Eðlilegar leiðbeiningar hjá forsetanum. Vonandi situr Ólafur áfram.

Forsetinn er kosinn á beinan hátt af þjóðinni sjálfri.

Hann hefur umboð þjóðarinnar til að ræða öll þau mál sem horfa til heilla fyrir þjóðina.

Svo fremi sem hann taki ekki afstöðu til málanna út frá sjónarhóli einstakra stjórnmálaflokka. 

Á sama hátt er það hlutverk forseta, á hverjum tíma, að mæla fram þau varnaðarorð sem honum þykir ástæða til. 

Og það er bæði hárrétt og eðlilegt að forsetinn vari við lausung í stjórnskipuninni.

Þegar komnar eru fram alls konar sjónarmið um breytt hlutverk æðstu stjórnenda ríkisins.

Þá er það stórhættulegt að láta slíkt reka á reiðanum.  

Í stjórnskipun lýðræðis- og réttarríkja þurfa valdheimildir æðstu stjórnvalda að liggja hreint fyrir.

Án þess að þar sé svigrúm fyrir einstaka valdhafa til að hrifsa til sín völd. 

Með vísan til þokukenndra sjónarmiða, lögskýringa og oftast einhvers konar neyðarréttar. 

Saga þriðja ríkisins í Þýskalandi er holl lesning öllum þeim sem áhuga hafa á þessum málum.

Og lýsir því vel hvernig slíkt getur borið að.

Í því sambandi verður að hafa hugfast að mannkynssagan endurtekur sig í sífellu. 

Og að mannlegt eðli hefur ekkert breyst.

Alltaf munu verða til einstaklingar sem hika ekki við að hrifsa til sín völd sem þeim ber ekki.  

Ýmist fólk sem alltaf var brjálað eða hefur orðið það á löngum tíma á valdastólum.

Eins og núverandi foringjar ríkisstjórnar Íslands sem langar ekkert meira en að fresta næstu kosningum.

Einstaklingar sem eru þess fullvissir að þeir, og aðeins þeir, skuli og geti stjórnað landinu. 

Fólk sem lýsti því yfir í fullri vissu að ekki nokkur maður væri að mótmæla veru þeirra á valdastólum.

Þessir aðilar hafa ekki óbrenglað raunveruleikaskyn.

Gildir þá einu hvort forsetinn á í hlut eða aðrir.

Forsætisráðherra færði nýlega fram þvætting eins og að hægt væri að breyta stjórnarskránni í næstu forsetakosningum. 

Hún er augljóslega alvarlega veik og er engan vegin fær um að sitja stundinni lengur í embættinu.

Samt veit hún að það er öllum fyrir bestu að nákvæmlega hún sitji í stjórnaráðinu til dánardægurs og helst lengur. 

Þess vegna bauð hún sig fram á dögunum sem framtíðarformann Samfylkingarinnar.

En hefur að öðru leyti engum trúað fyrir þessu frekar en öðru.   

Steingrímur J. Sigfússon veit að hann er hinn stjórnmálalegi Messías sem þjóðin hefur beðið frá landnámi.

Heilagur Steingrímur hefur trúað fáeinum útvöldum, lærisveinum sínum, fyrir þessari opinberun.   

Össur Skarphéðinsson veit að okkur er fyrir bestu að verða aftur nýlenduþrælar yfirstéttarinnar í Evrópu, sem á ESB.  

Þessu hefur Össur trúað öllum fyrir, eins og hans er vani.   

Forsetinn þekkir sitt gamla samstarfsfólk.

Og enginn veit betur en hann. 

Að þau hafa brugðist svo fullkomlega að betur verður ekki gert.  Eða öllu heldur verr.

Að þau ráða alls ekki við þetta hlutverk sem hann sjálfur kom þeim í. 

Ekki gátu þau það myndað ríkisstjórnina sjálf, frekar en annað. 

Það gerði forsetinn og veit hverjum klukkan glymur.   

Og því er rétt að hann sitji næsta kjörtímabil svo hann geti hreinsað til.    

En forsetinn skemmtir sér og stríðir þessum fyrrum félögum sínum. 

Á Alþingi voru fáir færari, en einmitt hann, að hleypa mönnum upp á nef sér. 

Sýnir svo aftur ljóslega að fyrrum stjórnmálamenn á aldrei að kjósa á forsetastól. 

Það ætti að verða bannað samkvæmt stjórnarskrá, þegar Ólafur hættir.  

Skyldi stjórnlagaleikhópur ríkisstjórnarinnar hafa hugleitt það???  

 

Einræðistilburðir forsetans