Og voru þetta falskar játningar?

Í vísindastarfi er verst þegar menn gefa sér niðurstöðurnar fyrirfram. 

Á bls. 415 í skýrslunni er fjallað um ástæður þess að sakborningur játaði á sig sök.

Nefndar eru fimm mögulegar ástæður. 

Ekkert er minnst á þá mögulegu ástæðu að viðkomandi hafi einfaldlega játað af því að hann hafi verið sekur.  

Skýrsluhöfundar gefa sér hreinlega að játningin hafi verið fölsk.   Um játningar annarra sakborninga er fjallað með hliðstæðum hætti.

Ekki er að sjá að þessir ágætu sérfræðingar geri tilraun til að skoða málin heildstætt. 

Heldur kynna þeir okkur málin með algerri rörsýni þar sem gengið er út frá því að játningar hafi verið falskar. 

Í skýrslunni eru atriði tiltekin úr upphaflegum skýrslum geðlækna, og sálfræðinga, sem styðja þessa niðurstöðu.

Hins vegar öllu sleppt sem bendir til að viðkomandi hafi verið færir um að fremja þessi afbrot og láta sér svo fátt um finnast. 

Svo er okkur sagt, með mikilli viðhöfn, að framburðir viðkomandi hafi verið óáreiðanlegir. 

Það eru nákvæmlega engar fréttir.  Það vissi nánast öll þjóðin á sínum tíma.   

Viðkomandi byrjuðu á að segjast vera saklausir en sumir þeirra báru því næst sakir á blásaklausa menn.  

Hversu áreiðanlegt er það?

Eftir að hafa lesið yfir dóma í svokölluðum Guðmundar- og Geirfinnsmálum.

Stóð það upp úr að sakborningar viðurkenndu flestir fljótlega, í varðhaldinu, fyrir geðlæknum sínum og sálfræðingum. 

Að hafa framið þau afbrot sem þeir voru ákærðir fyrir.   Allir nema einn játuðu á sig afbrotin hjá þessum sérfræðingum. 

Lögreglumenn voru ekki viðstaddir þessi viðtöl sakborninga við geðlækna og sálfræðinga.

Af hverju í ósköpunum voru þeir að játa þessa glæpi á sig fyrir læknum og sálfræðingum?

Í Guðmundarmálinu játuðu sumir mjög snemma á varðhaldstímanum.   Á tveimur fyrstu mánuðunum.

Bæði fyrir dómurum, lögreglumönnum, lögmönnum sínum, geðlæknum og sálfræðingum. 

Það sem ég hef séð af skýringum skýrsluhöfunda (bls 347 og áfram) heldur hvorki vatni né vindi.

Ekkert frekar en upphaflegar skýrslur geðlækna og sálfræðinga, þeirra sem sjálfir ræddu við sakborninga í eigin persónu.  

Með þessari skýrslu erum við engu nær um þá atburði sem þarna áttu sér stað.

Hvorki til eða frá.

Eitt er þó sérlega athyglisvert.  

Ef rétt er að Guðjón Skarphéðinsson hafi játað á sig aðild að hvarfi Guðmundar. 

Það þarfnast nánari yfirlegu ef rétt reynist. 

Þar sem játning Guðjóns, og að hann dró ekki framburð sinn til baka, var lykilatriði við sakfellingu í Geirfinnsmálinu.  

 

   

 

 

 

Falskar játningar mun algengari en talið var