slík almenn viðmiðunarmörk nái einnig yfir alþjóðlega brotastarfssemi stórfyrirtækja og auðmanna. 

Sem vísvitandi flækja alla sína brotastarfssemi og tefja málsvarnir sínar allt saman hreinlega til að sleppa við réttvísina. 

Okkur íslenskum almenningi er nákvæmlega sama þó að Ísland gerist brotlegt við óviðeigandi ákvæði mannréttindasáttmálans. 

En dómstólar eiga ekki að hlaupa eftir almenningsálitinu á hverjum tíma.

En þeir eiga ekki að taka mið af lagaákvæðum sem augljóslega eiga ekki við samkvæmt eðli málsins.   

Hæstiréttur lét ekki fjórar greinargerðir, í héraði, valda því að málsmeðferðin væri ógild.

Í reynd var Hæstiréttur að viðurkenna í verki að eðlilega eigi ákvæði laga um meðferð sakamála ekki alls kostar við í málinu.   

En heykist svo á að vera sjálfum sér samkvæmur og viðurkennir ekki að þar með eigi tímamörkin heldur ekki við.

Þeir dómarar sem ekki skilja hvað eðlilegt er í svo stórum málum ættu að snúa sér að einhverju einfaldara.

Er minna tekur upp á höfuðið og því síður að þurfa að rifja það upp sem þeir áttu að læra í lögvísindanáminu í lagadeildinni. 

Sumir slepptu því kannski og fóru aðeins í svokallaðar vísindaferðir er entust þeim fram eftir vikunni.     

------------------

Með því að krefjast þess að fá að leggja fram fjórar greinargerðir í stað einnar, auk fjölda bókanna. 

Eru hinir ákærðu, og lögmenn þeirra, einnig í verki að viðurkenna. 

Að öll ákvæði málsmeðferðarlaganna geti ekki átt við í stórum og flóknum málum. 

Þeir kröfðust þess að fá aukin réttindi og leggja fram fjórar greinargerðir í stað einnar.  

En vildu alls ekki, að sama skapi, auknar skyldur eins og þær að þá ættu tímamörk laganna heldur ekki við.   

Svo snilldarlega sem þeim tókst að kenna héraðsdómurum að þeir ættu að þarna að fá þessi rýmkuðu réttindi.

Áttu þeir sem verjendur vissulega að þykjast ekki skilja að það kallaði á auknar skyldur. 

Verra að dómarar Hæstaréttar þorðu bara að látast skilja helminginn og varla það. 

Til öryggis tóku þeir á sig rögg og hreyttu hnýfilyrðum í héraðsdómaranna af djörfung og dug.    

Heyri hæstaréttardómarar minnst á Mannréttindadómstól Evrópu fá þeir venjulega yfir höfuðið. 

Og gruni þá að eitthvert málið fari þá leiðina er þeim einatt öllum lokið í málinu.

Þetta má glögglega sjá í fjölda hæstaréttardóma og sömuleiðis í þessum. 

Er líða tekur að dómsuppsögu í Strassborg er leitt að vita af búksorgum við Arnarhvál. 

En gott að vita til; að hvaðan menn kjósa að leita sér náðar og skjóta þar fyrir lokunni.

Gerist þeir ei þaðan hraksmán erlendra valdsmanna. 

 

 

 

Jón Ásgeir greiði 62 milljónir

Þarf að afturkalla ESB umsóknina og sættast við þjóðina.

Samfylkingin var með umboð frá 30% kjósenda til þess að hefja þessa för sína í ESB. 

Öll sú ferð var drottinsvik við meirihluta þjóðarinnar eða með öðrum orðum landráð. 

Og forysta Samfylkingarinnar hélt að hún kæmi Íslandi inn í ESB á hraða sem yrði nýtt Evrópumet.

Hún áttaði sig ekki á að stjórnarskráin heimilaði ekki inngöngu. 

Þá hófst leiksýningin; valdið til fólksins þar sem fólkið átti að fá að semja nýja stjórnarskrá. 

Tilgangurinn var eingöngu að breyta stjórnarskránni þannig að heimilt yrði að ganga í ESB.

Blekkingin í stjórnarskrármálinu var þríþætt:

* Leyna átti raunverulega tilganginum sem var að fá heimild til að ganga í ESB. 

* Telja átti almenningi trú um að þarna væri á ferðinni ósk um að fólkið í landinu fengi einhverju að ráða. Fallegt ekki satt.

* Látið var að því liggja að úrelt stjórnarskrá ætti að einhverju leyti sök á efnahagskreppunni í landinu.

Þetta síðasta hentaði ágætlega til að reyna að fela þá staðreynd að bankareglurnar komu algerlega frá ESB. 

Svo mikið lá á að fá hraðferð inn í ESB að kröfur Breta og Hollendinga í icesave voru allar samþykktar af forystu ríkisstjórnarinnar.

Svo slæm var samviskan að ekki einu sinni þeirra eigin stjórnarþingmenn máttu fá að sjá samninganna um icesave eða við AGS.

Enda reyndust þeir hreint tilræði við framtíð þjóðarinnar að sögn eina stjórnarþingmannsins sem hafði menntun til að skilja þá. 

Stjórnarþingmaðurinn Lilja Mósesdóttir, með BBA próf í viðskiptafræði, meistarapróf og doktorsgráðu í hagfræði, afsagði að styðja málið.  

Og afhjúpaði vangetu forystu ríkisstjórnarinnar og hrein landráð í samningagerðinni.    

Svo mikið lá á að fá hraðferð inn í ESB að kröfur verndara alþjóðlegrar fjárglæfrastarfssemi voru allar samþykktar. 

Ríkisstjórnin hugsaði fyrst og fremst um kröfur ESB, AGS og "markaðarins" en ekkert um svangan almenning í matarröðinni.  

Ríkisstjórnin gerði bráðræðislega samninga um icesave, skuldasöfn gömlu bankanna og hneigði sig fyrir alþjóðlegu peningavaldi.

Ríkisstjórnin reyndi að hræða okkur þjóðina til þess að gera hið sama. 

Það gerðum við ekki heldur höfnuðu rúmlega 98% kjósenda að samþykkja icesave hræðslusamninga ríkisstjórnarinnar.

Forysta ríkisstjórnarinnar sagði að okkar biði hreint svartnætti framundan ef við samþykktum ekki.  

Það reyndist vera lýgi eins og nánast allt sem þau sögðu okkur í næstum öllum málum. 

Nú er Samfylkingin komin úr um 30% kjörfylgi niður í 14% og 12% í skoðanakönnunum. 

Verkefni Árna Páls verður kannski það eitt að leggja Samfylkinguna niður og skríða inn í nýja útibúið í von um Betri framtíð.

 

 

  

 

Þröng staða Árna Páls

ESB er siðblindan uppmáluð.

Í ESB er almenningur undrandi á að seint gangi að uppræta skattsvik, undanskot, skattasniðgöngu og tilvist skattaskjóla. 

Mest eru menn, í hinum siðmenntaða heimi, hissa á að ESB sé ekki búið að uppræta slíkt á sínu svæði. 

En komast svo að því að á slíku er alls enginn áhugi hjá yfirstjórn sambandsins og von að hægt gangi.

Þeir eru nefnilega sjálfir þeir spilltustu á byggðu bóli Vesturlanda.

Af hverju í veröldinni eiga þessir ágætlega launuðu menn ekki að greiða sömu skatta og aðrir til sinna heimalanda?

Ekki er langt síðan að endurskoðendur ESB birtu hneykslanlega skýrslu um spillingu hjá aðstoðarmönnum þingmanna ESB. 

Þar var ekkert nema hrein mútuþægni á ferðinni.  

Meira að segja Bandaríkjamenn ásökuðu ESB um að fylgja verndarstefnu gagnvart vogunarsjóðum. 

Síðast þegar fréttist gekk lítið að koma stefnu G20 ríkjanna um skattsvik í framkvæmd.

Þar þvældust Lúxemburgarar mest fyrir ásamt Bretum með sínar spillingareyjar; Jersey, Bermuda, Bresku Jómfrúreyjar og auðvitað Caymans.

Enda græða Bandaríkin, Bretland og Þýskaland mest á alþjóðlegri fjárglæpastarssemi og skattsvikum.  

Nema hvað.   Þó ekki almenningur, venjulegir skattgreiðendur eða ríkissjóður þeirra í þessum löndum.

Sama var uppi í tengingnum um áætlanir G20 ríkjanna um aðgerðir gegn peningaþvætti. 

Þar voru ESB ríkin sömuleiðis slóðarnir, ríki eins og Austurríki með austantjaldsglæpina allt um kring.  

Hvað skyldi það verða næst?   

Með lægri laun en embættismenn ESB

"...þegar yfirheyrslur FBI fóru fram hér á landi..."

Var ekki Ögmundur Jónasson að gefa það út að hann hefði strax sent FBI mennina úr landi?

Og nú segir í frétt mbl.is "... haustið 2011 þegar yfirheyrslur FBI fóru fram hér á landi..."

Það var aldeilis ekki á Ögmundi að heyra að FBI hefði fengið að yfirheyra hér einn eða neinn. 

Hvað snýr hér upp eða niður?

Íslenski hakkarinn fæddur 1992

Eitt endemið enn.

Allt er í uppnámi í skólamálunum í Grafarvogi og borgarstjórinn Jón Gnarr veit þar ekki sitt rjúkandi ráð.

En hefur hins vegar daginn fyrir sér til sinna hverri endemisvitleysunni á fætur annarri. 

Eftir fund í Grafarvoginum kvartaði Jón Gnarr yfir virðingarleysi einhverra fundarmanna þar.

Og heldur svo ótrauður áfram að haga sér eins og hann sé 12 ára. 

Von að hann kvarti. 

Jón Gnarr tekur áskoruninni

Þetta þurfa íslenskir gjafakvótaeigendur að taka sér til fyrirmyndar.

Hér á landi er töluverður fjöldi fólks sem situr á þýfi sem að Alþingi Íslendinga færði þeim. 

Þetta fordæmi hins afríska auðmanns er þeim gott fordæmi.

Að færa þjóðinni aftur þann auð sem stolið var af henni með rangindum. 

Það ættu þýfishafarnir að gera til að bjarga sáluhjálp sinni áður en það verður of seint. 

Og barnabörnin sams konar aumingjar og Paris Hilton. 

Eða verri. 

 

Gjafmildur milljarðamæringur

Og hvernig talaði Jón Gnarr um kennara sína?

Og hvernig voru svo lýsingar Jóns Gnarr á veru hans í Réttarholtsskóla.

Þær lýsingar eru honum til fullkominnar skammar.

Og reyndar braut Jón almenn hegningarlög þegar hann var að ærumeiða látinn kennara. 1*)

Þeir Einar heitinn Siggeirsson, Hákon heitinn Magnússon og Árni Njálsson voru bara virkilega góðir kennarar hver á sínu sviði.

Og þeir höfðu einlægan metnað fyrir hönd okkar nemenda skólans eins og allir kennararnir þar.    

Þó að þeir vönduðu stundum um við okkur nemendur -reyndar minna en við áttum skilið-

þá vildu þeir okkur allt það besta og vildu virkilega að við stæðum okkur í náminu.

Kennararnir höfðu að sjálfsögðu sín persónueinkenni eins og allir aðrir. Og hvað með það?

Vanlíðan Jóns í skólanum var ekki kennurunum eða skólanum að kenna. 

Guð gefi að Jón Gnarr átti sig á hann getur ekki ærumeitt aðra og um leið heimtað friðhelgi fyrir sjálfan sig.  

Jón Gnarr skuldar þessum kennurum, og okkur í Réttarholtsskóla fyrr og síðar, afsökunarbeiðni.

Réttarholtsskólinn var og er mjög góður skóli.

Og þessir kennarar virkilegir heiðursmenn.

 

1*)  "Almenn hegningarlög 1940 nr. 19 12. febrúar

...

XXV. kafli. Ærumeiðingar og brot gegn friðhelgi einkalífs.

...

240. gr. Sé ærumeiðingum beint að dánum manni, þá varðar það sektum eða [fangelsi allt að 1 ári].

1) 1)L. 82/1998, 130. gr. "

 

Prestur segir Jón Gnarr misskilja einelti

Vælukjói eða í hverju fólst ofbeldið?

Jón Gnarr verður að átta sig á að hann er orðinn stjórnmálamaður.

Hann getur ekki verið í stjórnmálum án þess að vera stjórnmálamaður. 

Hann verður að þola óvægna gagnrýni án þess að væla yfir því að hann sé lagður í einelti.

Hann verður að þola þunga gagnrýni án þess að væla yfir ofbeldi. 

Eða í hverju var þetta falið?

Var maðurinn meiddur persónulega, líkamlega eða andlega?  

Jón verður að koma með nánari skýringar annars er þetta bara eitthvað væl.  

Fórnarlambavæðing þjóðfélagsins er gengin yfir öll mörk.

Menn stela þjóðarauðnum og hlaupa með hann burt.

Væla svo eins og grenjuskjóður yfir því að lögregla, fjölmiðlar og saksóknarar séu á eftir þeim.

Og að almenningur sé að kenna þeim um ófarir þjóðarbúsins sem þeir stálu öllu frá.  

Svo láta einhverjir kjósa sig til opinberra embætta og kveina yfir að þeir séu krafðir um reikningsskil gerða sinna og loforða.  

Ég hef alltaf verið svo mikill aumingi og allir hafa alltaf verið svo vondir við mig. 

Og ég er ennþá aumingi og ennþá eru allir vondir við mig. 

En nú þori ég þó að klaga þá sem vilja að ég hætti að þykjast vera aumingi sem enginn megi segja neitt við.   

Jón Gnarr verður að gera betur en þetta.  Og getur það reyndar hafi hann áhuga á því.   

En stjórnmál eru ekki fyrir grenjuskjóður.  

 

„Einelti og hreint og klárt ofbeldi“