Bitur biskup.

Reglulega sárt og leiðinlegt að sjá hversu bitur maður kveðjur hér söfnuð sinn.

Enn er gagnrýnin að kvelja hr biskupinn sem hann, og Kirkjan, fengu réttilega út af siðferðisbrotamálum.

Hr biskupinn telur að fólk hafi látið vonbrigði með eigið lífshlaup bitna á Kirkjunni og ef til vill honum sjálfum.  

"...Er ekki hver sinnar gæfu smiður sem uppsker svo sem til var sáð...?   Spyr svo hr biskupinn.

Og ég spyr:  Er það fórnarlambinu að kenna að Kirkjan, eða þjónar Kirkjunnar, gerist brotlegir gagnvart því? 

Uppskar það eins og það sáði? 

Það að hafa mætt í kirkjuna sína og dregið þar prestinn sinn á tálar, breyskan manninn? 

Og svo kemst hr. biskupinn, yfir Íslandi, að þeirri niðurstöðu að kristin trú og erindi Kirkjunnar við heiminn.

Hafi ekkert að gera með okkur fólkið, skoðanir okkar eða álit, eða hvað það sé: 

"...sem helst fangar hug þeirra sem hugsa og skrafa, blogga og blaðra hverju sinni."

Slík afstaða hr biskupsins og tengsl hans við sitt samfélag er oft sagt að vera í fílabeinsturni.

Það var einmitt veran í fílabeinsturninum sem átti sök á mestu vandræðum hr Karls Sigurbjörnssonar á biskupsstól. 

Og þar er hann enn. 

Hitt er svo rétt hjá hr biskupnum að við kristnir menn látum ekki troða Kirkjuna okkar í svaðið. 

Kirkjuna sem er fulltrúi mennskunnar og siðgæðisins í heiminum, hvernig sem einstakir þjónar hafa hagað sér.  

Og það er nákvæmlega þess vegna sem við kristnir menn þolum einmitt síst af öllu níðingsverk í Kirkjunni sjálfri.

Og ekki heldur að reynt að þagga þau niður, hver tilgangurinn átti að vera með því.  

Vandræði Kirkjunnar á Íslandi hafa staðið út af þeim misskilningi kirkjuhöfðingja að það væri Kirkjunni fyrir bestu.

Að þagga niður hneykslismál svo að þau sköðuðu hana ekki.

En einmitt sú afstaða hefur orðið til þess að Kirkjan um allan heim hefur orðið skálkaskjól misyndismanna. 

Það sem Kirkjan átti síst af öllu að vera.  Síst af öllum stofnunum samfélagsins. 

Þöggun og skinhelgi er helsta ógnun Kirkjunnar, ekki breyttur heimur eða aukin vísindaþekking. 

Manneskjan sjálf hefur ekkert breyst. 

Hún hefur áfram þörf fyrir stofnun þar sem hún getur hafið sig yfir dægurþrasið og hugleitt tilverunnar hinstu rök.

Hugleitt uppruna sinn, tengsl sín við alheiminn, líf sitt, tilgang þess og dauða. 

Og hvort sem menn trúa, eða ekki, efast eða ekki, þá á Kirkjan að vera þessi stofnun.  

 

 

Siðferðisgildin ekki horfin