Yfirmennirnir hefðu frekar sprengt skipið sjálfir en að gefast upp.

Það var ekki hernaðarandinn hjá Þjóðverjum, þ. e. hinni hernaðarlegu yfirstétt að gefast upp.

Miklu trúlegra er að yfirmenn skipsins hefðu sprengt það sjálfir frekar en að þola þá niðurlægingu að afhenda Bretum skipið.  

Eðlilega hefðu óbreyttir sjómenn viljað gefast upp og halda lífinu.

Hefðu yfirmennirnir gefist upp og síðar verið afhendir Þjóðverjum í fangaskiptum.

Þá hefðu þeir hvort eð er verið líflátnir heimafyrir með þeirri skömm að vera áður sviptir herforingja titlum og æru.  

Nútímamenn skilja auðvitað ekki þessa hugsun þessa fólks þar sem menn í heilum aðalsættum voru herforingjar mann fram af manni. 

Hernaðarandinn var allsráðandi hjá Þjóðverjum í mörg hundruð ár fyrir seinni heimsstyrjöld. 

Í hugarheimi herforingjanna var líf hins óbreytta hermanns einskis virði og minna en það.   

 

Skipverjar á Bismarck reyndu að gefast upp

Athugasemdir

[Ragnar (IP-tala skráð) 31.5.2011 kl. 15:30]

Það er raunar vitað mál, en bretar reyndu ávalt að þræta fyrir það (þó þeir eflaust vissu, en áróðurslega séð hentaði sannleikurinn ekki), að þjóðverjar sökktu því sjálfir, með því að opna botnhlera. Staðfest fyrir nokkrum árum þegar það var kafað að flakinu.

Frásögn Will Berthoold, í sögunni, að sigra eða deyja (í ísl. þýðingu), er vafalaust best lýsing af þessum bardaga sem til er.

Berthold var einn af yfirmönnum Bismarck.

[Viggó Jörgensson, 1.6.2011 kl. 20:19]

Þakka þér kærlega Ragnar. 

Þetta, með botnhleranna, vissi ég ekki.

Las á sínum tíma bókina

Bismark skal sökkt, eftir Þór Whitehead,

þá hefur þetta líklega ekki verið vitað.