Eða að reyna yfirleitt að skilja þessar þjóðir.

Of oft hafa vesturlandamenn nálgast þjóðir út frá eigin hugsunarhætti og venjum. 

Bandaríkjamenn virðast þar þjóða verstir. 

Að hugsa alla hluti, eins og þeir séu nafli alheimsins. 

Og þeirra hugsunarháttur sé sá eini rétti sem allir ættu, og hljóti að vilja, tileinka sér.

Engar, eða takmarkaðar, tilraunir gerðar til að skilja hugsunarhátt viðkomandi þjóðar. 

Eða þá að vilja eða skilning skortir til að nýta slíka þekkingu. 

Afar skýrt dæmi er um landgöngu þeirra í Írak og Afganistan.   

Þar áttu þeir ekki að láta sjá sig eða her sinn.  

Sem hafði aðeins þau áhrif að snúa landsmönnum gegn þeim með einbeittum hætti.   

Því slepptu þeir þó í Líbýu en frekar af því að þeir höfðu ekki efni á landgöngu þar.  

Í Írak áttu þeir að láta nágrannaþjóðir sjá um friðargæslu og styðja hana með fjárframlögum.  

Það er tær óvitaháttur að halda að við vesturlandaþjóðir getum vaðið inn í ólíka menningu.

Og haldið að þjóðir vilji ólmar láta frelsa sig frá fornum hugsunarhætti og siðum. 

Og taka við okkar lífsviðhorfum og hugmyndum á nokkrum misserum.

Afganir eru með þúsund ára ofnæmi fyrir erlendum yfirgangi. 

Þar fyrir utan er t. d. hluti af hinu forna Afganistan innan núverandi landamæra Pakistan. 

Hugsunarhátturinn er okkur lítt skiljanlegur út frá hugsunarhætti nútíma vesturlandabúa. 

Líklega er auðveldara fyrir fólk frá litlum löndum með fámennum þjóðum eins og okkur.

Að setja sig inn í hugsunarhátt þjóða sem alla tíð hafa búið við erlendan yfirgang.  

En þá er eftir að skilja þýðingu ættbálkanna, trúarinnar og mismunandi siði á mismunandi landssvæðum.  

Sá sem ætlar að ná verulegum árangri þarf að læra málið og dvelja í landinu.

Og helst að deila kjörum og lífi með innfæddum á meðan á dvölinni stendur.   

Kissinger gagnrýnir bandaríkjastjórn