Krossbandsaðgerðir eru snilld.

Ekki er hægt að græða saman slitin krossbönd í hné.

Bæklunarlæknar leysa það hins vegar með snilldarlegum hætti. 

Þar sem saman koma læknisfræði, verkfræði og viðgerðarhæfni mannslíkamans. 

Tekin er hluti úr miðju þeirra sinar sem tengir hnéskelina við fótlegginn með beinhluta á báðum endum. 

Boruð eru göt í gegnum fótlegginn og lærlegginn sem þurfa að vera í réttri stefnu og staðsetningu.

Hnéskelssinin er þrædd í gegnum gatið á fótleggnum og upp í lærlegginn.

Þannig að hún liggi í gegnum hnéliðinn, á sama stað og krossbandið var áður, og taki við hlutverki þess.

Með skrúfum eru beinhlutarnir, á endum sinarinnar, festir við lærlegginn og fótlegginn. 

Svo gerist það í framhaldinu, inni í hnjáliðnum, að krossbandsfrumur byrja að græða sig eftir sininni.

Þannig að þær mynda nýtt krossband utan um sinina sem sjálf eyðist svo upp. 

Hér má sjá þetta betur á tölvugerðu myndbandi:  

http://www.youtube.com/watch?v=q96M0jRqn7k

 

„Mér líður bara ömurlega“

Hún ætlar að vera 30 ár í viðbót.

Það er ekki svo langt síðan að fréttastofa ríkisstjórnarsjónvarpsins sýndi okkur myndskeið af Jóhönnu á erlendum fundi.

Þar sagðist hún ætla að verða 100 ára eins og amma sín og vera alla ævi á vinnumarkaðnum. 

Og ekki var annað að skilja að það vinnuframlag yrði innt af hendi í stjórnarráðinu. 

Frú Jóhanna ætlar því ekki að gera það við okkur endasleppt.  30 ár í viðbót svo hjálpi oss allir heilagir. 

En það var einmitt út á ömmuna sem Jóhanna fékk sinn frama í Alþýðuflokknum heitnum og sáluga. 

Ekki og út á hæfileikanna og þaðan fór það allt í verra og bara rétt að byrja.

Jóhönnu Sigurðardóttur er allt betur gefið en að vera forystumaður í stjórnmálum. 

Henni var einnig flest betur gefið en að vera venjulegur ráðherra.  

Eins og hjá Steingrími J. Sigfússyni, lágu hennar hæfileikar, í einliðaleik, í stjórnarandstöðu. 

Að finna öllum hlutum allt til foráttu, sjáandi dauðann og djöfulinn, og fleiri kunningja sína, í hverju horni. 

Og inn komin á stjórnarheimilið, með alla sína kunningja, er heimilisbragurinn svo sem svipaður.   

Þar sem þau sparka heimilisfólkinu út og suður, hótandi því norður og niður.

Og renni af þeim æðið, biðja þau alla um sátt. 

Og þá ekkert minna en þjóðasátt. 

Og það gæti svo sem gengið, um að þau hætti í stjórnmálum.

Inn á það gætu allir dregist. 

Með semingi þó. 

 

„Jón skortir þó kjark“

Alveg ferlega lélegt bara.

5% fylgi, missti Sjálfstæðisflokkurinn þegar Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir settist aftur inn á Alþingi. 

En það eru fleiri sem eiga að hætta en hún.

Helmingur þingflokksins er ennþá að reyna að verka af sér mýrina úr spillingarfeni hrunsins.

Og ekkert gengur.

Og þessu fólki er fyrirmunað að skilja að það gerir flokknum sínum mest gagn með því að hverfa af vettvangi.

En þetta fólk er ekkert að hugsa um flokkinn sinn og var heldur aldrei að því.

Þá hefði það ekki lent í þeim slæma félagsskap sem haft hefur af þeim hina pólitísku æru. 

Sem þau gerðu í braskinu fyrir sig og sína.  

Það er nánast fyndið að Framsóknarflokkurinn er eini flokkurinn sem hefur hreinsað út hjá sér þingflokkinn.

Nema Siv blessaða sem fékk reyndar ekki að vera með í spillingunni hvort sem er. 

En það er hins vegar ekkert gaman fyrir almenna flokksmenn í Sjálfstæðisflokknum, Samfylkingu eða VG. 

Að þar sé hvorki búið að hreinsa út þá sem ekki hafa flekklausan feril.

Eða útbrunna stjórnmálamenn frá tímum kalda stríðsins.  Pólitískt rusl eins og Össur, Jóhönnu og Steingrím. 

Ef fjórflokkurinn sýnir ekki vilja í verki að hreinsa til hjá sér.

Á hann skilið að deyja drottni sínum. 

38% fylgi Sjálfstæðisflokksins, undir lélegustu ríkisstjórn sögunnar, er hörmulegur árangur.

60% fylgi í skoðannakönnun væri eðlilegra.

Bara að Davíð kæmi nú aftur. 

 

„Erum í góðri stöðu“

Bíta heldur í tunguna sér.

Sjúklegum lygurum í VG væri nær að bíta stundum í tunguna á sér en í skjaldarrendur.

Mesta gagnið fyrir íslenska vinstri menn væri svo að hætta. 

Þau Steingrímur, Árni Þór, Álfheiður og aðrir gamlir kommúnistar myndu gera mest gagn með því að hætta. 

Kemur út á eitt, því að flokkur Lilju Mósesdóttur mun þurrka VG út. 

Það yrði bættur skaðinn. 

Verða að bíta í skjaldarrendur

Tjara er krabbameinsvaldandi. Á topp tíu listanum.

Lengi hafa vísindamenn vitað að viðvarandi snerting við tjöru er krabbameinsvaldandi. 

Sama á við um flestar afurðir olíuvinnslunnar t. d. steinolíu og sérstaklega díselolíu. 

Tjara er eitt af mörgum efnum í tóbaksreyk. 

Malbik er ekki annað en tjara og möl. 

Allnokkur ár er nú síðan að okkur var sagt að bændur og garðyrkjumenn lifðu markvert lengur en aðrar stéttir. 

Þeir lifa jú flestir í dreifbýlinu þar sem andrúmsloftið er hreinna.

Svikryk upp úr malbiki er að sjálfsögðu ekki gott fyrir lungun eða líkamann. 

Lungnasjúklingar, og ofnæmissjúklingar, eiga ekki sjö daganna sæla á mestu svikryksdögunum. 

Sama er að segja um gamlárskvöld, þau ekki beinlínis holl efnin í flugeldunum. 

Eitraðir þungmálmar sem fara aldrei úr líkamanum.  En það er bara í einn dag, eða tvo, á ári.

Samt meira en nóg fyrir suma.   

Hitt er nýrra fyrir okkur áhugafólk um heilsufræði að svifrykið valdi einnig blóðtappa. 

Von að auðmenn vilji kaupa upp hálendið og læsa þar að sér í framtíðinni. 

Í hinu jafna þjóðfélagi sósialdemókratanna fáum við hin að kafna í pestinni í bænum.  

Þannig eru sumir bæir orðnir í Kína.  Allir íbúarnir með krabbamein. 

Vatnið eitrað, jarðvegurinn eitraður og andrúmsloftið eitrað. 

Enn eru Kínverjar að framleiða asbest í stórum stíl, sem er lífshættulegt efni sem kunnugt er í hálfa öld. 

Allt úr af græðgi og heimsku. 

Nagladekk ógna heilsunni

Mikið vantar í ökunámið.

Það sem flestir þekkja sem miðflóttaafli og finna fyrir þegar bílar beygja.

Krafturinn eykst í öðru veldi af hraða bílsins margfaldað í réttu hlutfalli við massann en öfugu hlutfalli við radíus á beygjunni.

Á þetta var ekki minnst, svo mikið sem einu orði, á þeim þremur ökuprófsnámskeiðum sem ég hef setið. 

Þetta geta flestir ökumenn ekki reiknað þó að þeir eigi lífið að leysa í orðsins fyllstu merkingu. 

En tökum dæmi.  Ef ekið er á 60 km hraða á klukkustund þá kemur hraðinn inn í margfeldi sem talan 3600.

Ef ekið er á hraðanum 90 km/klst kemur hann inn í margfeldið sem talan 8100.  

Með öðrum orðum, í þessu dæmi, eykst hraðinn um 50% en margfeldisáhrifin um 125%. 

Á þeim krafti sem reynir að þeyta bílnum út af veginum miðað við sama massa og jafn krappa beygju. 

Þessi kraftur hefur því þýðingu í öllum beygjum er sér í lagi á malarvegi, blautu slitlagi og í hálku. 

Í hálku hefur það gríðarlega þýðingu að minnka hraðann áður en beygjur eru teknar.

Og því meiri þýðingu sem beygjan er krappari. 

Hliðstæð eru áhrif hraðans á hliðarvindi. 

Sá vindkraftur sem er að reyna að blása bílnum út af veginum.       

Komi vindurinn þvert á hlið bílsins, eykst kraftur vindsins í öðru veldi af vindhraðanum sjálfum. 

(Sem margfaldast svo með hálfri loftþyngd).  

Á þetta var heldur ekki minnst, ekki einu sinni í ökunámi aukinna ökuréttinda (Flutningabílar, rútur, vörubílar.)    

Að geta áttað sig á þessum atriðum hefur úrslitaþýðingu um hvort flutningabíll getur fokið eða ekki.  

Gæti munað t. d. því að hann fljúki örugglega ólestaður en sleppi með ákveðinn farm, miðað tiltekinn vindstyrk. 

Hið sama var upp á teningnum með jafnvægisútreikninga sem ekki voru heldur nefndir. 

Um úrreikninga á veltu t. d. mun á sportbíl, fólksbíl eða jeppa.     

Ekkert var fjallað um áhrif hleðslu fyrir ofan þyngdarpunkt miðað við hæð hleðslunnar og breidd bílsins. 

Of hafa t. d. tankbílar, steypubílar eða glerflutningabílar oltið út af vanþekkingu á þessu atriði. 

Á litlum hraða en í kröppum beygjum. 

Gríðarlega áhersla var hins vegar lögð á hvíldartímareglur við akstur stórra bíla. 

Ekki við kennaranna að sakast heldur námsefnið.

Vonandi hefur það lagast.

Það er að minnsta kosti ömurlegt að fólk sé að slasast og týna lífi út af vanþekkingu á grundvallaratriðum.

Um allt þetta geta áhugasamir lesið í frábærum skýrslum

inn á vef Vegagerðarinnar, Umferðarstofu og Rannsóknarnefndar umferðarslysa.

Til samanburðar má nefna að þeir sem vilja taka próf til að fljúga eða sigla sér til skemmtunar.

Verða að hafa alla útreikninga á valdi sínu, bæði á hraða, vindi, jafnvægi og hleðslu.

Af hverju þurfa ökumenn aðeins að kunna að reikna út bremsuvegalengd?

 

Þrír ultu á Holtavörðuheiðinni

En á að bjarga byggðinni?

Landið byggðist í upphafi allt, vegna nauðsynjar til að þjóðin kæmist af. 

Komist þjóðin af án búsetu um allt landið, er það það þá ekki allt í lagi?

Á ekki fólkið sjálft að ráða hvar það býr?

Ef það að flytja burt er hagkvæmara fyrir fólkið sjálft, og allt samfélagið, hvað er þá að því? 

Um mína daga, hafa stórkostlegir fjármunir farið í misheppnaða byggðastefnu. 

Nú síðast í Héðinsfjarðargöng til að freista þess að bjarga Siglufirði sem aðallega unga fólkið hefur yfirgefið.

Á Siglufirði er ekki atvinna til að halda þeirri byggð í blóma. 

Hugmyndin með göngum var að Siglfirðingar gætu þá sótt atvinnu á Eyjafjarðarsvæðið.

Eldsneytisverð hefur nú sett strik í þá útreikninga og ekki að sjá annað en að eldsneytisverð fari nú hækkandi.  

Hækkandi heimsmarkaðsverð á eldsneyti mun sjálfkrafa þétta byggð alls staðar í heiminum.

Nema hjá hirðingjum og þess háttar þjóðum.   

15.000.000.000. kr. - fimmtán þúsund miljónum kr. - fimmtán miljörðum króna, var sóað í Héðinsfjarðargöng.

Fyrir 1.200 - tólf hundruð manna bæ.  

Á sama tíma leikur heilbrigðiskerfið, velferðferðarkerfið og þjóðfélagið á reiðiskjálfi.

Tíu sinnum fleiri en það eru flúnir land.  Tíu sinnum fleiri en það eru atvinnulausir.

Og ríkisstjórnin hugsar um ESB og nú síðast um fleiri göng.   

Frá 1. janúar árið 1998 til 1. janúar árið 2011 fækkaði íbúum Siglufjarðar um rúmlega 26%

Úr 1.633 íbúum í 1.206 og er fækkunin á aldursbilinu 0 til 42 ára. ( Talnaupplýsingar: Hagstofan.is )

Það er þveröfug aldursþróun miðað við t. d. Akureyri þar sem unga fólkinu fjölgar.

Og ekki er nema vika síðan yfirráðherrann Steingrímur Jóhann gaf að því góðan róm.

Að bora í gegnum fleiri fjöll þar sem örfáir búa hinu megin er gætu kannski kosið hann næst.  

Ætli þjóðin að láta svona heimskingja stjórna hér áfram er henni auðvitað ekki við bjargandi. 

Nær væri hins vegar að bæta hringveginn í kringum landið.  

Og styrkja þær blómlegu byggðir sem eiga framtíðina fyrir sér svo sem Eyjafjörð og Akureyri.

Og þar sem staðreyndir sýna að fólkið vill vera.

Það á fólkið sjálft að ákveða en ekki stjórnmálamenn.

Stalín er dauður með alla sína nauðungarflutninga. 

Glæpamaðurinn sem notaði lygi, falsaðar upplýsingar, kúgun, hungur og svelti sem stjórntæki.

Hans hugmyndir, og aðferðir, áttu að deyja með honum er eru furðulega lífsseigar. 

Brýnt að bæta samgöngurnar

Klár þjóð en landráðalýður við stjórn.

"... Auðlindir þeirra yrðu arðrændar, fiskimiðin þeirra tæmd og lýðræði þeirra eyðilagt.

Íslenska þingið yrði aðeins að héraðsþingi..."

Hér talar ÞINGMAÐUR Í EVRÓPUÞINGINU sjálfu.

Og segir okkur þann sannleika sem öllum er ljós í Evrópu.

Nema kófdrukknum kratahöfðingjum er kjassa þar einhverja melluna. 

Og óska litlu evrópsku frænkunni til hamingju með fermingardaginn.

Svona a la Dominique Strauss Kahn með allan sinn búnað.

Sem á heiður skilið fyrir að dýpka skilning okkar á hinu evrópska bræðralagi.  

Máski næsti forseti ESB? 

„Hver hlær núna?“

Saga Zimmermans er ólíkleg.

Ef Zimmerman þessi er ekki nánast vangefin, nánast dómgreindarlaus. 

Þá verður saga hans ótrúverðugri eftir því sem fleiri upplýsingar berast. 

Hann heyrist segja við neyðarlínuna;  ...they always get away...  

Og er þá að hringja út af hinum grunsamlega svarta pilti í hettupeysu. 

Hann hringdi aldrei nema út af svörtu fólki.

Hann lýsir því að hann sé að elta hinn 17 ára Martin sem sé farinn að horfa á Zimmerman. 

Ekki skrítið að hinn 17 ára Martin væri orðinn skelkaður að vera eltur svona.

Zimmerman fer svo út úr bílnum og nær að komast í slagsmál við hinn skelkaða Martin.

Og skaut hann svo. 

Virðist ómeiddur á myndbandi

Starfsmenn geðdeildar sæki viðkomandi.

Ungur gekk ég vaktir, við gæslu sjúklinga, á geðdeildum Landsspítalans, bæði við Hringbraut og á Kleppi. 

Dæmigert tilefni var að hjúkrunarfræðingur hringdi af því að lögregla væri að koma með sjúkling. 

Gjarnan um helgar þegar einhver hafði sleppt að taka lyfin sín en bætt það upp með áfengi. 

Í öðru lagi þegar lögregla kom með sjúklinga sem tímabundið voru sviptir sjálfræði. 

Þá var það hálfur mánuður en nú er lagaheimild, fyrir slíkri sviptingu, í þrjár vikur sem er betra.

Aldrei lék á því nokkur einasti vafi, í öllum tilfellum, að rík ástæða var til sviptingar og miklu meira en það.  

Jafnvel skelfilegt ástand sem árum saman hafði skert lífsgæði sjúklingsins og hans fjölskyldu.    

Í öllum tilfellum var það fyrst og fremst sjúklingnum fyrir bestu og þurfti enga læknismenntun til að sjá það. 

Þessir sjúklingar voru í öllum tilfellum búnir að missa dómgreind sína og innsæi í eigið ástand. 

Flestir voru fyrst og fremst skaðlegir sjálfum sér, sumir mögulega skaðlegir öðrum og örfáir voru það örugglega. 

Sumir höfðu svo mikilfengleg áform að þau hefðu framvegis skaðað orðspor þeirra og félagslega stöðu.

Eitthvað sem allir gátu, á augabragði, séð að þeir hefðu ekki einu sinni hugleitt við skárri heilsu. 

Allt voru það fallegar hugmyndir um að bæta sitt samfélag með ýmis konar áhlaupsverkefnum með fyrra fallinu.

Frekar en ævilöng eins og að verða í framboði til forseta allt þar til þeir næðu kjöri. 

Eða sitja á Alþingi, eða í ríkisstjórn, til dauðadags þar sem enginn væri væri fær um það annar. 

Svo lélegt innsæi hafði þá enginn sjúklingur á þessum stofnunum ríkisins, en ef til vill á öðrum.

Þó þeir styddu og hyggðust hvergi spara sig til góða verka.     

Það er algerlega fráleit hugmynd að ekki eigi að nota nauðungarvistun nema að aðrir en sjúklingur hljóti tjón af.    

Eftir hæfilegar fortölur og aðlögunartíma fengu þessir sjúklingar lyfin sín, nær alltaf með valdi. 

Að því komu fjöldi manns þannig að sjúklingar urðu aldrei fyrir meiðslum, ekki í eitt einasta skipti.  

Ég man heldur ekki eftir sjúklingi sem erfði þessa meðferð við okkur starfsfólkið.

Tveimur til þremur dögum síðar, voru allir, í mismunandi mæli, við betri heilsu. 

Mestu bótina fengu einatt þeir sem minnst voru veikir fyrir þó að á því væri allur gangur. 

Þeir sem náðu innsæi í sín veikindi komu hugsanlega aldrei aftur á geðsjúkrahús.

Svo fremi sem þeir tóku lyf, og þáðu þá meðferð, sem læknar þeirra ávísuðu framvegis.  

Fáeinir gátu útskrifast, af sjúkrahúsinu, áður en vistunartíminn var útrunninn.

Aðrir voru út vistunartímann og ákváðu oftast sjálfir að vera lengur ef þess gerðist þörf.  

Enn aðrir útskrifuðu sig strax og þeir máttu en hefðu augljóslega þurft að vera aðeins lengur.  

Hluti sjúklinganna komu reglulega á móttökudeildir geðsjúkrahúsa en enginn varð þar heimilisfastur. 

Þeir sjúklingar sem áttu þá lögheimili á Kleppi, höfðu veikst fyrir tilkomu nútíma geðlyfja. 

Hinir sjálfræðissviptu sjúklingar upplifðu ástandið einlæglega þannig að þeir væru órétti beittir. 

Ekkert stóð á því að þeim væri veittur aðgangur að mögulegum trúnaðarmönnum sínum.

Lögmanni, presti, heimilislækni, aðstandenda o. s. frv. 

Það elskulega og frábæra starfsfólk sem þarna var, hafði djúpan og samúðarfullan skilning á líðan sjúklinganna. 

Starfsfólkið leit á sig sem trúnaðarmenn sjúklinganna og lagði sig í framkróka við að gæta hagsmuna þeirra.  

Allt þetta ferli var því framkvæmt á eins mannúðlegan hátt og nokkur var kostur. 

Það eina sem ekki var í lagi var að vista þyrfti sjúklinga í fangaklefa. 

Það er hins vegar ekki við því að búast að lögreglumenn geti áttað sig á því hvort ölvaður maður sé einnig sjúklingur.  

Þá gat lögregla kallað til sín borgarlækni til að skoða handtekna menn sem í framhaldinu komu á geðdeild.

Það var vissulega slæmt að sjúklingar væru í fangaklefa, þar til sjúkrahúsið náði að taka á móti þeim. 

Það ætti vissulega aldrei að koma fyrir en þetta var fyrir meira en aldarfjórðungi, þekki þetta ekki í dag.    

Ótrúlega sjaldan var tímabundin sjálfræðissvipting að beiðni félagsmálayfirvalda sem væri æskilegast.

Oftast var það einhver af harmi slegnum aðstandendum sem hafði neyðst til að skrifa undir slíka beiðni. 

Og í öllum tilfellum var augljóst að áður hafði allt verið reynt, langoftast allt of lengi og engum til góðs.   

Það er fullkomlega hárrétt hjá Birni Hjálmarssyni lækni. 

Að réttara væri að sjálfræðissviptur einstaklingur væri sóttur af heilbrigðisstarfsfólki í sjúkrabíl.

Upplifun sjúklingsins er að verið sé að ráðast á hann og hans mannréttindi, með rangindum.  

Ekkert er því eðlilegra en að sjúklingurinn taki mögulega til varna með ýmsum hætti.

Vissulega væri því oft ekki hjá því komist að lögreglumenn væru með í för.

Brunaverðir eru klæddir í fatnað sem hæfir sjúkraflutningi þegar þeir sinna slíkum störfum.

Það ættu þá lögreglumenn einnig að vera þegar þeir aðstoða við sjúkraflutninga í ofangreindum tilfellum. 

Veikindi eiga ekki að vera lögreglumál og sjúklingum á úti að aka í sjúkrabíl. 

Kannski ætti hjúkrunarfræðingur að skoða alla er settir eru í fangaklefa í annarlegu ástandi?  

Það er ekkert til að hreykja sér af að færri séu nauðungarvistaðir hérlendis en í nágrannalöndunum. 

Sýnir frekar hirðuleysi samfélagsins að ekki fái allir þá aðstoð sem þeir þurfa í þessum efnum. 

Þá er vanræksla þjóðfélagsins á vímuefnaneytendum síst betri. 

Hver króna sem þar er spörðuð í umönnun, fær þjóðfélagið tugfalt í hausinn aftur.  

Þá sem verst er farnir ætti að vera hægt að sjálfræðissvipta þar til þeir hafa náð heilsu.  

Ég treysti íslensku heilbrigðisstarfsfólki fullkomlega til að annast slíka meðferð án þess að misnota slíkar heimildir.  

Það yrði svo bara að hafa sig þó að menn féllu aftur og aftur.

Aldrei má gefast upp. 

Sumum verður ekki bjargað en aðrir ná, að lokum, svo nægilega auknu innsæi í afleiðingar af neyslu sinni.  

Að þeir hætta og njóta betur þess sem þeir eiga ólifað fyrir sjálfa sig og aðra.  

Rétt eins og allir er fá meina sinna bót.  

Nauðungarvistun vandmeðfarin