Á skipinu voru 6 rifur alls rúmlega 1 fermeter að flatarmáli.

Hönnun Titanic var í höndum fjögurra skipaverkfræðinga hjá írsku skipasmíðastöðinni Harland and Wolff. (Naval Architect´s).

Sá sem sá um útreikninganna var augljóslega alger snillingur á því sviði og hét Edward Wilding.

Í vitnisburði sínum fyrir bresku rannsóknarnefndinni útskýrði hann nákvæmlega hvers vegna Titanic sökk.

Upplýsingar um skemmdir á skipinu voru gefnar af áhafnarmeðlimum sem lifðu slysið af. 

Út frá þeim gat Winging reiknað nákvæmlega út hvernig atburðarásin var.

Hann gat meira að segja fullyrt (sem var rétt) að götin á skipinu væru á mismunandi stöðum.

Og að þau væru ekki nema rúmlega einn fermetrar að flatarmáli eða 12 ferfet. 

Árið 1996 var hægt að rannsaka Titanic á sjávarbotni og finna út hvar sprungurnar voru á skipinu. 

Þær voru nákvæmlega með þeim hætti sem Vinding hafði reiknað út. 

Vinging þurfti augljóslega að handreikna allt saman sem sýnir enn betur snilld hans. 

Það sem verkfræðingar, og vísindamenn, á þessum tíma vissu ekki var á sviði málmvísinda. 

Þeir vissu ekki hversu brothætt stálið var í kulda.  Sú þekking kom ekki fyrr en eftir seinni heimsstyrjöld.

Lélegust voru samsetningarhnoðin sem brotnuðu eins og brjóstsykur við höggið.  

Í dag eru stálplöturnar ekki hnoðaðar saman heldur rafsoðnar með rafsuðuvír með viðeigandi kuldaþoli.   

Í þessum kolakynntu skipum var nokkuð algengt að sjálfsíkveikja yrði í kolabirgðunum. 

Vitað var að eldur hafði komið upp í kolabirgðum Titanic á þeim sem stærsta sprungan kom síðar.

Þessi bruni átti sér stað á meðan skipið var enn að sigla á milli hafna í Englandi. 

Áhöfnin sá að málmurinn í kolageymslunni varð rauðglóandi sem hefur lítillega aukið á stökkleikann í stálinu. 

Síst verið til bóta þegar stökkleikinn jókst svo gríðarlega þegar skipið sigldi í sjó við frostmark fyrir slysið. 

Stálið í Titanic var í rauninni ekki hæft í skip, eða mannvirki, sem nota átti við lægra hitastig en + 20° C.

Þetta vissu menn bara ekki á þessum tima.  Í dag er notað stál sem þolir -40° C í skip hér á norðurhjara.

Besta lýsingin sem ég hef séð á sprungunum er á neðangreindum hlekk: 

http://www.titanicstory.com/discover.htm

26.10.2010 var ég með frekari útskýringu á þessu á neðangreindum hlekk

http://viggojorgens.blog.is/blog/viggojorgens/entry/1097903/

„Það þýðir að um 1500 hafa farist“

Athugasemdir

[Erlingur Alfreð Jónsson, 15.4.2012 kl. 21:14]

National Geographic rásin, sem sjónvarpsþjónusta Símans býður upp á, hefur verið með mikið Titanic þema undanfarna daga. Rásin sýndi m.a. um helgina þátt um rannsókn sérfræðings bandarísku strandgæslunnar í sjóslysum, á orsökum slyssins. Sá leiddi líkum að því að við árekstur skipsins á ísjakann hefðu hnoð í byrðingi skipsins gefið sig og að í kjölfarið hefði farið að leka með samskeytum stálplatna. Við ásiglinguna reiknaðist honum að hnoðin hefðu orðið fyrir um 14.000 punda álagi en samskonar hnoð , sem búin voru sérstaklega til fyrir þáttinn eftir gömlum aðferðum, gáfu sig við um 10.000 pund álag. Nýju hnoðin voru rannsökuð í smásjá með nútímatækni og myndir af þeim bornar saman við hnoð úr skrokki Titanic og reyndist samsetning þeirra eins. Hann taldi sem sagt ekki að stálið hefði gefið sig vegna kulda heldur hnoðin við áreksturinn.

Hvort þessi rök séu hin einu sönnu gef ég ekkert útá en set þetta meira inn til gamans.

[Viggó Jörgensson, 15.4.2012 kl. 23:05]

Þetta er hárrétt hjá þér Erlingur Alfreð

að lélegasta stálið var í hnoðunum. 

Þau voru stökk eins og kandísmolar í þessum kulda. 

Ekki lélegri samt en var almennt á þessum tíma. 

[Viggó Jörgensson, 15.4.2012 kl. 23:15]

26.10.2010 bloggaði ég um hnoðin og fleiri ástæður slyssins hér: 

http://viggojorgens.blog.is/blog/viggojorgens/entry/1097903/

[Brynjólfur Þorvarðsson, 16.4.2012 kl. 11:03]

Þetta er allt mjög áhugavert, en mér sýnist Erlingur vera að segja að það hafi ekki verið kuldastökkleiki stálsins sem olli rifunum heldur krafturinn í högginu. Annars stoppaði ég aðeins við það sem þú sagðir í greininni um að menn hafi fyrst komist að því upp úr heimsstyrjöldinni að stál yrði brothætt við lágt hitastig. Það á ég erfitt með að viðurkenna, menn höfðu langa reynslu af stáli og einnig við miklu kaldari kringumstæður en þegar Titanic sökk. Kannski vandinn hafi frekar verið sá að þeir kunnu ekki að bæta stálið til að koma í veg fyrir kuldastökkleika. Enda kannski ekki þörf á því svo lengi sem menn hnoðuðu stál saman.

Það er nefnilega þannig að svo lengi sem stálplötur voru hnoðaðar saman (eins og á Titanic) þá voru frostsprungur ekki svo voðalega hættulegar því þær gátu ekki farið úr einni plötu í aðra. Hnoðuð samskeytin stöðvuðu útbreiðslu frostsprungna og sjálfsagt hafa plöturnar haldist nógu heilar til að hægt væri að þétta þær á staðnum, ef þær þá láku um sprungurnar. Það var fyrst þegar menn hófu að sjóða saman plötur á skipum að frostsprungur urðu verulega hættulegar og í seinni heimsstyrjöldinni voru það svokölluð Liberty skip sem sýndu hættuna hvað best - í miklum kuldum gátu þau einfaldlega rifnað í tvennt. Sú reynsla hefur eflaust leitt til mikillar vinnu við að koma í veg fyrir frostsprungur.

Höggið á plöturnar á Titanic var nóg til að brjóta hnoðin, og kuldinn gerði auðvitað hnoðin enn brothættari. En eins og ég skil Erling þá var höggið það mikið að jafnvel við "eðlilegt" hitastig hefðu þau gefið sig. Samkvæmt því var ekki hægt að kenna kuldanum um skaðann, hann hefði orðið eins ef siglt hefði verið á ísjaka við miðbaug (kannski frekar ólíklegt ...)

[Viggó Jörgensson, 16.4.2012 kl. 22:26]

Sæll Brynjólfur og þakka þér kærlega þessa skemmtilegu athugasemd.

Ætla að svara þér almennilega á morgun.

Ég tók kannski hraustlega til orða með þekkingu manna á kuldaþoli fyrir SWWII.

Þeir voru aðallega að spá í togþol árið 1912. 

En þegar það höfðu komið sprungur í um 1500 Liberty skip og þrjú þeirra dottið í tvennt og 12 önnur.

Þá sáu menn að nú þyrfti að taka málmfræðin allt öðrum tökum sem þeir gerðu.

Á stefni Titanic voru ekki stálhnoð í þremur röðum heldur járnhnoð í tveimur röðum.

Vegna tímapressu voru keypt járnhnoð af lélegri gerð en venjulega.

Þau voru með mjög háu gjallinnhaldi.

Og þrisvar sinnum brothættari við frostmark en sambærileg hnoð í Brooklyn brúnni frá sama tíma.

[Brynjólfur Þorvarðsson, 19.4.2012 kl. 07:10]

Sæll Viggó, ég held þú sért nú miklu betur að þér í þessu öllu en ég. Mér dettur í hug að menn hafi almennt ekki haft áhyggjur af frostþoli í skipasmíðum vegna þess að skipin voru hnoðuð saman. Þegar frostsprunga fer af stað þá getur hún lengst á ógnarhraða (langt yfir hljóðhraða í lofti) og því stærri sem platan er því meiri verður skaðinn. En hnoðuð samskeyti stoppa sprunguna og þá er spurningin hvort sprungan hafi yfirhöfuð svo neikvæð áhrif að hún skipti máli - hugsanlegan leka má stoppa auðveldlega og svo skipta plötunni út við tækifæri.

Það er fyrst þegar menn fara að sjóða saman plötur að vandinn verður aðkallandi, frostsprungan getur farið yfir suðusamskeyti og áhrif hennar því miklu meiri.

Að sama skapi hafa menn hugsanlega ekki haft miklar áhyggjur af hliðarstyrk hnoðanna, nú er ég ekki kunnugur hvernig nákvæmlega plötusamskeytin voru (t.d. hvort einhvers konar T eða H listar voru notaðir) en hugsast gæti að átak á hnoðin hafi fyrst og fremst verið í stefnu hnoðsins (þ.e. út eða inn) en ekki þvert á hnoðin. Þetta ætti þá frekar við um skipsskrokk. Brúarmannvirki gætu þá verið með öðruvísi átak vegna þyngdarafls, þ.e. meira átak þvert á hnoðin, sem gerði að menn voru frekar passasamir með styrk þeirra.

Hvað varðar Títanic þá skilst mér að átakið á plöturnar hafi verið að stórum hluta þversum og þvert á hnoðin, sprungurnar hafi síðan komið fram á hnoðuðum samskeytum. Ef hnoðin hafa verið ekstra léleg fremst og í þessum mikla kulda þá er auðvitað rökrétt að ætla að skaðinn hafi orðið mun meiri en ella. Hvort betri hnoð hefðu bjargað skipinu frá því að sökkva er svo annað mál, hversu stórar/margar rifur hefði skipið þolað - að því gefnu að höggið hafi verið svo mikið að jafnvel sterkustu hnoð hefðu gefið sig óháð hitastigi?