Starfsmenn geðdeildar sæki viðkomandi.

Ungur gekk ég vaktir, við gæslu sjúklinga, á geðdeildum Landsspítalans, bæði við Hringbraut og á Kleppi. 

Dæmigert tilefni var að hjúkrunarfræðingur hringdi af því að lögregla væri að koma með sjúkling. 

Gjarnan um helgar þegar einhver hafði sleppt að taka lyfin sín en bætt það upp með áfengi. 

Í öðru lagi þegar lögregla kom með sjúklinga sem tímabundið voru sviptir sjálfræði. 

Þá var það hálfur mánuður en nú er lagaheimild, fyrir slíkri sviptingu, í þrjár vikur sem er betra.

Aldrei lék á því nokkur einasti vafi, í öllum tilfellum, að rík ástæða var til sviptingar og miklu meira en það.  

Jafnvel skelfilegt ástand sem árum saman hafði skert lífsgæði sjúklingsins og hans fjölskyldu.    

Í öllum tilfellum var það fyrst og fremst sjúklingnum fyrir bestu og þurfti enga læknismenntun til að sjá það. 

Þessir sjúklingar voru í öllum tilfellum búnir að missa dómgreind sína og innsæi í eigið ástand. 

Flestir voru fyrst og fremst skaðlegir sjálfum sér, sumir mögulega skaðlegir öðrum og örfáir voru það örugglega. 

Sumir höfðu svo mikilfengleg áform að þau hefðu framvegis skaðað orðspor þeirra og félagslega stöðu.

Eitthvað sem allir gátu, á augabragði, séð að þeir hefðu ekki einu sinni hugleitt við skárri heilsu. 

Allt voru það fallegar hugmyndir um að bæta sitt samfélag með ýmis konar áhlaupsverkefnum með fyrra fallinu.

Frekar en ævilöng eins og að verða í framboði til forseta allt þar til þeir næðu kjöri. 

Eða sitja á Alþingi, eða í ríkisstjórn, til dauðadags þar sem enginn væri væri fær um það annar. 

Svo lélegt innsæi hafði þá enginn sjúklingur á þessum stofnunum ríkisins, en ef til vill á öðrum.

Þó þeir styddu og hyggðust hvergi spara sig til góða verka.     

Það er algerlega fráleit hugmynd að ekki eigi að nota nauðungarvistun nema að aðrir en sjúklingur hljóti tjón af.    

Eftir hæfilegar fortölur og aðlögunartíma fengu þessir sjúklingar lyfin sín, nær alltaf með valdi. 

Að því komu fjöldi manns þannig að sjúklingar urðu aldrei fyrir meiðslum, ekki í eitt einasta skipti.  

Ég man heldur ekki eftir sjúklingi sem erfði þessa meðferð við okkur starfsfólkið.

Tveimur til þremur dögum síðar, voru allir, í mismunandi mæli, við betri heilsu. 

Mestu bótina fengu einatt þeir sem minnst voru veikir fyrir þó að á því væri allur gangur. 

Þeir sem náðu innsæi í sín veikindi komu hugsanlega aldrei aftur á geðsjúkrahús.

Svo fremi sem þeir tóku lyf, og þáðu þá meðferð, sem læknar þeirra ávísuðu framvegis.  

Fáeinir gátu útskrifast, af sjúkrahúsinu, áður en vistunartíminn var útrunninn.

Aðrir voru út vistunartímann og ákváðu oftast sjálfir að vera lengur ef þess gerðist þörf.  

Enn aðrir útskrifuðu sig strax og þeir máttu en hefðu augljóslega þurft að vera aðeins lengur.  

Hluti sjúklinganna komu reglulega á móttökudeildir geðsjúkrahúsa en enginn varð þar heimilisfastur. 

Þeir sjúklingar sem áttu þá lögheimili á Kleppi, höfðu veikst fyrir tilkomu nútíma geðlyfja. 

Hinir sjálfræðissviptu sjúklingar upplifðu ástandið einlæglega þannig að þeir væru órétti beittir. 

Ekkert stóð á því að þeim væri veittur aðgangur að mögulegum trúnaðarmönnum sínum.

Lögmanni, presti, heimilislækni, aðstandenda o. s. frv. 

Það elskulega og frábæra starfsfólk sem þarna var, hafði djúpan og samúðarfullan skilning á líðan sjúklinganna. 

Starfsfólkið leit á sig sem trúnaðarmenn sjúklinganna og lagði sig í framkróka við að gæta hagsmuna þeirra.  

Allt þetta ferli var því framkvæmt á eins mannúðlegan hátt og nokkur var kostur. 

Það eina sem ekki var í lagi var að vista þyrfti sjúklinga í fangaklefa. 

Það er hins vegar ekki við því að búast að lögreglumenn geti áttað sig á því hvort ölvaður maður sé einnig sjúklingur.  

Þá gat lögregla kallað til sín borgarlækni til að skoða handtekna menn sem í framhaldinu komu á geðdeild.

Það var vissulega slæmt að sjúklingar væru í fangaklefa, þar til sjúkrahúsið náði að taka á móti þeim. 

Það ætti vissulega aldrei að koma fyrir en þetta var fyrir meira en aldarfjórðungi, þekki þetta ekki í dag.    

Ótrúlega sjaldan var tímabundin sjálfræðissvipting að beiðni félagsmálayfirvalda sem væri æskilegast.

Oftast var það einhver af harmi slegnum aðstandendum sem hafði neyðst til að skrifa undir slíka beiðni. 

Og í öllum tilfellum var augljóst að áður hafði allt verið reynt, langoftast allt of lengi og engum til góðs.   

Það er fullkomlega hárrétt hjá Birni Hjálmarssyni lækni. 

Að réttara væri að sjálfræðissviptur einstaklingur væri sóttur af heilbrigðisstarfsfólki í sjúkrabíl.

Upplifun sjúklingsins er að verið sé að ráðast á hann og hans mannréttindi, með rangindum.  

Ekkert er því eðlilegra en að sjúklingurinn taki mögulega til varna með ýmsum hætti.

Vissulega væri því oft ekki hjá því komist að lögreglumenn væru með í för.

Brunaverðir eru klæddir í fatnað sem hæfir sjúkraflutningi þegar þeir sinna slíkum störfum.

Það ættu þá lögreglumenn einnig að vera þegar þeir aðstoða við sjúkraflutninga í ofangreindum tilfellum. 

Veikindi eiga ekki að vera lögreglumál og sjúklingum á úti að aka í sjúkrabíl. 

Kannski ætti hjúkrunarfræðingur að skoða alla er settir eru í fangaklefa í annarlegu ástandi?  

Það er ekkert til að hreykja sér af að færri séu nauðungarvistaðir hérlendis en í nágrannalöndunum. 

Sýnir frekar hirðuleysi samfélagsins að ekki fái allir þá aðstoð sem þeir þurfa í þessum efnum. 

Þá er vanræksla þjóðfélagsins á vímuefnaneytendum síst betri. 

Hver króna sem þar er spörðuð í umönnun, fær þjóðfélagið tugfalt í hausinn aftur.  

Þá sem verst er farnir ætti að vera hægt að sjálfræðissvipta þar til þeir hafa náð heilsu.  

Ég treysti íslensku heilbrigðisstarfsfólki fullkomlega til að annast slíka meðferð án þess að misnota slíkar heimildir.  

Það yrði svo bara að hafa sig þó að menn féllu aftur og aftur.

Aldrei má gefast upp. 

Sumum verður ekki bjargað en aðrir ná, að lokum, svo nægilega auknu innsæi í afleiðingar af neyslu sinni.  

Að þeir hætta og njóta betur þess sem þeir eiga ólifað fyrir sjálfa sig og aðra.  

Rétt eins og allir er fá meina sinna bót.  

Nauðungarvistun vandmeðfarin