Af hverju ekki lengur en nokkrar vikur?

Enginn raunverulegur vilji var hjá stjórnvöldum til að rannsaka svokallað hrun.

Þegar Íslenska ríkið átti bankanna eftir hrun var ekkert gert í því að skoða bókhald þeirra erlendis.

Brotlegir þurftu enga eftirvinnu við að láta gögn hverfa, breyta gögnum og sammælast um atburði.

Að einhver bankaforkólfur hafi verið símahleraður í nokkrar vikur.

Þegar komið var á annað ár eftir svokallað bankahrun.

Er bara til að hlæja að því svo aumt sem það er.  

Eða gráta.  

Sá sem réð yfir eignarhlut Íslenska ríkisins í bönkunum á þeim tíma hét Steingrímur J. Sigfússon.

Sá hafði galað um það á Alþingi að brotlega bankamenn ætti að sko að rannsaka, dæma, fangelsa og jafnvel bannfæra. 

Kyrrsetja átti eignir þeirra og þjóðnýta.

Þá sjálfa ætti að setja í farbann, gapastokk og varðhald, helst í dýflissu, á meðan rannsókn færi fram. 

Og hvað gerði svo Steingrímur af öllu þessu?  Þegar hann hafði fengið rannsóknarvöldin að nokkru.  

Ekkert. 

Nákvæmlega ekkert.

Takið eftir því, háærðuverðugir kjósendur.

Þeir kjósendur sem ekki eru æruverðugir, eða hvað þá háæruverðugir, geta svo kosið Steingrím áfram. 

Það var eðlilega ekki hægt að ætlast til að Steingrímur þekkti lagaframkvæmd svona mála í landinu.

Eftir að hafa verið í dagvistun á Alþingi í einhver 30 ár. 

En það sem hefði verið hægt að gera;  t. d. að senda einhvern til Lúxemborgar. 

Gerði Steingrímur ekki heldur.   Samfylkingin bannaði það, þar sem hún þoldi ekki skoðun. 

Vesalingur minn.

Eini embættismaðurinn sem sýndi lit og vilja til að fara til Lúxumborgar var skattrannsóknarstjóri. 

En hann fékk ekki að fara.  

Af hverju skyldi það hafa verið? 

Sími Sigurðar hleraður í 9 vikur