Okkar eigin eyðsluæði var vandamálið - þurfum breyttan hugsunarhátt !

Mikið óskaplega er það ríkt í okkur að kenna öðrum um eigin vandamál.    Staðreyndin er sú að við Íslendingar höfum verið á gengdarlausu eyðslufylliríi alveg frá stríðslokum.   Vissulega komu bakslög á milli svo sem þegar síldin hvarf, olía hækkaði á heimsmarkaði, laun voru tekin úr sambandi við vísitölu  o. s. frv.   Lítill minnihluti hefur jafnan kunnað að fara vel með. En við sem höfum eytt, sóað og spreðað erum yfirgnæfandi meiri hluti þjóðarinnar.  Unga fólkið okkar sem aldrei man eftri þrenginum, sat yfir Innlit Útlit þáttum í sjónvarpinu og hljóp svo og skuldsetti sig ævilangt til að geta keypt hús og húsgögnin sem þar sáust.  Engu var líkara en aldrei þyrfti að endurgreiða lánin.  Fólk á venjulegum launun hikaði ekki við að taka marga tugi miljóna að láni, jafnvel í erlendum myntum.  Á útskýringar um gengisáhættu nennti enginn að hlusta, jafnvel sprenglært fólk í bönkunum sjálfum skellti skollaeyrum við gamaldags úrtölum.  Enginn vildi heyra á það minnst, að veislan gæti tekið enda.  Þúsundir töldu það raunhæfan möguleika að verðbréfaviðskiptin kæmu þeim í flokk auðkýfinga.  Þá gætu þeir flogið á milli lystisnekkja um heiminn.  Stærstur hluti okkar unga fólks, hefur stórkostlegar ranghugmyndir og væntingar, hvers vænta megi af lífinu.   

Helstu nágrannaþjóðir okkar höfðu stundað verslun og viðskipti í hundruð ár, þegar við skriðum lúsug út úr torfkofum okkar.  Hvernig í veröldinni datt okkur í hug að við værum öllum snjallari í við skiptum.  Gætum á fáum árum gert það sem aðrar þjóðir gerðu á áratugum og hundruðum.  Einn kaupsýslumaðurinn sagði að þetta hefði verið dýrt námskeið, þegar hann hafði tapað miljörðum á því að ætla að kenna Bandaríkjamönnum verslunarrekstur.  Engu að síður datt honum í hug að við gætum kennt Dönum og Bretum að versla.     

Hvaða Íslendingur vildi hlusta á erlenda fræðimenn sem komu hingað með viðvaranir árið 2006. 

Ég man eftir nokkrum sem hlustuðu og einum sem vildi taka mark á þeim viðvörunum.