Mjög vægur dómur og sýnir sáttfýsi Íslendinga.

Þegar mesti móðurinn rennur af mönnum eru Íslendingar ekki refsiglöð þjóð.

Þessi dómur sýnir mikið umburðarlyndi og mildi.

Að ráðast inn í þjóðþingið er forstig byltingar.  

Hér er greinilega litið á málið sem minniháttar skrílslæti og pústra. 

Hér geta allir sæmilega vel við unað.  

„Sýndardómur“

Athugasemdir

[corvus corax, 16.2.2011 kl. 11:11]

Lítil kamarsaga frá Skrípalandi.Ókunnur, “óvelkominn” maður þarf skyndilega að skíta. Hann leitar að salerni og finnur stærsta skítakamarinn í Skrípalandi. Hann gengur inn og þar sem hann er staddur í inngangi stærsta skítakamars í Skrípalandi ræðst skyndilega önugur kamarvörður aftan að honum og reynir að ná á honum hálstaki. En kamarvörðurinn er frægur aumingi og hefur færst fullmikið í fang og ræður því ekki við aðstæður þannig að, með þann óvelkomna í fanginu sem enn snýr baki í þann önuga, hrasar kamarvörðurinn aftur á bak á annan ólánsaman önugan kamarvörð með þeim afleiðingum að sá kamarvörður dettur á ofn á þili þar í innganginum og meiðist. Fyrir vikið er sá óvelkomni ákærður fyrir að hrinda ólánsama kamarverðinum á ofninn. Hann hlýtur svo fangelsisdóm fyrir “glæpinn”. Ef þessi saga væri frá “eðlilegu” landi með eðlilegt réttar- og dómskerfi en ekki frá Skrípalandi, mundi önugi hálstaks-kamarvörðurinn vera dæmdur gerandi í málinu og hljóta fangelsisdóminn fyrir að hrinda kollega sínum á ofninn. En sagan er sönn og gerðist í risakamri í Skrípalandi en ekki í venjulegu ríki ...því miður.