Nei það voru Bretar sem felldu Kaupþing þegar þeir uppgötvuðu "misskilning" um lausafé.

Í sjöunda bindi, skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis, á blaðsíðu 161 og áfram er þessu lýst nákvæmlega.

Hvers vegna Bretar urðu brjálaðir út í Kaupþing og Kaupthing Singer og Friedlander út af swap samningi.

Það fór framhjá breska fjármálaeftirlitinu (FSA) vegna "misskilnings" að sögn Kaupþingsmanna.

Að Kaupþing móðurfélagið á Íslandi var með miljarð punda í láni samkvæmt óskriflegum swap samningi.

Gjaldeyri sem Kaupþing gat ekki skilað þegar Bretar kröfðust þess vegna útstreymis af Edge reikningum KSF.

Því ákváðu Bretar einfaldlega að taka Kaupthing Singer og Friedland bankann í greiðslustöðvun. 

Vegna ákvæða í fjármögnunarsamningum á lánum til móðurbankans var hann þar með farinn líka. 

Ákvæði um að gjaldfella mætti lán til móðurfélagsins ef eitthvert útbú þess færi í þrot.  

Það er því Kaupþingsmönnum sjálfum að kenna að Bretar hafi "misskilið" swat samning sem ekki var til á pappír.  

Í viðbót við þetta lánaði KSF, hingað heim til Kaupþings, um 500 miljónir punda á þessum dögum fyrir hrun. 

Var þetta með þeim hætti að KSF sleppti að innheimta veðköll á Kaupþing, hér heima, vegna lækkunar á hlutabréfum. 

Þegar Bretar uppgötvuðu þennan "misskilning" og þetta ráðslag KSF urðu þeir svo brjálaðir. 

Að þeir heimtuðu 1.600. miljónir punda frá Kaupþingi, til Bretlands, fyrir lok viðskipta þann 6. október 2008.  

Brown forsætisráðherra hélt að öll þessi upphæð hefði verið send til Íslands á þessum tíma.

Áttaði sig ekki á að þessi miljarður punda hafði verið greiddur hingað vorið áður. 

Þetta er nákvæmlega stærsta ástæðan fyrir því að Bretar settu hryðjuverkalög á Landsbankann og Íslenska ríkið. 

Íslenska ríkið var að vísu tekið fljótt af listanum en Landsbankinn fékk að vera þar lengi.

Og aðalástæða þess að Bretar tóku yfir KSF, á þessum tímapunkti, og að Kaupþing fór þar með á hausinn.  

Inn í þessa atburðarás spilaði svo, því miður, komandi kosningabarátta Samfylkingarinnar í Bretlandi.

Sem þeir eru í Brown þáverandi forsætisráðherra og Darling þáverandi fjármálaráðherra.

Í breskum fjölmiðlum reyndu þeir að sýnast kaldir karlar gagnvart Íslendingum og urðu mjög óbilgjarnir.

Til að ganga í augun á breskum almenningi og leiða athyglina frá lélegum árangri þeirra í efnahagsmálum. 

Þannig tilkynnti Darling í breska þinginu að KSF yrði tekinn yfir, áður en FSA fékk að vita um það.  

Á þeim tíma var FSA að taka við ýmsum tillögum Kaupþingsmanna um lausn lausafjárvanda KSF. 

Þannig bauð til dæmis Hreiðar Már fyrirgreiðslu bæði frá Seðlabanka Íslands í viðbót við þá sem komin var.

Og einnig boðaði Hreiðar Már fyrirgreiðslu frá íslenskum lífeyrissjóðum.

Rannsóknarnefnd Alþings gat hvergi fengið þessar fullyrðingar Hreiðars staðfestar. (Bls. 174 og 175.)

Að morgni yfirtöku Kaupthing Singer og Friedlander voru innlán á Edge reikningum upp á 2,8 miljarða punda. 

Heildarlán Kaupþings til Roberts Tchenguiz námu þá um 2 miljörðum evra, svona til samanburðar. 

Gáfulegt ráðslag að safna óbundnum innlánum til að lána hluthöfum til langs tíma?

Jafnvel til að kaupa verðbréfafroðu án nokkurra trygginga?

Einhver gæti spurt hvort hluti af gjaldeyrisvandræðum bankanna hafi verið heimatilbúinn? 

Sumir muna ef til vill eftir lánabók Kaupþings sem lak á netið? Það var aldeilis þokkaleg lesning. 

Á árinu 2008 og, líklega fyrr, voru voldugir aðilar á alþjóðlegum fjármálamarkaði.

Búnir að taka svokallaða skortstöðu á íslensku bankanna. 

Til að græða á því að setja þá á hausinn.

Þessir voldugu aðilar höfðu augljóslega greiðan aðgang að fjölmiðlum. 

Þeir mötuðu blaðamenn á neikvæðum upplýsingum um íslenskt efnahagslíf, banka og fyrirtæki.

Þessir voldugu aðilar hafa vafalaust stórgrætt, með nákvæmlega sama hætti, þegar lausafjárkreppan varð í Asíu.

Við þær aðstæður sem þróuðust á fjármálamörkuðum á árinu 2006 gátu bankarnir bjargað sér.

Þá voru vandræðin einkum bundin við Evrópu en ekki bæði Evrópu, Ameríku og heiminn allan, eins og 2008.   

Við aðstæðurnar árið 2008 gat ekkert bjargað bönkunum, aðeins spurning um tímasetningu á falli hvers og eins.

Og hér á ég auðvitað við aðstæðurnar á fjármálamörkuðum og hvernig bankarnir voru fjármagnaðir. 

Og rétt að ítreka að vandræðin snerust um að afla erlends gjaldeyris.  

Bankarnir gátu útvegað íslenskar krónur en ekki erlendan gjaldeyri.      

 

 

 

Hreiðar: Neyðarlögin felldu okkur