Við Íslendingar erum náttúrusóðar.

Útlendingum höfum við leyft að halda að við værum einhverjir frumkvöðlar í náttúruvernd. 

Þegar þeir hafa dáðst að hreinu lofti og landi.

Lítil loftmengun hefur ekkert með okkur að gera, nema hversu fá við erum í stóru landi. 

Mengunarryk hefur rignt niður og fokið burt.   

Ruslið fokið út út buska lands og sjávar. 

Lengi tekur sjórinn við í orðsins fyllstu merkingu, bæði flætt og fokið . 

Skólpmálum í Reykjavík tókum við á þegar saurinn var farinn að mælast á gluggarúðum í Laugarnesinu. 

Lengst af urðuðum við rusl með öllum mögulegum eiturefnum, þungmálmum, olíu og þrávirkum efnum. 

Þeir haugar leka um aldur og ævi ofan í grunnvatn okkar og sjó, þar til við gröfum þá upp.   

Svo fórum við að brenna ruslið og þá tók ekki alls kostar betra við. 

Vissulega hafa málin lagast en því fer fjarri að við séum einhver fyrirmynd annarra þjóða.  

En þó við þurfum nú að taka okkur tak.

Þá má það ekki fara á hinn endann.

Að einhverjir umhverfisfasistar ráði nú för.   

Við ætlum að búa hér áfram, Ísland er ekki Galapagos.  

Hér verða bæir, vegir, brýr, hafnir, rafmagnslínur, virkjanir, verksmiðjur o. s. frv. 

Við ætlum heldur ekki að dæma okkur til fátæktar með því að afsala okkur losunarheimildum vegna útblásturs umfram aðrar þjóðir. 

Við sem framleiðum nánast allt okkur rafmagn og húshitunarorku með vatns- og gufuafli. 

Á meðan sést ekki til Asíulanda utan úr geimnum, þeirra er þar nota engar mengunarvarnir yfir höfuð.  

Þó að við þurfum að taka okkur á, stendur það öðrum nær að taka upp fasisma á því sviði. 

 

 

Ekki hærra sýrustig