Það sem fór úrskeiðis.

Í heila öld hefur hið óskaplega raunalega Titanic slys verið mannkyninu hugleikið og er til þess fjöldi ástæðna.

Eins og í flestum öðrum slysum, var ótrúlega margt sem var andstætt í atburðarásinni.    

*Þegar skipið var í byggingu hjá Harland og Wulff skipasmíðastöðinni á Írlandi varð systurskip þess Olympic fyrir óhappi.

Gera þurfti við Olympic í skipasmíðastöðinni og kom það niður á efnisöflun og vinnunni við Titanic.

Í þá daga voru stálplötur skipa ekki rafsoðnar saman heldur voru þær gegnboraðar eða gataðar með höggvél. 

Svo voru plöturnar hnoðaðar saman með járnhnoðum og seinna stálhnoðum. 

(Síðar kom í ljós að fínar sprungur voru í stálinu ef það var gatað með höggi í stað þess að bora götin.)  

Það var sérstakt fag að smíða hnoð og einnig sérstakt fag að setja hnoðin í, eða það sem kallað er að hnoða. 

Hnoðin voru framleidd með hálfkúlulagaðan haus á öðrum endanum. 

Hita þurfti upp hnoðin þar til þau voru orðin rauðglóandi og þannig voru þau barin í götin á plötunum.

(Hituð upp í austenít svæðið.)  Sé þetta vitlaust gert herðist t. d. stál og verður mjög stökkt.

Svo var barinn haus á hinn endann og þá héldu þau plötunum saman og við grind skipsins. 

Þegar málmurinn kólnaði drógust hnoðin saman, og hertu þá plöturnar saman, og þannig urðu samskeytin vatnsþétt. 

Í viðbót við smíðina á Titanic, viðgerðina á Olympic var svo eitt systurskip í byggingu til viðbótar; Britannica.

Allt varð þetta til að skipasmiðjan fór að kaupa járnhnoð af aðilum sem ekki kunnu að smíða þau.

Einnig lækkuðu þeir sig um gæðaflokk og fóru að kaupa hnoð sem voru flokkuð sem best (3 fl.) í stað  best best (4. fl.)

Þá voru einnig ráðnir óvanir járnsmiðir, og verkamenn, til að hnoða. Í Titanic voru um 3 miljónir hnoða.

Gunard skipin höfðu þá, til nokkurra ára, eingöngu verið hnoðuð úr stálhnoðum. 

Harland og Wolff var byrjað að nota vél til að hnoða stálhnoð og var miðhluti Titanic stálhnoðað með henni. 

Vélin komst ekki að til að hnoða stefnið, og skutinn, og voru þau því handhnoðuð með járnhnoðum.

Miðhlutinn var hnoðaður saman með þrefaldri röð af stálhnoðum en stefni og skutur með tvöfaldri röð af járnhnoðum.

Árið 1985 fannst Titanic á hafsbotninum þar sem það sökk. 

Árið 1994, og áfram, gátu dvergkafbátar náð upp stálplötum og hnoðum úr skipinu.

Þá hófu vísindamenn að rannsaka málminn. 

Í bæði járni og stáli, á þessum tíma, var of hátt innihald af brennisteini og fosfór sem minnkar brotþol. 

Heildarniðurstaðan er að allur málmur í skipinu, var afar stökkur við frostmark og hafði misst 2/3 hluta af brotþoli sínu. 

Miðað við þær kröfur sem eru gerðar í dag var málmurinn algerlega óhæfur til notkunar í hvað sem er. 

En þetta var besta stál á þeim tíma, mjög sterkt við hærri hita en +32° á Celsíus.  

Það stál sem notað er í skip, í  dag, verður að halda kuldaþols eiginleikum sínum niður að -20 °C (St-44, S-275).  J2

ASTMA-36 er jafn höggþolið við -27° C og Titanic stálið var við +32° C og +56° C í sitthvora völsunarstefnua.  

Þá var mangan í of lágu magni í stálinu á þessum tíma, með sömu niðurstöðuna; lélegt kuldaþol.

Hlutfall brennisteins á móti mangan í Titanicstálinu var var 1:6,8 en er í dag 1:200,0.

Kornastærðin í Titanic stálinu var einnig allt of mikil en þá er stálið ekki eins sterkt við sömu skilyrði. 

Stefnið á Titanic, þar sem járnhnoðin voru, var aðeins hnoðað í tveimur hnoðröðum en ekki þremur eins og miðhlutinn.  

Lélegustu járnhnoðin sem, vísindamenn hafa skoðað úr Titanic, voru með miklu hærra gjall innhaldi en þá tíðkaðist. 

Það var allt að þrisvar sinnum hærra, en í venjulegum best best hnoðum, er gerði þau svo aftur ennþá lélegri.  

Járnhnoð í Brooklyn brúnni, sem eru frá sama tíma og Titanic, eru þrisvar sinnum brotþolnari en lélegustu gjallhnoðin í Titanic.   

*Þekktustu rannsóknir málminum í Titanic eru líklega rannsóknir málmvísindamannanna Tim Foecke og Jennifer Hooper McCarty.

Doktorsritgerð Jennifer´s við John Hopkins háskóla fjallaði um málminn í Titanic.

*Í heimstyrjöldinni síðari var byrjað að rafsjóða saman skip í stað þess að hnoða þau saman. 

Þekking á kuldaþoli málma var þá ekki orðin meiri en svo að málmurinn, í rafsuðunni hafði, óskaplega lélegt kuldaþol.

Málmurinn hrökk í sundur, eins og gler, þegar hitastigið fór niður í tiltekin mörk.  

Þekktust urðu þessi óhöpp í svokölluðum Liberty skipum sem jafnvel rifnuðu í tvennt á hafi úti. 

Óhöpp urðu í um 1000 slíkum skipum og sprungur fundust í um 1500 þeirra. 

Fáein Liberty skip og nokkur önnur hreinlega brotnuðu í sundur og fórust. Alls brotnuðu 15 skip í tvennt.

Þessi kuldaþols mál komust svo í betra lag eftir árið 1947.  

*Á tímum kolakyntu gufuskipanna varð oft sjálfsíkveikja í kolahlöðum skipanna.

Það gerðist einmitt í Titanic þegar það var að sigla á milli hafna í Englandi, Írlandi og Frakklandi fyrir ferðina.

Eldurinn stóð ennþá er Titanic sökk.  Sjá vitnisburð J. Dilley kyndara í Titanic: 

“Two men from each watch of stokers was tolled off to fight that fire. The stokers, you know, work four hours at a time, so 12 of us was fighting the flames from the day we put out of Southampton till we hit the iceberg.” “No, sir, we didn’t get that fire out. And among the stokers there was talk that we would have to empty the coal bunkers after we put our passengers off in New York and then call the fireboats there to help us put out the fire.” “But we didn’t nee such help. It was right under bunker No. 6 that the iceberg tore the biggest hole in the Titanic, and the flood that came through the Titanic put out the fire that our tons and tons of water hadn’t been able to get rid of.”

Eldurinn var nákvæmlega í miðjunni á þeim stað sem stærsta rifan kom á Titanic, það er í aftari hluta kyndiklefa 6.

Það var sú rifa sem réð úrslitum um að skipið sökk. (Rifan kom í kyndiklefa nr. 6 og náði tvö fet aftur í kyndiklefa 5).

(Kyndiklefarnir voru númeraðir, aftan frá skipinu, frá númer 1 til 6. Sá 6. var næstur var stefninu.

Vatnsþétt skilrúm var á milli kyndiklefa 5 og 6. Lekinn í kyndiklefa 5 var "...eins og úr venjulegri brunaslöngu..." )

(Lekinn í nr. 6 var hins vegar mjög mikill.)

Áhöfnin á Titanic sagði að eldurinn í kolahlaðanum við kyndiklefa nr. 6 hefði gert stálið þar rauðglóandi.

Slík upphitun á stáli getur breytt eiginleikum stálsins en ég hef ekki enn séð niðurstöður um áhrif þessa á Titanic. 

Kannski aðeins tilviljun, kannski svo afdrifaríkt að hafa verið úrslitaatriðið um að þarna kom rifa.  

Árið 1912 sagði Edvard Vilding skipaverkfræðingur hjá Harland og Wulff að þetta hefði verið lítillega til hins verra.

Á þessum örlagaríka stað var skipið hnoðað saman í þremur röðum af hnoðum úr stáli, ekki járni. 

*Quartermaster (undirforingi = liðþjálfi) Alfred Olliver bjargaðist í björgunarbát nr. 5.

Hann sagði í vitnaleiðslum að honum hefði sýnst að Titanic hefði brotnað í tvennt áður en það sökk.

Þá voru öll ljós slökknuð í skipinu.   Titanic var í tvennu lagi þegar fannst á hafsbotninum.

Edward Vilding hafði fullyrt að það gæti ekki brotnað með þeim hætti.

Pitman 3. stýrimaður var í sama bát og Olliver, hélt því fram að Titanic hefði ekki brotnað í tvennt.  

Það eina sem var rangt að því sem hann hélt fram og sýnir enn betur vanþekkinguna á kuldaþoli málma á þeim tíma.  

*Tvöfaldur botn var í Titanic "tank" en ekki tvöfaldar hliðar eins og sum önnur skip voru komin með.  S.s. Cunard.

Átta þilför voru fyrir ofan botntankinn. (Í honum voru jafnvægistankar og ferskvatnstankar fyrir neysluvatn.)

*Smith skipstjóri Titanic var yfirskipstjóri White star line skipafélagsins sem gerði út Titanic.

Hann fékk Wilde yfirstýrimann af Olympic lánaðan í þessa jómfrúferð Titanic og var þetta tilkynnt á síðustu stundu. 

Það þýddi að Murdoch yfirstýrimaður var lækkaður niður í 1. stýrimann og Lightoller 1. stýrimaður var lækkaður í 2.

Sá sem var 2. stýrimaður á Titanic í siglingunni á milli hafna, áður en lagt var af stað, var settur í land. 

Hann hét David Blair og endaði hann vistina á að taka sjónauka "look-out" mannanna og læsa hann inni í skáp í káetu 2. stýrimanns.

Það er ekki alveg víst, hvar hann, nákvæmlega læsti hann inni.  Þetta var alltaf gert í höfn. 

Hitt er víst að hann gleymdi í flýtinum að afhenda einhverjum lykilinn og segja hvar sjónaukinn var.   

Þar með höfðu "look-out" mennirnir í útsýnisturninum ekki lengur sjónauka. (Útsýnisturnin var í frammastri skipsins.)

Eins og þeir höfðu haft áður en lagt var af stað yfir Atlantshafið.  Og þeir höfðu haft á Olympic.   

Fyrir áreksturinn við ísjakann voru þeir búnir að biðja um sjónaukanna aftur en enga fengið. 

Í vitnaleiðslum í New York sagði Frederik Fleet annar af þeim sem voru í útsýnisturninum. 

Að hefði hann haft sjónauka hefði hann séð ísjakann nægilega snemma til að forða árekstrinum. 

Þessi skyndiákvörðun Smiths skipstjóra, var hroðaleg út frá sjónarmiðum um áhafnasamstarf. 

Þarna voru skipstjórarnir sæguðir eins og fyrsta kynslóð flugstjóra varð síðar að "skygod´s". 

Þessi viðhorf, um að æðsti maður væri óskeikull, áttu eftir að valda mörgum slysum. 

*White star line var í fjárhagserfiðleikum eftir viðgerðina á Olympic sem var vantryggt fyrir tjóninu. 

Titanic lagði af stað frá Southamton á miðvikudegi og áætlunin var að það kæmi til New York á hverjum miðvikudagsmorgni. 

J. Bruce Ismay útgerðarmaður skipsins, sem var með í ferðinni, langaði til að koma til New York á þriðjudagskvöldið.

Og fá þannig uppslátt í blöðunum í New York um þetta hraðgengasta skip heims.

Smith skipstjóri, er átti að fara á eftirlaun eftir ferðina, vissi að sjálfsögðu af þessum væntingum útgerðarmannsins. 

Honum varð því mjög órótt vegna skeytis um ís, á siglingaleið skipsins, og lét útgerðarmanninn hafa skeytið. 

Væntanlega til að fá útgerðarmanninn til að slaka á hraðakröfunum.  

(Mrs. Ryerson speaking.) "Sunday afternoon Mr. Ismay, whom I know very slightly, passed me on the deck.

He showed me, in his brusque manner, a Marconigram, saying, "We have just had news that we are in the icebergs."

"Of course, you will slow down," I said. "Oh, no"; he replied, "we will put on more boilers and get out of it."

Þessi vetur var hlýrri en þeir höfðu verið, í 30 ár, á þessum norðlægari slóðum.

Með þeim afleiðingum að ísjakar komu suður á 42 breiddarbaug sem var ekki venjan. 

En á þessum árstíma var siglingaleiðin, til New York, við 42 breiddarbaug þegar komið var sunnan Nýfundnalands. 

Smith hafði "laumast" til að draga það í 50 mínútur að beygja til vesturs, til að reyna að vera aðeins sunnar. 

Útgerðarmaðurinn sló ekkert af hraðakröfunum og Smith varð tíðförult í brúna þetta kvöld.

Hann hafði sannfært sig um að skyggni var óvenju gott, veðrið var í rauninni einstakt. 

Smith skipstjóri sagði um kvöldið við Lightoller 2. stýrimann:

"If it does come on in the slightest degree hazy we shall have to go very slow."

En þrátt fyrir að look-out mennirnir segðu að það hefði verið svolítið "hazy" það var það ekki að sjá úr  brúnni.   

Lightoller hafði aldrei séð eins sléttan sjó á Atlantshafinu á yfir 20 árum; engin undiralda, enginn vindur.   

Hann sagði fyrir breska sjóréttinum að svona aðstæður kæmu kannski þarna á 100 ára fresti. 

*Ekkert tunglsljós var þessa nótt eins og Lightoller nefndi líka. 

*Lightoller taldi að sá hluti ísjakans sem sneri að skipinu hefði verið í botninum á firðinum þaðan sem hann kom. 

Sem sagt með miklu af grjóti, möl, sandi og drullu þannig að hann sýndist dökkur, svartur eða svartblár.

Eða þannig lýstu sjónmennirnir ísjakanum þar til að hann kom inn í ljósin í Titanic. 

Í rauninni hafa þeir aðeins séð hann þar sem hann kom fyrir stjörnubjartan himininn þannig að stjörnurnar sáust ekki. 

*Þessi alveg einstaklega slétti sjór varð til þess að ekki sáust brotöldur á ísjökum í sjónum. 

Það var stjörnubjart en erfitt að greina sjóndeildarhringinn, hvar himinn endaði og sjórinn tók við.

Þeir sem voru í útsýnisturninum sögðu Murdoch nokkrum sinnum frá borgarísjökum.  Þetta er ósönnuð tilgáta.

Murdoch kom á vaktina kl. 22 eða einni klukkustund og fjörutíu mínútum fyrir áreksturinn við ísjakann. 

Hvort sem það var vegna stöðulækkunarinnar eða ekki. Þá gerði Murdock ekkert sérstakt með þær viðvaranir. 

Hann hvorki dró úr hraða skipsins né lét hann kalla á skipstjórann til að fjalla um málið. 

Hann hafði jú reyndar látið loka framlúgunni, á lest númer 1, svo að hún truflaði ekki útsýni hans fram fyrir stefnið. 

*Titanic var ekki með ljóskastara til að lýsa fram fyrir sig.  Það tíðkaðist aðeins í skipaskurðum og hjá hernum. 

Útgerðarmaðurinn, skipstjórinn og allir æðri stýrimennirnir þrír, vissu að von væri á ís frá, og með, 49 lengdarbaug. 

Þannig að Murdoch vissi svo sem að ekki hafði staðið til að lækka hraða skipsins.

En hann hætti ekki á að kalla á skipstjórann.  (Hætti ekki á að komast í ónáð út af slíku.)

Til að skipstjórinn vissi að þarna væri ekki aðeins sá rekís sem þeir væntu, heldur risaborgarísjakar er sáust frá mastri skipsins.  

Einn af þremur æðri stýrimönnunum voru alltaf við stjórn skipsins í brúnni.  "Senjor officer in command"

Yfirstýrimaðurinn Wilde, 1. stýrimaðurinn Murdoch eða 2. stýrimaðurinn Lightoller. (Senjor officer´s)

Þeim til aðstoðar voru svo alltaf tveir undirstýrimenn á vakt.  (Junior officer´s).  

Frammi hjá þeim æðri, á stjórnpalli í brúnni, voru annað hvort 5. eða 6. stýrimaður til að framfylgja skipunum þeirra. 

En 3. eða 4. stýrimaður voru mikið af sínum vöktum, í siglingaútreikningum.  

Útreikningarnir fóru fram inni í kortaklefanum, bak við brúna þar sem þá þurfti að vinna í ljósi. 

Frammi í brúnni var myrkur, á nóttunni, svo að stýrimennirnir þar hefðu nætursjón sína ótruflaða.   

Allir þessir menn voru foringjar eins og það var skilgreint í hernum; officer´s. 

Svo voru undirforingjar, petty officer´s þeim til aðstoðar.   

(Breski flotinn var á þessum árum í tvennu lagi.  Herflotinn navy og verslunarflotinn; mercant navy.)   

Þá voru alltaf tveir undirforingjar á vakt í skipstjórnarbrúnni. (Quartermaster´s, liðþjálfar eins konar bátsformenn.) 

Annar stóð á stýrinu, í stýrishúsinu aftan við stjórnpall, hinn var boðliði fyrir stýrimennina og í eftirliti um skipið.

Þeir voru 2 tíma í senn á stýrinu og í 2 tíma boðliðar eða alls í 4 tíma á vakt í senn.   

Í útsýnisturninum í frammastrinu voru svo alltaf tveir menn og voru þeir í símasambandi við brúna. 

Þetta voru 6 reyndir sjómenn sem sérhæfðu sig í útkikki (look-outs) og gerðu ekkert annað.

Tveir á vakt í einu, 4 tíma vöktum.

Eina hlutverk æðri stýrimannsins var að horfa fram fyrir skipið en gefa öðrum skipanir um allt sem gera þurfti. 

Æðri stýrimenn leystu hvorn annan af í mat.

Allir stýrimennirnir á Titanic höfðu verið á sjó frá því á unglingsaldri, jafnvel upp úr fermingu.   

Þeir höfðu allir minna og meira stýrimannsprófið og allir höfðu auk þess skipstjórapróf, sumir einnig meiraprófið. 

Þegar Titanic rakst á ísjakann var Murdoch æðsti maður á stjórnpalli skipsins eins lýst var að ofan.

Frammi hjá honum var Moody 6. stýrimaður.

Quartermaster Robert Hichins stóð við stýrið og quartermaster Alfred Olliver var boðliði fyrir stýrimennina.  

*Á seinni tímum hefur komið í ljós að stýris Titanic var allt of lítið fyrir þessa stærð af skipi. (Það sem var ofan í sjónum.)

Og að það var röng aðferð, sem tíðkaðist, að stöðva túrbínuna sem knúði miðskrúfuna fyrir framan stýrið. 

Það varð til þess að stýrið fór ekki að virka fyrr en 30 sekúndum eftir að því var snúið í sjónum. 

En frá því að Murdoch gaf skipun um vinstri beygju, og um að stöðva vélarnar, voru tæpar 40 sekúndur til stefnu.

Þetta var meðal annars athugað, eftir slysið, með prófunum á systurskipinu Olympic. (37 sekúndur.)

Fleet, annar af þeim sem var í útsýnisturninum í frammastrinu, sá ísjakann fyrstur.

Fleet segist hafa hringt bjöllunni þrisvar og hafi þá hlaupið beint í símann og tilkynnt brúnni um ísjakann.

Hann hafi verið um hálfa mínútu í símanum og einmitt, þegar símtalinu var lokið, séð skipið byrja að beygja til vinstri. 

Félagi hans Arcibald Robertson Lee var sammála honum um þetta atriði. 

Aðspurður hvort að skipið hafi haldið áfram að beygja til vinstri. 

Svaraði Fleet: Þangað til að borgarísjakinn var við hlið skipsins.  "Until the iceberg was alongside of her."

Hefði það tíðkast að drepa á vinstri vélinni en láta miðskrúfuna, hægri vélina og hennar skrúfu ganga áfram. 

Er talið víst að tekist hefði að beygja fram hjá ísjakanum. (Engar hliðarskrúfur voru á þessum skipum.)

Á þessum tíma var það hægara sagt en gert að drepa á vélunum, og láta þær snúast í hina áttina, og bakka.

Hefði tímalega verið mögulegt að láta vinstri vélina bakka, hefði það verið ennþá betra.

Ég hef hvergi séð hversu langan tíma það tók að koma vélunum til að byrja að snúast öfugt.   

Aðrar tilgátur eru um að Murdoch hafi ætlað að svinga framhjá ísjakanum, aðferð sem þá tíðkaðist. 

Beygja fyrst til vinstri og svo aftur til hægri til að forða afturendanum frá að lenda á jakanum. 

Vitnum úr áhöfninni bar ekki saman um þetta atriði við yfirheyrslur í New York eða sjóprófin í London. 

Quartermaster Alfred Olliver kom inn í brúna rétt eftir áreksturinn og þá var verið að beygja til hægri, að hans sögn.

Þá var ísjakinn kominn kominn til móts við brúna þannig að þetta styður að Murdoch hafi reynt að nota svingaðferðina. 

*Edward Vilding verkfræðisnillingurinn hjá Harland og Wolff, benti á að Titanic hefði þolað að sigla beint á ísjakann.

Þá hefðu tvö fremstu hólf skipsins krumpast saman en skipið hefði ekki sokkið.  

En yfir 50 kyndarar hefðu þá farist þar sem káetur þeirra voru fremst í skipinu. 

Seinni tíma úrreikningar, og árekstrar skipa, styðja þessa fullyrðingu Vildings.

*Hefðu hin vatnsþéttu skilrúm skipsins náð hærra upp, hefði skipið náð að halda sér á floti þar til "björgunarskipið" kom. 

*Hefðu vatnsþéttu hurðirnar í skipinu verið opnaðar aftur á fyrri stigum, svo að sjórinn gæti runnið aftur í það. 

Hefði það leitt til þess að Titanic hefði verið á floti þegar "björgunarskipið" Carpathia kom á vettvang. 

Það kom um 1 klukkustund og 40 mínútum eftir að Titanic sökk.

Þá voru þeir sem voru í björgunarbeltum í sjónum, löngu látnir úr kulda.

Flestir hafa lifað í fáeinar mínútur öfugt við það sem sýnt var í bíómyndinni. 

Venjulegt fólk er ekki að spjalla í rólegheitunum í sjó sem er við, eða rétt undir, frostmarki. 

Alfred Olliver sagði að fólk, í sjónum, hefði æpt á hjálp eftir að Titanic sökk en þau köll hefðu dáið út á 10 mínútum. 

Robert Hichens sagði að köllin hefðu heyrst í  2 til 3 mínútur.  Hann var þá um sjómílu í burtu og heyrði ef til vill verr.

2-3 mínútur kemur betur heim og saman við það sem nú er vitað um lífslíkur fólks í sjó, við frostmark, án björgunargalla. 

*Með því að opna vatnsþéttu hurðirnar í skipinu hefði þyngdin á sjónum í því dreifst aftur um það.

Þannig að það hefði ekki stungið sér á stefnið í hafið eins og það gerði þá kl. 02:20 eftir miðnætti. 

Þetta var einn af mörgum hlutum sem menn lærðu af þessu slysi.

Að halda jafnvægi með því að opna hólf, eða tanka, til mótvægis til að halda skipinu stöðugu sem lengst. 

*Áreksturinn var kl 23:40, skipstjórinn lét ekki senda út neyðarkall fyrr en um miðnættið.   

*Þó að það verði aldrei fullsannað, var talið víst að næsta skip við Titanic hafi verið SS Californian. 

Californian sendi skeyti um þrjá borgarísjaka, til margra skipa, sem skipstjórinn á Titanic fékk í hendur.  

Titanic svaraði ekki þessu skeyti frá Californian sem sent var síðdegis á sunnudeginum. 

Skipstjóri Californian þótti erfiður hafa erfiða skapsmuni.  Vegna hafís stöðvaði hann skip sitt fyrir nóttina.

Hann lét senda Titanic skeyti um hafísinn en fékk ekki formlegt svar frekar en fyrr. Mögulega varð hann móðgaður.

*Loftskeytamanni Californian var sagt að fara af "bylgunni" af loftskeytamanni Titanic.

Af því að hann væri að senda skeyti, fyrir farþeganna, til landstöðvar í Kanada og væri búinn að heyra skeytið.  

Loftskeytamaðurinn á Californian hafði svo sem heyrt að þeir voru að senda farþegaskeyti en taldi ísskeytið mikilvægara. 

Auk þess sem hann varð að hlýða skipstjóra sínum umyrðalaust þó að loftskeytamenn væru starfsmenn Marconi loftskeytafélagsins.  

Þessi eini loftskeytamaður sem var á Californian fór því bara af vakt og slökkti á tækjum sínum. 

Líklega slökkti hann um 10 mínútum fyrir áreksturinn. 

*Fyrr um daginn áður en Titanic sökk, höfðu loftskeytatæki þess bilað en loftskeytamennirnir náðu að gera við þau.   

Þeir fengu drúgan skildinginn í drykkjupeninga, fyrir að senda skeyti fyrir farþegana. 

Auðmönnunum á farþegaskipunum þótti nefnilega óskaplega fínt, í sjóferðinni, að senda út skeyti í allar áttir.  

Og vegna bilunarinnar fyrr um daginn voru loftskeytamenn Titanic verulega á eftir áætlun með farþegaskeytin. 

Og töldu þau til mikilla muna mikilvægari en einhverjar ísfregnir, frá flutningadöllum, til hins ósökkvandi Titanic.

*Að sögn Bride, yngri loftskeytamannsins, fékk Smith skipstjóri Titanic skeytið frá Californian. 

En ekki skeyti sama efnis frá öðrum skipum svo að hann viss.

Við breska sjóréttinn var sannað að Titanic fékk fleiri ísfréttir en ekki var víst hvort að skipstjórinn fékk þær.  

* Skipið SS Mesaba gaf nákvæma staðsetningu (42° to 41°, 25' N; 49° to 50°, 30' W) á svæði þar sem borgarísjakar voru.

Í skeyti sem það sendi út til skipstjórnarmanna um kl 21:40 eða um tveimur klukkustundum áður en Titanic fórst.

Þetta svæði var beint framundan Titanic í um 50 sjómílna fjarlægð. 

Talið er mögulegt að yfirloftskeytamaður Titanic hafi ekki sent skeytið til skipstjórans. 

Hitt er að skipstjórinn hafi ekkert mátt gera með það. 

Á þessum árum þótt sjálfsagt að sigla fulla ferð á nóttinni ef verður var heiðskírt. 

Textinn texti skeytisins frá Mesaba var: Sá mikinn fjölda af stórum borgarísjökum og einnig lagnaðarís. Heiðskírt veður.

*Neyðarflugeldar voru ekki nægjanlega skilgreindir á þessum árum.  

Neyðarflugeldar voru hvítir og átti að senda þrjá slíka í röð.

Hvítir flugeldar voru einnig sendir upp í samskiptum á milli skipa í eigu sama skipafélags.  Company signals.

Slíkir fyrirtækis flugeldar gátu verið hvítir en einnig í litum.

Pitman 3. stýrimaður Titanic sagði flugeldanna frá Titanic hafa verið í litum. 

Þegar stýrimenn á Californian fóru að sjá flugelda frá Titanic var þeim verulega órótt og einnig fleirum úr áhöfninni. 

Skipstjórinn, sem hafði verið á vakt í 18 tíma, var bent á Titanic af stýrimanni. 

Á þeirri stundu hafði tímabundið slökknað á hluta af ljósum Titanic, auk þess sem það stóð þá lægra í sjónum.

Skipstjórinn neitaði því algerlega að, það sem hann sæi, væri stórt farþegaskip. Þeir höfðu báðir sjónauka.

Þá höfðu skipin einnig breytt um afstöðu þannig að skipstjórinn sá aðeins framan á ljóslítið Titanic. 

Hann gaf ekkert fyrir lýsingu stýrimannsins sem hafi séð Titanic, meira frá hlið, auk þess sem hann sá öll ljósin á þilförunum. 

Stýrimaðurinn hafði einnig séð flugelda en var ekki sjálfur viss um hvort þeir hefðu verið stjörnuhrap. 

Skipstjórinn sagði mögulega flugelda geta verið merki innan sama skipafélags, frá einu skipi til annars. 

Skipstjórinn fór að sofa en sagði stýrimönnum að láta sig vita af framvindu mála, helst þó ef hitt skipið nálgaðist hans skip. 

Síðar sér stýrimaðurinn sem fór af kvöldvaktinni að þetta voru flugeldar, ekki var um það að villast. 

Þeir höfðu reynt að senda mors ljósmerki til Titanic en því var ekki svarað svo að þeir gætu óyggjandi séð. 

Einhvern tímann eftir áreksturinn reyndu Titanicmenn að senda mors ljósmerki en af þeim misstu stýrimenn Californian. 

Þeir voru ekki vissir um hvort þeir sáu ljósblikk eða hvort að mastursljósin voru að flökkta. 

Úr björgunarbát nr. 5, var Alfred Olliver ekki viss hvort hann sá ljós á "Californian" eða hvort það var stjarna. 

*Sá stýrimaður sem fór af kvöldvaktinni fór inn í loftskeytaklefann og setti á sig heyrnartækin en heyrði ekkert. 

Hann vissi ekki að slökkt var á móttakaranum. Hann taldi sig því ekki hafa ástæðu, eða leyfi, til að vekja loftskeytamanninn. 

Loftskeytamaðurinn rumskaði og varð var við stýrimanninn en stýrimaðurinn tjáði honum ekki áhyggjur sínar. 

*Loftskeytamaður Californian slökkti á tækjum sínum 10 mínútum áður en Titanic rakst á ísjakann.

*Stýrimanninum, á næturvaktinni á Californian; var mjög órótt vegna flugeldanna og stöðu Titanic í sjónum. 

Hann sendi messaguttann niður til að vekja Lord skipstjóra. 

Skipstjórinn nennti ekki á fætur og spurði enn hvort þetta væru ekki bara "company signal´s"  

Síðar reyndi Lord að tala sig út úr þessu fálæti í málinu. Að hann hefði svarað messaguttanum sofandi.  

Californian var í einnar, til einnar og hálfrar, klukkustundar siglingu frá Titanic. 

En vissulega var bæði lagnaðarís á milli þeirra, myrkur og borgarísjakar á svæðinu. 

Lord skipstjóri Californian hafði að minnsta kosti engan áhuga á að sigla þarna um í myrkrinu.

Kannski hefði Californian þá farist líka.  Um það veit auðvitað enginn og enginn sýndi því skilning. 

Lord skipstjóri missti hins vegar æruna, þá starfið, fékk annað starf og missti svo heilsuna fyrir aldur fram.     

*Án þess að Smith skipstjóri Titanic hefði með það að gera.

Var útgerðarmaðurinn í stöðugu sambandi við yfirvélstjórann til að láta auka hraða skipsins. 

Auk þess sem hann ráðfærði sig við Andrew aðal skipaverkfræðing og hönnuð Titanic sem var með í ferðinni. 

Hraði Titanic hafði verið aukinn fyrr um daginn eins og reyndar nær stöðugt alla ferðina. 

Og næsta dag stóð til að keyra allt á útopnu og koma á methraða til New York. 

Nútíma úteikningar sýna að skipið hefði ekki sokkið svo fljótt, eða ekki sokkið.

Hefði hraði skipsins verið aðeins minni er það rakst á ísjakann.    

*Framangreint er er aðeins brot af þeim raunalega ástæðum sem áttu þátt í þessu slysi.  

Þá er ótalið að björgunarbátar voru í rauninni ekki hugsaðir fyrir fólk á þriðju farrýmum skipsins. 

Þau voru fremst og aftast í skipinu og tilheyrðu ekki miðþilförum skipsins þar sem fyrsta og annað farrýmin voru.

Farþegar á þriðja farrými máttu alls ekki koma á annað farrými og hvað þá upp á það fyrsta farrými fína fólksins.  

Það var yfir öðru og fyrsta farrýmum sem björgunarbátarnir voru á efsta þilfarinu, bátaþilfarinu. 

Farþegarnir á þriðja farrými voru einatt fátækir útflytjendur frá Bretlandi til Ameríku eða öfugt.

Og greiddu mánaðarlaun sjómanns fyrir farið eða frá 5 til 7 pund. 

Dýrasta far á fyrsta farrými kostaði yfir 260 pund, pláss í björgunarbát innifalið. 

Það var ekki skipstjórinn sem sagði að björgunarbátarnir væru fyrir konur og börn.

Það var Lightoller 2. stýrimaður sem tók þá reglu upp sjálfur en hann sá um björgunarbáta á bakborðshlið.

Hann neitaði einum ríkasta manni heims, Astor um að fara í björgunarbát með sinni ófrísku konu. 

Kannski út af þessum "misskilningi" á verðmæti mannslífsins á fyrsta og þriðja farrými.

Fékk Lightoller ekki aftur vinnu hjá White star line, eftir fyrri heimsstyrjöldina, eða neinu skipafélagi.   

Þó að hann væri margverðlaunaður skipstjóri í breska flotanum og hefði hætt með Commander tign í stríðslok.

Reyndar vildu fæstir ráða áhafnarmeðlimi af Titanic svo að öllu sé til haga haldið.  

*Á stjórnborðshlið skipsins fóru auðmennirnir, og efnamennirnir, af fyrsta og öðru farrýmum einnig í björgunarbátanna.

Þeir karlmenn af þriðja farrými, sem komust í björgunarbáta, hreinlega stálust í þá.    

*Það augljóst við lestur á yfirheyrslum Öldungadeildar Bandaríkjaþings yfir áhöfninni. 

Og yfir þeim í sjórétti í London, að áhöfnin segir ekki allan sannleikann. 

Til þess að vernda fyrirtækið og atvinnu sína og skipsfélaga sinna.

Það er því erfitt að átta sig á ýmsum sögum sem seinna spunnust upp um slysið.

Þannig hefur rithöfundur, barnabarn Lightoller´s, eftir ömmu sinni, frú Lightoller.

Að Hichins quartermasterinn á stýri Titanic hafi fyrst í stað beygt til hægri á móti ísjakanum en ekki til vinstri. 

Þetta á Murdoch að hafa sagt yfirstýrimönnunum, skipstjóranum og útgerðarmanninum eftir slysið. 

Það hefði vissulega litið betur út fyrir Murdoch en þetta verður seint eða aldrei sannað. 

Þetta er all verulega ósennilegt þar sem yngri stýrimaðurinn fer í stýrishúsið til að líta eftir því að stýrinu sé snúið rétt.

Og kemur ekki heim og saman við það sem við vitum með vissu um málið.   

*Þá á Lightoller að hafa sagt að Ismay útgerðarmaður hafa skipað Smith skipstjóra að sigla áfram. 

Það hafi verið gert í um 10 mínútur á hálfri ferð, með þeim afleiðingum að skipið hafi tekið inn gríðarlegan sjó. 

Þetta kemur heim og saman við framburð quartermasters Alfred Olliver sem kom í brúna strax eftir áreksturinn.

Þessu trúi ég vel upp á Ismay en átta mig ekki á sannleiksgildi þessa.

Sum vitnin segja þó að vélarnar hafi verið stöðvaðar, ræstar aftur og stöðvaðar á ný. 

Alfred Olliver virðist hafa verið mjög gott vitni.  Það var hann sem taldi Titanic hafa brotnað í tvennt. 

*Fyrir ekki svo löngu sagði norskur sjómaður frá því á dánarbeðinu. 

Að hann hefði verið á norskri skonnotu á þessum slóðum þegar Titanic sökk.

Þeir hefðu séð ljósin og flugeldanna frá Titanic en ekki áttað sig á stöðunni.

Þeir voru auk þess þarna á ólöglegum veiðum og töldu flugeldanna jafnvel gildru til að ná þeim.

Alfred Olliver taldi einmitt að ljósið fræga sem sást frá Titanic hefði frekar verið af skonnotu.

Sem sagt ekki frá gufuskipi.

Þá vaknar sú spurning hvort að Lord skipstjóri á Californian hafi verið að horfa á þessa norsku skonnotu en alls ekki Titanic.    

Lesturinn á vitnisburðum, um þessa atburði, er ekki síðri en á bestu jólabókum.  

   

Vestfirðingur fórst með Titanic