Það sem er rétt hjá Jóni Steinari.

Er að svokölluð áfallastreituröskun er ekki sjálfstætt sönnunargagn í sakamálum.

Áfallastreituröskun er vissulega vísbending um að einhver hafi fengið áfall við, eða eftir,  einhverjar aðstæður. 

En hún er hvorki sönnun um einstök málsatvik né hvað þá sönnun um sekt, eða sakleysi, þeirra sem þar komu að málum.

Þannig getur einhver orðið fyrir áfallastreituröskun vegna þess að hann gerði eitthvað sem hann er ekki vanur að gera.

Eitthvað sem er nægilegt til þess að viðkomandi verði í framhaldinu fyrir áfalli og streitu sem truflar líf hans.  

Undir áhrifum áfengis gæti einhver t. d. haft kynmök við aðila sem aldrei hefði orðið. 

Ef viðkomandi hefði t. d. ekki verið meira drukkinn en venjulega eða aðstæður frábrugðnar.  

Skömm eða hræðsla út af viðbrögðum umhverfisins getur þá valdið áfalli. 

Og ef viðbrögð umhverfisins eru ofsafengin er ákveðin hætta á að viðkomandi láti þvæla sér til að segja eitthvað nauðgun.

Sem var það ekki.

Eða hræðsla við að hafa smitast af kynsjúkdómi, lifrarbólgu, HIV o. s. frv.

Hræðsla við að hafa smitast af HIV er fullkomlega nægileg til að þjást af áfallastreituröskun. 

Þar þarf ekki svo mikið sem nauðgun til. 

Áfallastreituröskun er óbeint sönnunargagn sem hefur verið gert allt of hátt undir höfði.

Greiningin er þar fyrir utan byggð á hugvísindum en ekki raunvísindum eins og t. d. DNA próf.

Nýlega vitnaði Jón Steinar Gunnlaugsson í hæstaréttardóm þar sem hann taldi ungan mann, ranglega sakfelldan um nauðgun.

Þar annaðist kunningjakona foreldra hins meinta fórnarlambs, skýrslutöku í Barnahúsi sem dómari.

Þar með talið skýrslutöku af vinkonu hins meinta fórnarlambs. 

Sú vinkona sagði, að fórnarlambið hafi í upphafi sagt, að ekki hafi verið um nauðgun að ræða.

Hún hefði "...riðið honum..."  en sæi geðveikt mikið eftir því.   

Vegfarandi sá til samræðis unga fólksins og sagðist ekki hafa séð þar neina nauðung þar sem stúlkan eðlaði sig ofan á piltinum.  

Eftir samræði þessa barnunga fólks kom pilturinn fram við stúlkuna eins og karldýr af skynlausi skepnutegund.    

En eftir að hafa lesið héraðsdóm og hæstaréttardóminn og um þessar aðstæður í Barnahúsi.

Þá er ekki með nokkru móti hægt að sannfærast að um nauðgun hafi verið að ræða.

Og ef að vafinn er svo mikill þá BER að sýkna, líka þó að viðkomandi sýnist koma beint úr rennusteininum.  

Að mínu mati er enginn vafi á að þarna hafa dómarar gefið afslátt af sönnunarmati sínu vegna þrýstings. 

Ungi maðurinn var hins vegar sakfelldur fyrir að hafa mök við aðila yngri en 15 ára.

Það var hárrétt og engar málsbætur eða vafi um það.   

Skýrslutaka dómarans í Barnahúsi, kunningjakonu foreldra stúlkunnar, var í andstöðu við anda laga og mannréttindasáttmála. 

Um að sakaðir menn eigi rétt á að um mál þeirra sé fjallað fyrir óháðum og óhlutdrægum dómstól. 

Viðkomandi tók sem dómari við héraðsdómstólinn þátt í öflun gagna í dómsmálinu sem gátu bæði leitt til sektar eða sýknu. 

Engu breytir þó að viðkomandi dómari hafi ekki dæmt í málinu sjálfu.

Þetta mál er hneyksli fyrir dómskerfi okkar og viðkomandi dómarar, sem sakfelldu, ættu að segja af sér.  

Þeir eru orðnar gungur sem ekki treysta sér lengur til að dæma eftir lögunum.  

Kröfur um afslátt af lögbundnum mannréttindum eru ekki kröfur um réttlæti.

Þær eru kröfur siðblindra kyndilbera óréttlætis og lögleysu.

Það er ekki nýtt að siðblindir ofstækismenn reyni að helga málstað sinn með blekkingum.

En siðblindan er engu betri þó að hún klæðist hempu eða mussu.

Dómstólar látið undan múgæsingi

Athugasemdir

[Pétur (IP-tala skráð) 11.11.2012 kl. 16:58]

Ég er sammála þér í þessu. Ég tel að þær mörgu nauðgunarkærur sem ekki leiða til ákæru sé það vegna þess að kærurnar eru úr lausu lofti gripnar. Það eru þessar (allt að) 600.000 kr. sem þær fá sjálfkrafa frá Fjársýslu ríkisins ef maðurinn er dæmdur, sem lokka sumar konur til að setja fram falskar nauðgunarkærur, líka vegna þess að þær verða aldrei sakfelldar ef upp kemst að kærurnar eru falskar (sbr. tvö tilfelli), enda þótt 2ja ára fangelsi liggi við þannig rógburði.

Oftar en ekki eru konur sem eru að kæra upplognar nauðganir háðar fíkniefnum og þá ætti lögreglan/saksóknari að athuga vel hvort auðgunarsjónarmið ráði ferðinni. Allavega eru nokkrir menn mér vitandi í fangelsi á Íslandi (aðallega útlendingar) sem voru dæmdir án nokkurra sannana, og einungis út frá frásögn konunnar, sama hversu fráleit hún var.

Síðan er ég sannfærður um að oft þegar nauðgun er kærð, þá sé um kynferðislegt áreiti að ræða og ætti þá að dæma út frá því. Nauðgun eru fullar samfarir án samþykkis, strok á kynfærum/afturenda/brjóstum innanklæða eða utan er kynferðislegt áreiti, ekki nauðgun.

Annars er þessi Hulda Elsa öfgafemínisti, eins og svo margir aðrir kvenlegir saksóknarar á Íslandi. Hún hatar allt karlskyns og sér klám og nauðganir út um allt, þar sem ekkert er. Þannig að hún er í afneitun.

Nauðganir eru viðbjóðslegar, en það má aldrei dæma saklausa menn. Þannig að ég er sammála Jóni Steinari. Það á að vera sama sönnunarbyrði í nauðgunarmálum og öðrum ofbeldisglæpum. Einmitt aðrir ofbeldisglæpir og vægir dómar tengdir þeim virðast aldrei trufla þessa femíniska saksóknara. Skrýtið.

Fullyrðing Jón Steinars um múgæsingu fjölmiðla á fullan rétt á sér. Það eru aðallega þeir fjölmiðlar sem styðja ríkisstjórnina/málgögn femínista sem taka þátt í þessu (DV, 365 miðlar, Vikan, Fréttatíminn). Um þessa helgi var grein eftir Ólöfu D.B. Jónsdóttur í FT, þar sem hún er verulega ósátt við sýknudóma í kynferðisbrotamálum. Henni hugnast alls ekki reglan: "Saklaus unz sekt er sönnuð", hún aðhyllist frekar "Sekur þótt sýknaður sé". Hún vill að frámburður kæranda í sjálfum sér sé næg sönnun gegn hinum kærða.

Ef hún og hennar skoðanasystur fengju ráðið, þá dæi réttvísin og réttarhöld í svona málum á Íslandi yrðu eintómir farsar eins og þeir tíðkast í fjarlægum einræðisríkjum.