Jóhanna er ekki fjármálalæs.

Jóhanna blessunin hafði bara verið alveg áhyggjulaus, og róleg, frá því í maí mánuði árið 2008. 

Og alveg þar til kvöld eitt í október að gleymst hafði að slökkva ljósin í stjórnarráðinu.  

Hún væri gagnkunnug riti Seðlabankans Fjármálastöðugleiki og las einmitt í því riti í maí mánuði það árið. 

Þar sem Seðlabankinn sagði, eins og allir seðlabankar í heiminum, "...að fjármálakerfið væri í meginatriðum traust..." 

Annað hvort lauk þá lestrinum hjá Jóhönnu eftir þessar fyrstu tvær setningar í formála ritsins. 

Eða hitt að hún er ekki fjármálalæs. 

Og var frjálst að vera fáviti í efnahagsmálum eftir 30 ár á Alþingi.

En að treysta sér samt í stól forsætisráðherra á einhverjum erfiðustu tímum þjóðarinnar.

Og að hafa síðan aðeins náð sýnilegum árangri í einu máli. 

Sem var að fela konfektið fyrir frú sinni.  En man hún hvar?   

Í formálanum, í þessu riti Seðlabankans Fjármálastöðugleiki, maí hefti 2008. 

Er allt morandi í fyrirvörum og aðvörunum.

Þeir geta séð það hér sem eru orðnir stautlæsir eða meir: 

http://www.sedlabanki.is/lisalib/getfile.aspx?itemid=5982

Davíð átti að vara okkur við

Nei það voru Bretar sem felldu Kaupþing þegar þeir uppgötvuðu "misskilning" um lausafé.

Í sjöunda bindi, skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis, á blaðsíðu 161 og áfram er þessu lýst nákvæmlega.

Hvers vegna Bretar urðu brjálaðir út í Kaupþing og Kaupthing Singer og Friedlander út af swap samningi.

Það fór framhjá breska fjármálaeftirlitinu (FSA) vegna "misskilnings" að sögn Kaupþingsmanna.

Að Kaupþing móðurfélagið á Íslandi var með miljarð punda í láni samkvæmt óskriflegum swap samningi.

Gjaldeyri sem Kaupþing gat ekki skilað þegar Bretar kröfðust þess vegna útstreymis af Edge reikningum KSF.

Því ákváðu Bretar einfaldlega að taka Kaupthing Singer og Friedland bankann í greiðslustöðvun. 

Vegna ákvæða í fjármögnunarsamningum á lánum til móðurbankans var hann þar með farinn líka. 

Ákvæði um að gjaldfella mætti lán til móðurfélagsins ef eitthvert útbú þess færi í þrot.  

Það er því Kaupþingsmönnum sjálfum að kenna að Bretar hafi "misskilið" swat samning sem ekki var til á pappír.  

Í viðbót við þetta lánaði KSF, hingað heim til Kaupþings, um 500 miljónir punda á þessum dögum fyrir hrun. 

Var þetta með þeim hætti að KSF sleppti að innheimta veðköll á Kaupþing, hér heima, vegna lækkunar á hlutabréfum. 

Þegar Bretar uppgötvuðu þennan "misskilning" og þetta ráðslag KSF urðu þeir svo brjálaðir. 

Að þeir heimtuðu 1.600. miljónir punda frá Kaupþingi, til Bretlands, fyrir lok viðskipta þann 6. október 2008.  

Brown forsætisráðherra hélt að öll þessi upphæð hefði verið send til Íslands á þessum tíma.

Áttaði sig ekki á að þessi miljarður punda hafði verið greiddur hingað vorið áður. 

Þetta er nákvæmlega stærsta ástæðan fyrir því að Bretar settu hryðjuverkalög á Landsbankann og Íslenska ríkið. 

Íslenska ríkið var að vísu tekið fljótt af listanum en Landsbankinn fékk að vera þar lengi.

Og aðalástæða þess að Bretar tóku yfir KSF, á þessum tímapunkti, og að Kaupþing fór þar með á hausinn.  

Inn í þessa atburðarás spilaði svo, því miður, komandi kosningabarátta Samfylkingarinnar í Bretlandi.

Sem þeir eru í Brown þáverandi forsætisráðherra og Darling þáverandi fjármálaráðherra.

Í breskum fjölmiðlum reyndu þeir að sýnast kaldir karlar gagnvart Íslendingum og urðu mjög óbilgjarnir.

Til að ganga í augun á breskum almenningi og leiða athyglina frá lélegum árangri þeirra í efnahagsmálum. 

Þannig tilkynnti Darling í breska þinginu að KSF yrði tekinn yfir, áður en FSA fékk að vita um það.  

Á þeim tíma var FSA að taka við ýmsum tillögum Kaupþingsmanna um lausn lausafjárvanda KSF. 

Þannig bauð til dæmis Hreiðar Már fyrirgreiðslu bæði frá Seðlabanka Íslands í viðbót við þá sem komin var.

Og einnig boðaði Hreiðar Már fyrirgreiðslu frá íslenskum lífeyrissjóðum.

Rannsóknarnefnd Alþings gat hvergi fengið þessar fullyrðingar Hreiðars staðfestar. (Bls. 174 og 175.)

Að morgni yfirtöku Kaupthing Singer og Friedlander voru innlán á Edge reikningum upp á 2,8 miljarða punda. 

Heildarlán Kaupþings til Roberts Tchenguiz námu þá um 2 miljörðum evra, svona til samanburðar. 

Gáfulegt ráðslag að safna óbundnum innlánum til að lána hluthöfum til langs tíma?

Jafnvel til að kaupa verðbréfafroðu án nokkurra trygginga?

Einhver gæti spurt hvort hluti af gjaldeyrisvandræðum bankanna hafi verið heimatilbúinn? 

Sumir muna ef til vill eftir lánabók Kaupþings sem lak á netið? Það var aldeilis þokkaleg lesning. 

Á árinu 2008 og, líklega fyrr, voru voldugir aðilar á alþjóðlegum fjármálamarkaði.

Búnir að taka svokallaða skortstöðu á íslensku bankanna. 

Til að græða á því að setja þá á hausinn.

Þessir voldugu aðilar höfðu augljóslega greiðan aðgang að fjölmiðlum. 

Þeir mötuðu blaðamenn á neikvæðum upplýsingum um íslenskt efnahagslíf, banka og fyrirtæki.

Þessir voldugu aðilar hafa vafalaust stórgrætt, með nákvæmlega sama hætti, þegar lausafjárkreppan varð í Asíu.

Við þær aðstæður sem þróuðust á fjármálamörkuðum á árinu 2006 gátu bankarnir bjargað sér.

Þá voru vandræðin einkum bundin við Evrópu en ekki bæði Evrópu, Ameríku og heiminn allan, eins og 2008.   

Við aðstæðurnar árið 2008 gat ekkert bjargað bönkunum, aðeins spurning um tímasetningu á falli hvers og eins.

Og hér á ég auðvitað við aðstæðurnar á fjármálamörkuðum og hvernig bankarnir voru fjármagnaðir. 

Og rétt að ítreka að vandræðin snerust um að afla erlends gjaldeyris.  

Bankarnir gátu útvegað íslenskar krónur en ekki erlendan gjaldeyri.      

 

 

 

Hreiðar: Neyðarlögin felldu okkur

Þetta eru nýju störfin hennar Jóhönnu.

Okkar handónýta ríkisstjórn má ekki heyra það nefnt að ganga úr Schengen.

Enda er það samevrópskt heimboð til glæpamanna um að hefja ný störf í nýjum löndum. 

Hérlendis hafa menn frá Balkanlöndunum brugðist vel við ákalli ríkisstjórnarinnar um nýsköpun í atvinnulífinu. 

Hér eru komin þau nýju störf sem Jóhanna hefur margoft sagt okkur frá í ræðum sínum. 

Þau eru að vísu í svokalaðri svartri atvinnustarfssemi og þessa vegna sjást þau ekki í hagtölum eða skattskrám.  

Við höfum fengið að kynnast því að Jóhanna sér inn í fleiri heima en aðrir.

Til dæmis inn í draumaheim Evrópusambandsins þaðan sem hún lýsir dýrðinni eins og það sé veruleikinn.

Sem er að vísu ekki raunveruleikinn sem við hin búum í. 

En Jóhanna er þar.   

Kanna fjölskyldur lögreglumanna

Pólitíkin sem leyfði þeim bókstaflega allt.

Hörmung er að heyra í drengnum og blöskrar kannski fleirum en mér.

Stjórnmálin í Evrópu og á Íslandi samþykktu lög og reglur sem gáfu hinum ungu bankamönnum frítt spil.

Stjórnmálamenn, almenningur, fjölmiðlar, fræðimenn og jafnvel bankaráðsmenn, létu þá plata sig. 

Þeir máttu nánast allt enda fengu þeir meiriháttar mikilmennskubrjálæði og misstu dómgreindina og siðferðið með.

Það er að segja þeir sem höfðu áður einhvert siðferði og dómgreind sem ekki var í öllum tilfellum.  

Barnungir bankapiltar umgengust fé almennings og hluthafa eins og þeir væru í fjárhættuspili.

Þar sem þeir persónulega ættu gríðarlega möguleika á hagnaði en ættu ekki að bera neina áhættu sjálfir.

Allt snerist um að stýra málum þannig að þeir fengju svívirðilegar launauppbætur.  

Það man kannski einhver eftir sjónvarpviðtölum við hrokafulla bankastjóra sem töluðu eins og yfirráðherrar.

Sem voru löngu komnir út úr þeim veruleika sem við almenningur lifum í.  

Enn aðrir létu svo kaupa sig til að láta skuggastjórnendur úr hópi ósvífinna hluthafa stjórna sér til óhæfuverka.

Gegn betri vitund en ætluðu að vera farnir burt með mútur sínar og launbætur áður en kæmi að skuldadögum.   

Allur sóðaskapurinn kemur frá Bandaríkjunum þar sem fæst er til eftirbreyti í fjármálum siðaðra samfélaga.

Hreiðar: Pólitíkin gegn okkur

Sökin er hjá Alþingi, að hafa gengið í Evrópska efnahagssvæðið.

Eftir að Alþingi ákvað að Ísland yrði aðili að Evrópska efnahagssvæðinu (EES) var landið stjórnlaust, innanlands, í bankamálum.

Alþingi og framkvæmdavaldið voru skuldbundin til að setja ekki aðrar reglur en þær sem giltu á EES. 

Lagasetningarvaldið í bankamálum Íslendinga var komið til Evrópusambandsins (ESB). 

Þar sem Íslendingar eru ekki í ESB hefði verið hægt að segja upp EES samningnum árið 2005.

Sem var síðasta árið til að bjarga íslenska bankakerfinu miðað við þær aðstæður sem urðu eftir það. 

Þar sem mikill meirihluti utanríkisviðskipta Íslands er við lönd í EES kom engum til hugar að ganga þaðan út. 

Íslenskir alþingismenn höfðu ekki minnsta grun um hvað fólst í samningnum um EES eins og síðar kom í ljós. 

Til dæmis þá eftirá túlkun ESB að íslensk stjórnvöld ættu að bera ábyrgð á innstæðum í einkabönkum. 

Og stóru ríkin í ESB hafa markmisst unnið að því að þröngva þeirri lögskýringu inn á Íslendinga. 

Alveg nákvæmlega eins og allt gengur fyrir sig í Evrópusambandinu. 

Þar sem forseti Frakklands og kanslari Þýskalands funda einir um evruna.

Og sýnir nákvæmlega hvernig Evrópusambandið myndi hugsa um hagsmuni Íslendinga. 

Nú er öllum orðið ljóst að ábyrgð á íslenska bankakerfinu liggur ekki hjá Geir H. Haarde persónulega. 

Þjóðin, flestir alþingismenn og saksóknarar Alþingis hafa því enga sannfæringu fyrir sekt. 

Og eru því eðlilega ekki að sækja vitni til útlanda, einungis til að tefja málið. 

Mál sem þegar er orðið þjóðarskömm, eins og það er vaxið að saksækja einungis einn ráðherra.

Pólitískar ofsóknir og sjúklegt hefndaræði sem gæti snúist síðar að upphafsmönnunum sjálfum.

Ekki sá uppbyggilegi baráttuandi sem okkur vantar inn í framtíðina.    

 

Hreiðar Már mætir eftir hádegi í dag

Hvað líður rannsókn á markaðsmisnotkun vogunarsjóða.

Fyrir um þremur árum setti ég hér inn á bloggið breska grein um gamlan og virðulegan enskan banka.

Sá á vogunarsjóði í svokölluðum skattaparadísum á eyjum niður við miðbaug í fyrrum nýlendum Breta.

Einn af þessum vogunarsjóðum stofnaði félag með fáránlegu nafni er keypti hluti í Glitni og Kaupþing.

Það var gert hinu megin á hnettinum í gegnum kauphöll í Japan.

Þessi vogunarsjóður keypti sér svo tryggingu þannig að hann græddi á því að þessir bankar færu í þrot.

Slíkir aðilar virðast hafa gert áhlaup á íslensku krónuna árið 2001. 

Gert aðsúg að íslenska bankakerfinu, og þar með íslensku efnahagslífi, oftar en einu sinni, t. d. árið 2006. 

Og enn gerðu einhverjir skipulagt áhlaup á íslensku krónuna, rétt fyrir páskanna árið 2008. 

Hér er um að ræða aðila sem hagnast á nýlegum og sjúklegum aðferðum á fjármálamarkaði. 

Þessir aðilar hafa hagnað af því að koma fyrirtækjum, bönkum, gjaldmiðlum og hagkerfum í vandræði.

Þeir dreifa kerfisbundið slæmum upplýsingum, réttum eða röngum, eftir að þeir hafa tekið sér stöðu  gegn viðkomandi. 

Þannig sáum við furðulega ýkt viðbrögð vegna frétta af íslensku fyrirtæki, Gnúpi, sem komust í heimspressuna. 

Þarna voru augljóslega mjög öflugir aðilar sem komu þessum ómerkilegu upplýsingum inn á helstu fjölmiðla.

Augljóslega í þeim tilgangi að grafa undan íslenskum fyrirtækjum, bönkum, gjaldmiðli og efnahagslífi. 

Í viðtali við Jón Sigurðsson, þá formann stjórnar Fjármálaeftirlitsins í blaðinu Moment, kemur hann inn á þetta.

Hann segir íslenska Fjármálaeftirlitið í samstarfi við yfirvöld annarra landa sem þá voru að rannsaka þetta mál. 

Veit einhver hvað kom út úr þeirri rannsókn?

Og hverjir hinu seku eru?

Það er nefnilega nauðsynlegt að Íslendingar þekki sína andskota og þjóðaróvini.

Og hvort þetta séu t. d. þeir sömu og eiga, um þessar mundir, mestan hlut í íslenska bankakerfinu.

Eða hvort þetta séu þeir sem bíða í ofvæni eftir að gjaldeyrishömlum verði aflétt. 

Svo að þeir komist burt með þýfið.  

 

 

 

 

 

 

 

Vildi stöðva Icesave

Flutningur í dótturfélög hefði flýtt fyrir falli bankanna.

Aðalatriðið í Landsdómshaldi gærdagsins var ábending Arnórs Sigurjónssonar aðstoðarbankastjóra Seðlabankans.

Sem ítrekaði að það voru hinar íslensku höfuðstöðvar bankanna sem vantaði erlendan gjaldeyri.

Og fóru því að safna erlendum innlánum, einkum í Bretlandi og Holllandi. 

Mun minna gagn hefði verið að slíkri innlánssöfnun undir hatti erlendra dótturfélaga. 

Þá hefðu viðkomandi yfirvöld, í þeim löndum, haft fleiri ráð til að halda því fjármagni innanlands. 

Um það snérust einmitt kröfur Breta á árinu fyrir hrun.  Kröfur þeirra um hærri bindiskyldu innan Bretlands.

Kvartanir og kröfur Breta voru vegna þess að innlánin færu nær öll til höfuðstöðva íslensku bankanna á Íslandi. 

Þeir gerðu kröfu um að innlánin væru bindisskyld í Bretlandi í miklu meira mæli en bankarnir gátu þá  ráðið við.

Undir lokin voru Bretar orðnir öskureiðir yfir flutningi Kaupþings á stórum fjárhæðum til Íslands. 

Og veltu þá íslenska bankakerfinu fram af brúninni.  

Furðulegt er að í Landsdómi séu heilu dagarnir ónýttir í að ræða um ómöguleika og útópíu. 

Eins og á stóð var íslensku bönkunum ekki hálft gagn að innlánssöfnun undir hatti dótturfélaga erlendis. 

Eins og að það hefði þá bjargað einhverju að koma innlánsstarfsseminni í það form þegar herti meira að. 

Þegar aðstoðarbankastjóri Seðlabankans er búinn að benda á að það hefði einmitt verið öfugt.

Reglur Evrópusambandsins áttu fullkomna sök á bankahruninu hérlendis.

Reglur er Íslendingar skuldbundu sig til að fara eftir, samkvæmt þjóðarétti, með aðild sinni að EES.

Íslensk yfirvöld innleiddu samninginn í íslensk lög eins og samið var um við inngönguna í EES. 

Eftir það höfðu íslensk yfirvöld nær ekkert sjálfstætt lagasetningarvald um bankamál á Íslandi. 

Það er því fáránlegt að fjalla um hvort stjórnvöld hefðu átt að setja þessar reglur eða hinar.

Stjórnvöld sem engar reglur gátu sett, né gripið til neinna gagnlegra ráða, eftir að gengið var í EES. 

Það eina sem stjórnvöld hefðu getað gert var að segja upp samningnum um EES árið 2005. 

Eftir það veltust íslensk bankamál einfaldlega eftir veðri og vindum alþjóðlegra fjármálamarkaða.

Með aðferðum sem okkar verstu pörupiltar höfðu lært í Ameríku.  

Svo vitlaust var kerfið að allar upplýsingar voru meira og minna leyndarmál á milli stofnanna stjórnvalda.

Engin einn aðili hafði því yfirsýn yfir þróunina, stöðuna eða einstaka atburði.  

Það var einmitt íslenskt samfylkingarfólk sem tróð þessum EES samningi upp á Íslendinga.

Og nú vill Samfylkingin ganga alveg inn í ESB og slátra okkur sem sjálfstæðri þjóð. 

Þá yrðum við aftur þrælar eins og á miðöldum, með leiguhirðstjóra úr Samfylkingunni en ekki danska.

Það yrði nú mestur munurinn að hafa Össur Skarphéðinsson delerandi sem hirðstjóra. 

Frekar en Jón skráveifu og Smið Andrésson.   

Finnst mönnum ekki komið nóg af evrópskri stjórn á málum okkar? 

Vill stöðva greiðslur til Íslands

Gagnkvæmur heiður.

Ekki þarf að lesa margar fræðigreinar eftir Guðmund Hálfdánarson. 

Til að sjá að þar fer frábær yfirburðafræðimaður.

Heiðurinn er því gagnkvæmur bæði fyrir Vestfirðinga og Háskólann sem fyrr. 

Skipaður í prófessorsstöðu tengda nafni Jóns Sigurðssonar

Sjálfstæðismenn ættu að fá Davíð sem formann í eitt kjörtímabil.

Í viðtalinu við Davíð Oddsson, sem birt er á vef RÚV, sést að Davíð er í fullu fjöri.

Það kæmi sjálfstæðismönnum, og þjóðinni, betur að kjósa Davíð formann Sjálfstæðisflokksins á ný. 

Frekar en að hann sé á Morgunblaðinu, þar sem vissulega sést að hann hefur sama áhuga á þjóðmálum og fyrr.

Það væri betra að Sjálfstæðisflokkurinn væri í næstu kosningum með formann og forystu.

Sem ekki þarf að eyða öllu sínu púðri í að verka af sér ásakanir um spillingu eða tengsl við spillingu. 

Stjórnmálaforingjar, og alþingismenn, eiga einmitt að vera algerlega flekklausir af slíku. 

Með Davíð sem formann, og hálfan þingflokkinn farinn af þingi, gæti Sjálfstæðisflokkurinn fengið meirihluta næst.  

  

Skýrslugjöf Davíðs lokið

Sjálfhverfu fjölmiðlafólki að kenna.

Það vakti furðu mína, fyrst í stað, að ekki væri sjónvarpað beint frá réttarhaldi í Landsdómi.

Eins og öðrum stjórnmálafundum á vegum Alþingis, þó að þó að þessir fundir séu með sniði réttarhalda. 

Pólitískra réttarhalda þar sem meira að segja dómarar Hæstiréttar og ríkissaksóknari eru þátttakendur.

Dómararnir samkvæmt lögum en ríkissaksókari ráðinn af Alþingi.

En svo kom í ljós að dómarar treysta ekki fjölmiðlum til að vera með beina útsendingu þó að full ástæða væri til þess.

Fjölmiðlamenn eru orðnir svo sjálfhverfir að telja sjálfa sig aðalmennina sem allt snúist um á vettvangi þjóðmála.

Af því að þeir séu fulltrúar almennings og þjóðarinnar allrar á staðnum. 

Svokölluðum eldhúsdagsumræðum, á sjálfu Alþingi, er til dæmis í raun og veru stjórnað af útsendingarstjórum fjölmiðla. 

Ekkert getur byrjað, eða haldið áfram, nema fjölmiðlamenn séu tilbúnir með tæki sín og tól. 

Á merkum atburðum þjóðlífsins telja fjölmiðlamenn að allt, og allir, eigi að dansa eftir þeirra tilsögn. 

Eru jafnvel með viðtöl við sjálfa sig á inni á svæðinu með tilheyrandi ónæði og truflun af ljósum og hljóði. 

Dómarar Landsdóms treysta sér sem sagt ekki til að heimila fjölmiðlum að taka yfir réttarhaldið og breyta því í sirkus. 

Því að þó að réttarhöldin séu, að hluta til,  pólitísk sýndarréttarhöld að hætti ráðstjórnarríkja gamla sovétsins.

Þá er Landsdómur samt sem áður fullgildur dómstóll er getur dæmt ráðherra og fyrrverandi ráðherra til refsingar. 

Svo alvarlegu máli er ekki hægt að breyta í sápuþátt í sjónvarpi. 

 

Neyðarlögin urðu til bjargar