Lífstíðar aumingi eða viðskiptasnillingur?

Alla sína tíð hefur Jón Ásgeir Jóhannesson þjáðst af feimni og vanmetakennd. 

Þráði ekkert heitara en almenna viðurkenningu sem langflottasti og klárasti töffarinn í bænum. 

Nú fyrirlitinn og spottaður af sínum eigin starfsmönnum, hvað þá heldur meir.  

Almennt viðurkenndur sem lífstíðar aumingi heillar þjóðar. 

Æskudraumurinn hefur rætts, að minnsta kosti að hluta til.   

Þetta er allt að koma hjá stráknum.

Vantar bara herslumuninn.   

Koma svo. 

Jói hefur sjálfur margsagt að drengurinn sé algert viðskiptaséní.  

Stundum sagði hann reyndar að drengurinn væri viðskiptaundur, svo öllu sé nú rétt til haldið.  

Við hin skiljum bara ekki snilldina og undrin.  

Auðvitað er maðurinn snillingur.  

Að gera fengið heila þjóð til að afhenda sér auð sinn sem sólundarfé og segjast hafa tapað því. 

Ýmist til vondra manna eða í eyðsluhít konunnar.  

En fá samstundis fyrirgefningu ríkisstjórnarinnar, hverrar fyrsta verk að var að hjálpa snillingnum að halda fjölmiðlaveldi sínu og fyrirtækjum.  

Þar fór fremstur í hjálparsveitinni fjármálaráðherrann sá sami og ætlaði fyrir kosningar að frysta eignir snillinganna og jafnvel þjóðnýta.  

Tær snilld bara.    

   

Jón Ásgeir vildi láta reka blaðamann